Με μια ευρηματική αφηγηματική ιδέα η ο Κάνεκ Σάντσες Γκεβάρα δεν σε αφήνει να βαρεθείς ούτε για μια… στροφή. Σε βυθίζει στην πνιγηρή μεν, αλλά πρωτόγνωρη για τον μη-Κουβανό αναγνώστη, καθημερινότητα ενός Κουβανού που βιώνει την απογοήτευση σε όλους του τομείς της ζωής του: στην προσωπική του ζωή μέσα από έναν χωρισμό, στην τελματοποίηση της επαγγελματική του ζωής αλλά και της πολιτικοκοινωνικής εικόνα της ζωής, μέσα από την απώλεια κάθε προοπτικής και πίστης όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα της Κούβας αλλά και στο μέλλον αυτής της χώρας.
Η μόνη διέξοδος μοιάζει να είναι η φυγή. Θα μπορέσει όμως να ξεφύγει από την, σχεδόν πληκτική, επανάληψη της καθημερινότητας, από την πανομοιότυπη κίνηση των 33 στροφών;
Η απλότητα, η ευθύτητα και η αμεσότητα του λόγου του Κανέκ σε κερδίζει. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει,ούτε να υποτιμήσει τα πράγματα γύρω του. Αποτυπώνει, απλά, με μια ακαταμάχητη εικονολεκτική γοητεία, αλλά και με μια απροσδόκητη ωμότητα, την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που τον φθείρει και τον εγκλωβίζει σ’ ένα συγκεκριμένο μοτίβο: σαν την κίνηση ενός δίσκου 33 στροφών, όπως λέει και ο ίδιος.
Κι ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, εκεί, κάπου στο τέλος της αφήγησης, αναζητώντας τον τρόπο που θα σπάσει αυτό το μοτίβο, ανακαλύπτεις και το ευφυές αφηγηματικό του τέχνασμα.
Και αυτή η ιδιαιτερότητα της γραφής του Κανέκ τοποθετεί αυτό το αφήγημα στο ράφι εκείνων των βιβλίων που ξεχωρίζουν τόσο για την λογοτεχνική δεινότητα του συγγραφέα όσο και για την διαπολιτισμική τους αξία, αποτυπώνοντας τη μαρτυρία και το βίωμα ενός ανθρώπου που έζησε από κοντά την κουβανική κοινωνία.
Ένα αναρχικό ανήσυχο πνεύμα
Ο Κανέκ Σάντσες Γκεβάρα ήταν συγγραφέας, φωτογράφος, μουσικός, γραφίστας,ο οποίος άφησε την Κουβά στα 20 του χρονια. Οι τέχνες ήταν το οικείο περιβάλλον του. Τούτο το τελευταίο έμοιαζε να έρχεται σε αντίθεση με την Κούβα και τον κρατισμό του Φιντέλ Κάστρο. Ο Κανεκ ήταν αναρχικός, κουβαλούσε, όμως, μια βαριά κληρονομιά και είχε πλήρη επίγνωση γι’ αυτό. Ήταν εγγονός του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.
Με την πένα του άσκησε κριτική τόσο στις πολιτικές θεωρήσεις του Φιντέλ όσο και στο φαντασιακό της κουβανικής κοινωνίας γενικότερα που όπως έλεγε ο ίδιος «κάποιοι τη θεωρούν κομμουνιστική», όπως, επίσης, διάχυτη στα γραπτά του ήταν και η ανάγκη να εκφραστεί όπως ο ίδιος ήθελε, αλλά και να ονειρευτεί αυτό που ο ίδιος επιθυμούσε, χωρίς να του το υπαγορεύει η εκάστοτε πολιτική εξουσία ή τα κληρονομικά «φαντάσματα» που έσερνε μαζί του.
Τελικά, έγραψε για όλα αυτά που τον συγκινούσαν αλλά και για όλα αυτά που μισούσε και τον ενοχλούσαν. Έγραψε για την καθημερινότητά του στην Κούβα και όχι μόνο, με μια απίστευτη γλαφυρότητα.
Ο Κανέκ έφυγε νωρίς, πέθανε το 2015 στα 41 του μόλις χρόνια. Κατάφερε όμως στη σύντομη αυτή ζωή του, να μην μείνει προσκολλημένος στην “τιμή” που του αποδίδανε λόγω του παππού του, αλλά να χαράξει τη δική του ξεχωριστή πορεία, δίνοντας τη δική του ματιά για μια Κούβα που αναζητά τον δικό της δρόμο.
