«Κρετίνο» αποκάλεσε τον βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων Κώστα Κατσίκη γνωστό περιοδικό που εντάσσεται στην κατηγορία του lifestyle. Η αφορμή ήταν η τοποθέτηση του βουλευτή κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή του νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης για την ενσωμάτωση της Κοινοτικής Οδηγίας περί εφαρμογής της αρχής της ίσης μεταχείρισης προσώπων, ασχέτως φυλετικής ή εθνοτικής τους καταγωγής, αλλά και σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου στην απασχόληση και την εργασία. Πώς θα μπορούσε να αξιολογηθεί αυτός ο χαρακτηρισμός για κάποιον ο οποίος αναρωτιέται αν θα πρέπει να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες στην απασχόληση για όσους και όσες δεν είναι ετεροφυλόφιλοι; Για όσους και όσες συμμερίζονται τις βασικές θέσεις του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος η απάντηση είναι απλή. Για τους υπόλοιπους;
Όταν λοιπόν ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς καλούσαν τους προλετάριους όλων των χωρών να ενωθούν, ήταν προφανές πως δεν απευθύνονταν σε όλους και σε όλες, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκεύματος ή σεξουαλικής προτίμησης. Καθώς θεωρούσαν πως η βασική διαιρετική τομή που χαρακτηρίζει τις κοινωνίες της νεωτερικότητας είναι αυτή ανάμεσα στους καπιταλιστές και τους εργάτες, το όραμά τους για μια κοινωνία πραγματικής -και όχι νομικής- ισότητας δεν θα μπορούσε παρά να περιλαμβάνει όλους όσοι καταπιέζονταν από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Ωστόσο, μια εύλογη ερώτηση ως προς αυτό θα μπορούσε να ήταν αν οι σύγχρονες κοινωνίες παράγουν διακρίσεις που αφορούν μόνο στην ταξική διαίρεση. Η απάντηση δεν είναι απλή. Η διάκριση ανάμεσα στη λεγόμενη «πρωτεύουσα» και στις «δευτερεύουσες» αντιφάσεις δεν μοιάζει λειτουργική ή, καλύτερα, οι όροι με τους οποίους είχε διατυπωθεί δεν φαίνεται να επιλύουν τα θέματα.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, από μια πολιτική προοπτική που ενδιαφέρεται να αλλάξει ριζικά τον κόσμο, η τοποθέτηση οποιουδήποτε είδους φραγμών που εμποδίζουν την ενότητα των προλετάριων είναι καταφανώς μη αποδεκτή, καθώς συσκοτίζει το ίδιο το αίτημα της ενότητας. Η διατύπωση αυτή δεν βασίζεται σε κάποιο είδος ανθρωπισμού, γι’ αυτό και μάλλον ηχεί παράξενα σε μια συγκυρία που ο λόγος περί δικαιωμάτων είναι κυρίαρχος και αποτελεί κοινό τόπο. Είναι έτσι όμως;
Η ευκολία με την οποία αποδίδεται ο χαρακτηρισμός του «κρετίνου» σε κάποιον που διακατέχεται από ρατσιστικές και ομοφοβικές απόψεις μετατρέπεται σε εύλογη αποδοχή θέσεων που υπό άλλες συνθήκες θα προκαλούσαν φρίκη στην καλύτερη περίπτωση. Όταν ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης αποκάλεσε «ιδεοληψία της Αριστεράς» την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η υποδοχή της θέσης αυτής ήταν, στο όριο, διθυραμβική από τη συντριπτική πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης, στο πλαίσιο πάντα της... Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων.
Τα ίδια μέσα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χαιρετίσουν ως «ρεαλιστικές» τις θέσεις του ΔΝΤ περί κατάργησης των επιδομάτων ανεργίας, ώστε οι άνεργοι να αποδεχτούν θέσεις εργασίας με οποιονδήποτε μισθό τους προσφερθεί. Δεν έχουν καμία δυσκολία να χαρακτηρίσουν ως «λογική» την απαίτηση του Ταμείου για μείωση του αφορολογήτου στις 5.000 ευρώ, την ίδια στιγμή που καταγγέλλουν την κυβέρνηση για «φοροκαταιγίδα». Με μεγάλη ευκολία χαρακτηρίζουν τον Κ. Κατσίκη ως ακροδεξιό, αλλά όταν ο Β. Σόιμπλε είχε κατακεραυνώσει την κυβέρνηση στο πρόσωπο του Γ. Βαρουφάκη για τη μη ενημέρωση του Eurogroup για το νομοσχέδιο σχετικά με την ανθρωπιστική κρίση, αυτό εντάσσεται στη σφαίρα του «φυσιολογικού».
Στην ίδια σφαίρα, βεβαίως, εντάσσεται και η φράση της Αν. Μέρκελ ότι «Το ευρώ είναι πάνω από κόμματα και χώρες», που είχε ειπωθεί στη γερμανική Βουλή τον Ιούλιο του 2015. Όπως άλλωστε και η πρόσφατη τοποθέτηση της Γερμανίδας καγκελάριου στο συνέδριο του κόμματός της αναφορικά με την υποδοχή των προσφύγων, όταν τόνισε πως «Δεν μπορεί να μείνει κάθε πρόσφυγας». Οι Γερμανοί βιομήχανοι δεν χρειάζονται άλλους, σε ελεύθερη μετάφραση.
