Είναι τα ίδια πολιτικά ζόμπι που συκοφαντούσαν επί 2 χρόνια τον ελληνικό λαό στο σύνολό του αλλά και κατά κοινωνικές ομάδες: μας είπανε τεμπέληδες, κοπρίτες, ανήθικους, λαμόγια, ταραξίες, εγκληματίες κοκ. Όλα αυτά τα εξαμβλώματα του εκσυγχρονισμού και της επανίδρυσης που αναγορεύτηκαν σε μνημονιακούς κήρυκες της διάλυσης του ελληνικού λαού, ξαφνικά ενδιαφέρονται μήπως βρει τον ελληνικό λαό η συμφορά της ακυβερνησίας! Τόσο πολύ άλλαξαν και νοιάζονται ξαφνικά για εμάς;
Δεν νομίζω. Σκούζουν και φρίττουν στην ιδέα ότι δεν θα υπάρξει κυβέρνηση των τραπεζιτών και των λαμόγιων της διαπλοκής. Η ακυβερνησία που τόσο ξορκίζουν είναι όντως συμφορά για τους πλούσιους και τους βολεμένους. Είναι το χάος που αυτοί φοβούνται, ένα χάος που συνίσταται στο να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν, να σταματήσουν οι τραπεζίτες να κάνουν πλιάτσικο στον ελληνικό λαό. Το δικό τους χάος αρχίζει εκεί που σταματά η καταστροφή του ελληνικού λαού. Η ακυβερνησία που φοβούνται δεν αφορά τον λαό, ακυβερνησία για αυτούς σημαίνει να αποκτήσει ο λαός και η αριστερά τη δύναμη να βάλει τέρμα στην κοινωνική ισοπέδωση. Καλά κάνουν και σκούζουν. Ήρθε η ώρα να προστατεύσει ο λαός τις δικές του ανάγκες που πλήττονται βάναυσα, ήρθε η ώρα να σταματήσει το χάος που έχουν επιβάλλει στον ελληνικό λαό οι κυβερνήσεις τους.
Για όλους αυτούς που παραληρούν για την «αποκάλυψη» που θα βρει τη χώρα αν δεν υποταχθούμε στις ορέξεις των τραπεζιτών, των τοκογλύφων και των πλούσιων, η διετία του μνημονίου ήταν μια κανονική περίοδος. Η χώρα είχε κυβέρνηση, η μνημονιακή πολιτική προχωρούσε παρά τις ανεπανάληπτες λαϊκές κινητοποιήσεις κοκ. Για τον λαό όμως ήταν 2 χρόνια χάους, 2 χρόνια ολέθρου, 2 χρόνια ακυβερνησίας και σκληρής επιβολής. Ήταν 2 χρόνια απίστευτης βίας και αγριότητας, 2 χρόνια ατόφιας βαρβαρότητας.
Στις εκλογές αυτές ο κίνδυνος για τον λαό είναι αντίστροφος από τον κίνδυνο των τραπεζιτών: για τον λαό ο κίνδυνος είναι να υπάρξει κυβέρνηση του μνημονίου, για τους τραπεζίτες ο κίνδυνος είναι να μην υπάρξει. Για τον λαό η ελπίδα γεννιέται από την αδυναμία να συνεχιστεί η μνημονιακή πολιτική, όχι από την «ουδέτερη» ακυβερνησία. Άλλωστε για τους καθεστωτικούς ακυβερνησία σημαίνει ανυπαρξία δική τους κυβέρνησης, όχι κυβέρνησης γενικά.
Καλά κάνουν και τρέμουν τα πολιτικά ζόμπι και τα δημοσιογραφικά ορκ: ο ελληνικός λαός τους επιφυλάσσει όχι μόνο ακυβερνησία, αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Τους επιφυλάσσει κυβέρνηση της αριστεράς. Στις εκλογές αυτές θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για μια κυβέρνηση του λαού που θα τον βγάλει από το χάος. Η σκέψη και μόνο για κάτι τέτοιο προκαλεί νευρικό κλονισμό στους θιασώτες του νεοφιλελεύθερου σκοταδισμού. Είναι λογικό, είναι δε και αναπόφευκτο.
Αν τα κόμματα του μνημονίου δεν μπορούν να σχηματίσουν μόνα τους κυβέρνηση θα επιδιώξουν να βρουν στηρίγματα αλλού. Αν και σε αυτή την περίπτωση δεν επαρκούν οι βουλευτές τότε θα έχουμε πάλι εκλογές. Δεν είναι τόσο τρομερό, εδώ ο κ. Σαμαράς λέει κάθε μέρα ότι θα γίνουν πάλι εκλογές αν δεν πάρει αυτοδυναμία (εδώ γελάνε). Σε αυτή την περίπτωση πολύ πιο γρήγορα από ότι μπορούν να φανταστούν ο εφιάλτης τους, δηλαδή η ελπίδα για τον λαό, θα γίνει πραγματικότητα.
Αλλά ας μην σπεύσουν να χαρούν στην περίπτωση που σχηματιστεί μνημονιακή κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι το κύκνειο άσμα του καθεστώτος. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω πια. Ο λαός τους ανάγκασε σε μια εκλογική αναμέτρηση όπου αναδύθηκε το λαϊκό αίτημα για μια κυβέρνηση της αριστεράς. Αυτό το αίτημα δεν μπορεί πια να συγκρατηθεί, έχει ήδη γίνει υπόθεση του λαού, έχει ήδη αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα.
Συμπερασματικά: δεν πρόκειται οι τραπεζίτες, τα πολιτικά ζόμπι του μνημονίου και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους να γλιτώσουν το «χάος» που θα τους προκαλέσει η δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού να μην αυτοκτονήσει. Μόνο που αυτό το χάος δεν θα προέλθει από την ακυβερνησία. Από αλλού θα το βρουν.
left.gr
