Κατά τη συζήτηση  για την υπ’ αριθ. 2065(2015) Σύσταση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης με θέμα «Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ευρώπη», ο ευρωβουλευτής επεσήμανε ότι τα επιβαλλόμενα μέτρα λιτότητας δεν αποτελούν το μέσο προς την επίτευξη της δημοσιονομικής σταθερότητας αλλά αυτοσκοπό, εξυπηρετώντας έτσι αποκλειστικά τις επιδιώξεις του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων.
 
Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης:
 
«Σε ότι αφορά την αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οικονομική κρίση, η έκθεση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης ορθά υπογραμμίζει την έλλειψη διαφάνειας που χαρακτηρίζει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων και την έλλειψη λογοδοσίας που χαρακτηρίζει όσους συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων. Αυτό που χρειάζεται να τονιστεί όμως είναι ότι δυόμιση ή ακόμη και τρία χρόνια μετά τη δημοσίευση σειράς αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τα Κοινωνικά Δικαιώματα που έκρινε θεωρητικά την Ελλάδα αλλά ουσιαστικά την τρόικα ως υπεύθυνη παραβίασης αρκετών διατάξεων του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη εξαιτίας των μέτρων που λήφθηκαν στα πλαίσια της λιτότητας, δεν έχει γίνει τίποτα προκειμένου να σταματήσει η εν λόγω παραβίαση. Απολύτως τίποτα. Αντιθέτως μάλιστα, είναι εξοργιστικό ότι οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, κυρίως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ζητούν από τη νέα ελληνική κυβέρνηση να παραβιάσει ακόμη περισσότερο τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη παραδείγματος χάριν με τη νομιμοποίηση των μαζικών απολύσεων των εργαζομένων από τους εργοδότες τους, παρά το άρθρο 4 του Χάρτη. Ακόμη πιο εξοργιστικό είναι το γεγονός ότι, στην πραγματικότητα, πολλές από αυτές τις απαιτήσεις δε σχετίζονται με τη δημοσιονομική σταθερότητα ή με κάποιου άλλου είδους δημοσιονομικό κέρδος και εξυπηρετούν αποκλειστικά το σκοπό της αύξησης των κερδών του κεφαλαίου. Επομένως, διερωτάται κανείς εάν η λιτότητα αποτελεί το μέσο για την πάταξη της δημοσιονομικής αστάθειας ή όπως αλλιώς το ονομάζει κανείς ή εάν η υπερχρέωση των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί μάλλον το μέσο προς το σκοπό που είναι εν τέλει η ίδια η λιτότητα. Γιατί η λιτότητα συνεπάγεται ότι το μερίδιο του κεφαλαίου στο εθνικό εισόδημα της χώρας αυξάνεται σε βάρος των εργαζομένων. Και ίσως εν τέλει αυτή να είναι και η επιδίωξη των ευρωπαϊκών ελίτ».

 

Μπορείτε να παρακολουθήσετε την παρέμβαση στον εξής σύνδεσμο: