to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Ο δυσφυής Δημήτρης Δημητριάδης

Ποιο απ’ τα δυο δεν γνωρίζετε, το επίθετο ή το όνομα; Να σας ενημερώσω. Το δυσφυές προέρχεται από το δυς+φύομαι. Είναι ό,τι φυτρώνει δύσκολα· κι όταν φυτρώνει, αργεί να βλαστήσει*. Όσο για το πρόσωπο, είναι απαραίτητη μια μικρή εισαγωγή.


Τι κάνουμε εμείς, οι συνηθισμένοι άνθρωποι, όταν μας συνταράσσουν οι απώλειες και τα άδικα της ζωής; Τι κάνουμε όταν μας τρέχουν τα δάκρυα, βλέποντας τις φωτογραφίες της άμοιρης Καρολάϊν και της φουκαριάρας της Δήμητρας απ’ τη Λέσβο; Τι κάνουμε όταν αγανακτεί το είναι μας, διαβάζοντας για την καταδίκη των παιδιών απ’ τη Μόρια; Να σας πω τί κάνουμε: Ανοίγουμε ένα βιβλίο, για να αντλήσουμε κουράγιο, γαλήνη, σοφία, από αυτούς που έχουν δει περισσότερα και ξέρουν καλύτερα. Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν είναι απλώς ένα δεκανίκι· είναι αναπόσπαστο μέρος του συναισθηματικού και του έλλογου εαυτού μας.

Με αυτή την εξήγηση, ας δούμε ποιος είναι ο Δημήτρης Δημητριάδης. Από το Google μαθαίνω ότι ο κ. Δημητριάδης είναι συγγραφέας, που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Το 1963, πήγε για να σπουδάσει θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες, με υποτροφία τού βελγικού κράτους. Το 1968, δηλαδή όταν ήταν μόλις 24 ετών, ανέβηκε στο Παρίσι το πρώτο θεατρικό του έργο «Η Τιμή της Ανταρσίας στη Μαύρη Αγορά». Μετά, επέστρεψε  στην Ελλάδα, όπου μετέφρασε έργα Jean Genet, J.-P. Sartre, κ.α., καθώς και αρχαίο δράμα. Το 1978 εξέδωσε το πεζογράφημα «Πεθαίνω σαν χώρα» -που ίσως να έχετε ακούσει. Παράλληλα, έγραψε θεατρικά έργα, που είχαν επιτυχία.

Καλό το βιογραφικό, δεν λέω, αλλά εξομολογούμαι την αμαρτία μου: Το συγγραφικό έργο του κ. Δημητριάδη δεν το γνωρίζω. Για την ακρίβεια, δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο του. Όμως αυτό δεν σημαίνει κάτι, ούτε για εκείνο, ούτε για μένα. Η μέρα έχει 24 ώρες κι οι περιστάσεις της ζωής άλλοτε μεν μας φέρνουν κοντά και άλλοτε μας απομακρύνουν από κάποια βιβλία. Παραδείγματος χάριν, για εντελώς άγνωστους λόγους, έχω διαβάσει ό,τι έγραψε και δεν έγραψε ο Πέτρος Αμπατζόγλου. Δημητριάδη όχι.

Για την οικονομία της συζήτησης, θα υποθέσω ότι ο Δημήτρης Δημητριάδης είναι πράγματι ένας λαμπρός συγγραφέας. Προφανώς όμως δεν είναι μόνο αυτό, διότι ο περί ου λόγος σχολιάζει και αρθρογραφεί. Ακούστε λοιπόν τι έχει πει στο παρελθόν αυτός ο σπουδαίος, πνευματικός άνθρωπος:

  • «Στη θέση της Χρυσής Αυγής θα έπρεπε να δικαστεί και να καταδικαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ».
  • «Γιατί σιωπά ο Παντελής Βούλγαρης; Γιατί σιωπά ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς; Γιατί σιωπά η Ρέα Γαλανάκη; Γιατί σιωπά η Ιωάννα Καρυστιάνη; Γιατί σιωπά η Τζίνα Πολίτη; Τι άλλο περιμένουν ακόμα; Δεν αισθάνονται εξαπατημένοι από το σημερινό καθεστώς (εννοεί τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ); Πιστεύουν ακόμα ότι τούς εκπροσωπεί; Αν ναι, ας μάς πουν γιατί».


