Όταν έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ο πατέρας μου ήταν μπαρκαρισμένος. Σε γκαζάδικο. Τα νέα βέβαια τα μάθαιναν και τα κουβέντιαζαν στο βαπόρι. Δεν είχαν όμως νέα από τις οικογένειες τους για αρκετό καιρό. Κι όλο στο κακό πήγαινε το μυαλό τους. Από τη δική μας την οικογένεια, ανέλαβε η γιαγιά να γράψει το πρώτο γράμμα, με την ακαταμάχητη καλλιγραφία των αρχών του περασμένου αιώνα. Κι έφτασε το γράμμα στο πλοίο, ένας Θεός ξέρει σε ποιο πόρτο. Ξεκινούσε με τα τυπικά «είμεθα όλοι καλά το αυτό επιθυμούμε και δι’ εσέ» έγραφε μπόλικα ακίνδυνα κουτσομπολιά, Έγραφε ακόμα και για το μωρό, την αφεντιά μου δηλαδή που ήταν ημερών. Έκλεινε με προτροπές για κουράγιο, ευχές για καλά ταξίδια και πολλά φιλιά από όλους. Μόνο που η γιαγιά είχε προσθέσει και ένα παράδοξο υστερόγραφο «εξέχασα να σου πω, ότι ο Γιαννάκης μας επήγε εξοχή». Προβληματισμός. Τι στην ευχή γύρευε αυτό το αταίριαστο υστερόγραφο; Τι ήθελε να πει δηλαδή; Το κουβέντιασαν το γράμμα στο καπνιστήριο και στη βάρδια, άκρη δεν έβρισκαν. Μέχρι που βρέθηκε ο μαρκόνης, πιο υποψιασμένος, πιο μπασμένος στα κόλπα, πιο πονηρός; Ποιος ξέρει…
«Έχεις κανέναν συγγενή που θα έπιαναν;».
«Έχω…»
«Τον λένε Γιάννη;»
«Ναι…»
«Ε αυτό θέλει να πει η γυναίκα, εξορία τον έχουν στείλει τον άνθρωπο».
Έτσι ήταν. Το θείο μου, το Γιάννη Κ. , εαμίτη και κομμουνιστή, τον είχαν πιάσει από τους πρώτους και τον έστειλαν στη Γυάρο. Κι η πανέξυπνη γιαγιά, ξεπέρασε το άνοιγμα των επιστολών από την Ασφάλεια και τους ρουφιάνους, με το παραμύθι της εξοχής.
Ο θείος δεν γύρισε ποτέ ζωντανός από τη Γυάρο. Σε φέρετρο γύρισε. Ποτέ δεν έγινε νεκροψία.
Ποτέ ξανά φασισμός.
Πηγή: redkangaroo
