Στον χαιρετισμό του ο Πρόεδρος της Βουλής ανέφερε μεταξύ άλλων ότι η  ιστορία της λογοκρισίας στην Ελλάδα πηγαίνει αρκετά πίσω, πολύ πριν το 1967 και υπογράμμισε:

«Το θεσμικό και νομικό πλαίσιο της προληπτικής λογοκρισίας που στόχευε στον έλεγχο των εντύπων μέσων, της τέχνης και των εκδόσεων ήδη από το πρώτο δημιουργικό στάδιο, είχε συστηματοποιηθεί από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, ενώ οι κατοχικές κυβερνήσεις το εμπλούτισαν με τις δικές τους τροποποιήσεις. Επομένως η δικτατορία των συνταγματαρχών βρήκε ένα έτοιμο νομικό πλαίσιο, το οποίο εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο.

Η λογοκρισία κατά την περίοδο 1967-1974, αποτέλεσε ένα από τα βασικά εξουσιαστικά εργαλεία του στρατιωτικού καθεστώτος, όχι λιγότερο αποτελεσματικό από τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες αγωνιστών, το οποίο υποβοήθησε στην εγκαθίδρυση ενός κλίματος τρομοκρατίας και υποτέλειας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ωστόσο πως αυτός ο ζήλος πρόδιδε μια κυβέρνηση χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση που αγωνιζόταν να κρατηθεί στην εξουσία χρησιμοποιώντας ως όπλο την καταστολή και τη χειραγώγηση και πρέπει να καταδικαστούν οι όποιες προσπάθειες «αναθεωρητισμού» και εξωραϊσμού της περιόδου της δικτατορίας.

 Παρά την τροχοπέδη της Χούντας ο πολιτισμός κατάφερε και επιβίωσε κρυμμένος μέσα σε βαλίτσες με φιλμ και σελίδες βιβλίων που διέφυγαν στο εξωτερικό, μέσα από την ποίηση, τη μουσική και τα λαϊκά άσματα, μέσα στις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων».