«Πρόσφυγες, μετανάστες, λαθρομετανάστες, μουσουλμάνους εισβολείς, όπως θέλετε μπορείτε να τους πείτε», δήλωνε, μετά παρρησίας, ο Τάσος Τσαχουργιανίδης, τέως πρόεδρος της Ν.Δ. Λέρου. Και συμπλήρωνε, εξ αφορμής της φωτιάς του περασμένου Αυγούστου, κοντά στο χοτ σποτ, στη Λέρο: «[…] ας ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα σχετικά με το μεταναστευτικό το οποίο χθες στη Λέρο είχε τη μεγάλη φωτιά. Ο Μετανάστης είναι Μετανάστης, Ο Παράνομος Μετανάστης είναι Παράνομος Μετανάστης, Ο Λαθρομετανάστης είναι Λαθρομετανάστης, ο κλέφτης και διαρρήκτης είναι κλέφτης και διαρρήκτης, ο εμπρηστής είναι εμπρηστής. Τέλος».*
Αλλά κι αν η γλαφυρότης του κ. διοικητή επεκτάθηκε, βεβαίως, και σε άλλα ζητήματα, λ.χ. το Μακεδονικό («Οι Σκοπιανοί αισθάνονται Μακεδόνες, λένε… Και οι πούστηδες αισθάνονται Γυναίκες Αλλά δεν είναι...!!!»), μείζον προσόν για την τοποθέτησή του, ειδικά στην Κω, μάλλον θα αποτέλεσαν οι άνωθεν δημόσιες θέσεις του για το προσφυγικό.
Διότι αυτό το νησί, τυπικό δείγμα της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, απέκτησε τα τελευταία χρόνια δημοσιότητα διπλής απόχρωσης: πρωτίστως αρνητική, όχι για το κύμα των προσφύγων που δέχτηκε αλλά, κυρίως, για τους χειρισμούς των τοπικών αρχών. Και, δυστυχώς, δευτερευόντως, θετική διότι ο “φούρναρης της Κω”, αποτέλεσε το ανθρωπολογικό αντιπαράδειγμα μιας κάποιας, μικρής έστω, αλληλεγγύης.
Όμως, όταν η «έλλειψη πατρίδας γίνεται παγκόσμιο πεπρωμένο»(Χάιντεγκερ) –σήμερα η Συρία ή το Αφγανιστάν, αύριο η Ελλάδα–, να συνεχίζεις την πολιτική του προκατόχου σου δημάρχου και να κλείνεις το λιμάνι με τα απορριμματοφόρα, για να μην σε μαγαρίσουν 70 ψυχές, είναι κοντόφθαλμο μικροπολιτικό παιχνίδι. Και όταν, επιπλέον, λησμονείς ότι η ευζωία σου είναι κομμάτι μιας ετοιμόρροπης ειρήνης, πολέμου, κατά Κλαούζεβιτς με άλλα μέσα, να μην κάνεις το πρόβλημά σου ευρωπαϊκό, με σύμμαχους τους κατατρεγμένους που θαλασσοπνίγονται στις ακτές σου, αλλά να κόπτεσαι μοναχά για τη ραστώνη του τουρίστα και το διάφορο που θα οικονομήσεις, είναι επικίνδυνη πολιτική αβελτηρία. Διότι το δηλητήριο που διαχέεται από πάνω (δήμαρχος) προς τα κάτω (“αγανακτισμένοι” πολίτες) αποτελεί την απαρχή της απανθρωπιάς.
Όταν, λοιπόν, σε έναν τέτοιας φήμης τόπο στέλνεις έναν τέτοιο διοικητή, δεν είναι από σύμπτωση. Δίνεις στίγμα, δείγμα γραφής. Το κάνεις, επί τούτου, για να υπηρετήσεις συγκεκριμένες πολιτικές. Ο χώρος της Υγείας αποτελεί, εξάλλου, την πεμπτουσία του κοινωνικού κράτους, αυτού ακριβώς που η παρούσα κυβέρνηση ανυπομονεί να εκμοντερνίσει, παραχώνοντας εκεί τους φίλτατους ιδιώτες. Στο υπό διαμόρφωση νέο τοπίο, εννοείται πως, σε ένα νοσοκομείο τουριστικού προορισμού, φραγκάτων και μεσο(μικρο)αστών, δεν θα ‘χουν καμία θέση οι μισοπνιγμένοι παρίες της προσφυγιάς αλλά μοναχά οι έχοντες χοντρό βαλάντιο.
Και ένας διοικητής με αυτές αρχές, σίγουρα χριστιανός όπως και η εκκλησία -της Κω, των νέων χωρών, όπως και της Ελλάδος- που, εκκωφαντικά σιωπά, είναι, τω όντι, ο καταλληλότερος.
Υπάρχει αντί-σταση; Αντί-λογος από τους, άμεσα ενδιαφερόμενους, από κάτω; Οι προλετάριοι όλων των χωρών θα παραμείνουν θύματα μιας αλλοτριωτικής διεργασίας ή θα γραφτεί αλλιώς η ιστορία; Μένει να το δούνε οι επόμενες γενιές.
*ΕΦΣΥΝ, Δ. Αγγελίδης, Ένας ρατσιστής στο τιμόνι του Νοσοκομείου Κω, 26//11/19
