Τον συνάντησα στον πεζόδρομο που βρίσκεται το μπαράκι το οποίο έχω για στέκι. Εξηντατεσσάρων χρονών, ασπρομάλλης. Μου είπε με ενθουσιασμό.

- Άγγελε, πώς είσαι; Σε έχω δει μια-δυο φορές, αλλά δεν πρόλαβα να σου μιλήσω.

Τον κοίταξα. Δεν μου δημιουργούσε αναμνήσεις. Του είπα ερωτηματικά: 

- Θύμισέ μου;

- Έλα τώρα… από την Πάτρα… ο Νότης είμαι! Είμασταν τότε, νέοι στο κίνημα, καταλήψεις στις σχολές, διαδηλώσεις.

Έκανα προσπάθεια αλλά δεν θυμόμουν. Συνέχισε:

- Έλα, ρε με τον Παναγιώτη και τον Βαγγέλη στο Μαθηματικό, στην Πάτρα. Θυμήσου!

Ναι, επί τέλους από τη μνήμη μου αναδύθηκαν πρόσωπα, καταστάσεις.

- Έλα ρε Νότη! Τι κάνουν ο Παναγιώτης και ο Βαγγέλης;

- Άσε…

- Τι άσε;

- Ο Παναγιώτης σκοτώθηκε με τη μοτοσυκλέτα του στα 32 του χρόνια. Πήγαινε στη δουλειά του, πίσω από το Χίλτον, του ήρθε αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα και σκοτώθηκε επί τόπου.

- Α, το φουκαρά…

- Στην κηδεία δεν είχες έρθει. Δεν σε θυμάμαι.

- Δεν το έμαθα ποτέ. Τώρα το μαθαίνω. 

- Όταν χάνεσαι με τους ανθρώπους συμβαίνουν αυτά. Στην κηδεία του είχε μαζευτεί πολύς κόσμος, σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι. Φυσικά, ήταν και ο Βαγγέλης. Τον ήξερες τον Βαγγέλη, τι φοβερό χιούμορ είχε. Όταν τον θάβαμε πετάχτηκε και είπε: «Ρε Παναγιώτη, μια ζωή κάναμε αγώνα για να δημιουργήσουμε μαζικό κίνημα. Σήκω τώρα να δεις πόσος κόσμος μαζεύτηκε ρε μπαγάσα! Τα καταφέραμε!».

Μου μαύρισε την ψυχή. Προσπάθησα να ξεφύγω, πηγαίνοντας αλλού τη κουβέντα. Του είπα με προσποιητό ενθουσιασμό:

- Ναι, αυτός ο Βαγγέλης! Τι χιούμορ!

- Άστα, πάει και ο Βαγγέλης.

- Τι εννοείς; Γαμώτο, θα ψυχομπουκωθώ βραδιάτικα!

- Είχε ανοίξει ένα μπαράκι στην Κυψέλη πήγαινε καλά. Είχε παντρευτεί μια Βραζιλιάνα είχε και ένα παιδί τριών χρονών. Ένα κοριτσάκι. Είχαν χωρίσει κάποιους μήνες όταν το έμαθε. Είχε καρκίνο στους πνεύμονες. Οι γιατροί του είπαν ότι έπρεπε να αρχίσει χημειοθεραπεία. Τους ρώτησε: «Πόσο χρόνο έχω;» Του απάντησαν: «Έξη μήνες». Αποφάσισε ότι δεν είχε κανένα νόημα. Δεν έκανε ποτέ του θεραπεία. Έγραψε στη Βραζιλιάνα, γύρισε στην Ελλάδα με το παιδί. Πέρασε θαυμάσια έξη-εφτά μήνες. Μου έλεγε: «Για πρώτη φορά μπορώ να δώσω στο παιδί και τη γυναίκα μου την αγάπη που έπρεπε να δώσω». Μετά πέθανε. Ήσυχα.

Σιωπή. Παρατεταμένη. Τον ρώτησα:

- Εσύ τι κάνεις;

- Δούλευα μεταφραστής και διορθωτής κειμένων. Μετά την οικονομική κρίση του 2009-2010 έκανα κάποια μεροκάματα που και που, ολοένα και πιο σπάνια. Ζω εδώ και κάμποσα χρόνια σε μια κατάληψη στέγης, οικονομικά είμαι στον άσο. Περνάω πολύ δύσκολα. Έπαθα και διάφορα ιατρικά. Υπέρταση, κήλη, καρδιά. Ποτέ δεν έρχονται ένα-ένα, έρχονται όλα μαζί.

- Τώρα πώς είσαι από υγεία;

- Την σκαπούλαρα. Δηλαδή, έτσι νομίζω.

Τον κοίταξα. Ο χρόνος πήγαινε μπρος-πίσω, ένα τερατώδες εκκρεμές. Μια κλεψύδρα που αδειάζει. Φθορά. Σωματική αδυναμία, η βούληση που σε εγκαταλείπει. Μια ζωή ψάχνεις να βρεις το νόημα. Όσο το βρίσκεις, τόσο αυτό απομακρύνεται. Μια χίμαιρα που σε στοιχειώνει. Η επανάσταση, οι φίλοι, οι έρωτες, η δημιουργία οικογένειας, να κάνεις παιδιά, η αναζήτηση ενός απάνεμου λιμανιού, ο φόβος της μοναξιάς. Στόχοι που βάζεις, στόχοι που σε καταπίνουν. Μένεις μόνος και όρθιος στην εσωτερική σου σκηνή και αναρωτιέσαι: άξιζε; Είχαν κάποιο νόημα όλα αυτά;

Η απάντηση είναι καταφατική αν μπορέσεις να διασώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Τις αξίες που δεν πρόδωσες, τους ανθρώπους που αγάπησες, τον ελεύθερο χώρο που εσύ δημιούργησες για σένα και τους γύρω σου, την ελπίδα που ακόμα φωτίζει το δρόμο σου. Οι γύρω σου δεν βλέπουν μόνο το χρόνο που σε χαράκωσε. Βλέπουν όσα κουβαλάς, την αντοχή, την επίμονη θέληση το ταξίδι της ζωής να συνεχιστεί.

Η κλεψύδρα του προσωπικού σου χρόνου αδειάζει μέρα τη μέρα. Αλλά τώρα πια το γνωρίζεις: οι μόνοι χαμένοι, είναι αυτοί που τα παρατάνε. Κοίτα μπροστά. Κανείς, απολύτως κανείς, δεν θα πάρει αυτό που βρίσκεται μέσα σου.

Αντέξαμε Νότη, αντέξαμε καλά.