«…Υπάρχουν κηλίδες εις τον δυτικόν τρόπον ζωής. Αλλά οσαδήποτε κηλίδας και εάν έχη ο ήλιος είναι πάντοτε προτιμότερος από το σκότος!..»

Υπό Γεωργίου Κ. Γεωργαλά, Η Ιδεολογία του Αντικομμουνισμού

«…Μην παρεξηγηθούμε: και διαπλοκή υπήρξε και διαφθορά. Αλλά τα πολλά που έφαγαν οι λίγοι ήταν λιγότερα από τα λίγα που έφαγαν οι πολλοί…»

Υπό Πάσχου Μανδραβέλη,  εφ. Καθημερινή, Το δευτερογενές σκάνδαλο

Παλιά μου τέχνη κόσκινο: να γυρνάς και να ξαναγυρνάς γύρω από ένα πεπαλαιωμένο και απαξιωμένο πολιτικό επιχείρημα, θα μπορούσε να είναι ιδεολογική πενία ή, ίσως ίσως, και αβελτηρία. Θα μπορούσε να είναι ψυχαναγκαστική εμμονή ή κοινή ξεροκεφαλιά. Και θα μπορούσε, τέλος, να είναι η λογική του πνιγμένου που πιάνεται απ’ τα μαλλιά του.

Αλλά όχι. Ό,τι διαβάζουμε, ή ό,τι παρακολουθούμε στους δέκτες μας, δεν είναι παρά η κοινή, κοινότατη, συνταγή της προπαγάνδας, όπως έμαθαν, δεκαετίες τώρα, να την εφαρμόζουν.   

Έτσι, το «αριστερό τσούρμο» -δάνειο η έκφραση, όχι τυχαία, από τον Βαρουφάκη - «σπιλώνει την ίδια τη Δημοκρατία» και τα βάζει με τους θεσμούς, όπως ακριβώς «ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί υλικήν και ψυχολογικήν βία δια να καταργήση τον δυτικόν τρόπον ζωής».

Σε κοινή γραμμή, μερικές δεκαετίες τώρα, η αντιαριστερή προπαγάνδα επικέντρωνε, λίγο πολύ στα ίδια –«κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων», κατάλυση του κράτους, κ.λ.π.- βάζοντας και το λαό στο παιχνίδι, παντοίοις τρόποις. Πότε δια του φόβου (βλέπε κονσερβοκούτια)  πότε δια της ενοχής.

Τούτο το δεύτερο, το πολυφορεμένο στις μέρες μας, η διέγερση της συλλογικής ενοχής, έγινε το βαρύ όπλο του συστήματος . Μετά τις εκλογικές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ το μάζεψαν, μα τώρα, στην πιο κρίσιμη στιγμή για την επιβίωσή τους, το ξαναβγάζουν απ’ τη φαρέτρα. Τι λέει ο προπαγανδιστής της εποχής μας;  Πως η «κηλίδα» που έβλεπε κι ο προκάτοχός του υπάρχει μεν, ως ευθύνη ολονών  δε. Και πως, παρά την «κηλίδα» το καθεστώς είναι καλύτερο από το «σκότος» ή «τον κυβερνητικό βούρκο».

Οι σύγχρονοι, όπως και οι παλιοί, Γεωργαλάδες ουδόλως νοιάζονται για το λαό. Ο «κοσμάκης», ζήσει, πεθάνει, αδιάφορο. Μόνο τον τόπο πιάνει, αφού τρώει και περισσότερα από τους ολίγους εκλεκτούς. Η «εκρηκτική αύξηση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης» είναι το όντως σκάνδαλο, πόσα, δηλαδή, θα ξοδέψει το κράτος για τους πολλούς, όχι οι λαμογιές των λίγων, να πώς κατανοούν την ιστορία της Novartis.

Φτωχός – ενοχικός - φοβικός λαός: έτσι ήθελαν, έτσι αντιμετώπιζαν τους πολίτες οι δεξιοί, σε αντίθεση με το χειραφετιτικό πρόταγμα των αριστερών. Και κράδαιναν θεσμούς και δίκαιο, δίχως να στοχάζονται ποτέ ποιους προστατεύουν οι θεσμοί ή ποιους ευνοούν οι νόμοι.

Αλλά, παλιοί και σύγχρονοι, οι προπαγανδιστές έχουν κοντά ποδάρια. Σε λίγα χρόνια, και με τους σημερινούς, ο κόσμος θα γελά. Νεκροταφεία της σκέψης, ολίγον γραφικά, ολίγον επικίνδυνα, έτσι θα τους θυμάτα