Ο πρωθυπουργός στα διαγγέλματά του μας μιλά σαν ένας καλός φίλος. Μας προτρέπει να μείνουμε σπίτια μας, να ακούσουμε μουσική, να διαβάσουμε βιβλία, να δούμε ταινίες και να τσατάρουμε με τους αγαπημένους μας. Ή να βγούμε για ένα τρεξιματάκι ή για ένα περπάτημα μόνοι μας.

Σαν να έχουμε αναρρωτική άδεια και να μη βλέπουμε την ώρα να αναλάβουμε και πάλι τα ηνία της Τζάιαντ. Άραξε, ρε αδερφέ, λίγες μέρες να ξεκουραστείς. Εκεί είναι ο κολοσσός σου, δεν φεύγει.

Η κοινωνία του Κ. Μητσοτάκη αποτελείται από Γιάγκους Δράκους, αλλά στο καλαίσθητο. Αυτούς ξέρει, αυτοί χρηματοδοτούν το κόμμα του, σε αυτούς λογοδοτεί. Εντάξει, Κυριάκο, να κάτσω.

Αλλά εσύ τι θα κάνεις για να μου φύγει λίγο το άγχος; Θα με αφήσεις να απολύσω μερικούς να μην μου αγχώνονται οι μέτοχοι; Θα με αφήσεις να τους κόψω τον μισθό στη μέση;

Εν τω μεταξύ, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βιώνουν ήδη την ανατροπή τού -ήδη κακού, στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις- εργασιακού τους καθεστώτος. Και πολλοί από αυτούς την ανεργία.

Οι υποχρεώσεις τούς πνίγουν. Και η κυβέρνηση, αντί να νομοθετήσει την απαγόρευση των απολύσεων, αρκείται σε φιλικές συστάσεις προς τους εργοδότες.

Τα μέτρα κινούνται σε επίπεδα τυπικής προεκλογικής απλοχεριάς. Κανένα θεσμικό μέτρο για την προστασία της εργασίας δεν έχει ανακοινωθεί.

Ούτε για τη διασφάλιση των μισθών και των ασφαλιστικών εισφορών. Ούτε για ελαφρύνσεις και ρευστότητα στις μικρές επιχειρήσεις.

Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι μετά την πανδημία τίποτα δεν θα του επιστραφεί αν δεν είναι σε θέση να το διεκδικήσει. Εκτός αν περιμένει να του το επιστρέψει από καλοσύνη η Τζάιαντ.