Και πιο πρόσφατα:

  • «Το σχήμα αυτό … πού τιτλοφορείται ΣΥΡΙΖΑ … όπως δεν ανήκει στην Πολιτική, δεν ανήκει και στην Γλώσσα. Δεν είναι άγλωσσο. Είναι κάτι απείρως χειρότερο: κάνει χρήση τής γλώσσας με τέτοιον τρόπο ώστε, στα λεγόμενά του, δεν υπάρχει καμία αντιστοιχία ανάμεσα στις λέξεις και στο αντικείμενό τους».
  • «Η περίπτωσή τους τίθεται με όρους πλέον ανθρώπινου είδους: χωρίς να παύουν να ανήκουν σ’ αυτό, αποτελούν το έσχατο κατακάθι του, την χείριστη πλευρά του».
  • «Τα στελέχη τού κόμματος αυτού, με επιφανή πρωτοπόρο σε παιδαριώδη ολισθήματα και ανεξάντλητο παραγωγό ακατονόμαστων διαστρεβλώσεων τον δυσφυή αρχηγό του, είναι στερημένα από τα πιο στερεότυπα χαρίσματα που προσφέρει στον άνθρωπο η ίδια η Φύση: πρόκειται για ανθρώπους σε τέτοιο σημείο ελλιπείς σε ποιότητα και καλλιέργεια, ώστε δεν μπορεί να προκύψει από αυτούς παρά μόνο αυτό που προέκυψε τα τεσσεράμισι χρόνια που ήσαν κυβέρνηση: η πανωλεθρία».
  • «Κι άλλοι όπως ο Βασίλης Βασιλικός φοβούνται … Αυτό που φοβούνται δεν είναι τόσο το να παραδεχτούν ότι εξαπατήθηκαν από έναν συρφετό εξουσιομανών που παρίσταναν και παριστάνουν τούς αριστερούς. Εκείνο που φοβούνται περισσότερο είναι το να παραδεχτούν ότι ο εχθρός τους δεν είναι πια εκείνος που ήταν κάποτε. Αυτό τούς τρομάζει: η σκέψη που δεν τολμούν να κάνουν, ότι η Δεξιά δεν είναι πια εκείνη που ήταν, εκείνη που θέλουν να είναι, εκείνη όμως την Δεξιά χρειάζεται το μυαλό τους για να αισθάνονται αριστεροί, επειδή όμως εκείνη η Δεξιά δεν υπάρχει, κλονίζεται και η δική τους υπόσταση ως αριστερών αφού μόνο μ’ εκείνη την Δεξιά μπορούν να είναι αριστεροί».

(Χωρίς παρεμβάσεις, από δημοσιευμένα κείμενα.)

Εκείνο που κάνει εντύπωση σ’ αυτά τα κείμενα δεν είναι μόνο η προκλητικότητα και οι χυδαίοι χαρακτηρισμοί· είναι οι ασυνταξίες κι η νοηματική φτώχεια. Ο κ. Δημητριάδης, που δηλώνει με στόμφο ότι «Η σχέση της γλώσσας με τον κόσμο, αυτή είναι που προσδιορίζει την γλώσσα, αυτή είναι που ορίζει τον κόσμο», διαπρέπει στους σολοικισμούς, δεν ξέρει που μπαίνει τελεία και βάζει συστηματικά «ν» πριν απ’ τα σύμφωνα. Κοινώς, στα άρθρα του γράφει αρλούμπες. Χρησιμοποιώντας δε ένα συχνό -αλλά αθέμιτο- τέχνασμα, αφιερώνει  μερικά απ’ αυτά που γράφει «Στον Μάνο Χατζιδάκι, σαν σήμερα». Δεν ξέρω τι σχέση είχε με αυτόν τον πραγματικά σπουδαίο άνθρωπο. Πάντως με την ευγένεια, τη γλωσσική εφευρετικότητα και την ευφυία του Χατζιδάκι δεν υπάρχει κανένας κοινός παρονομαστής.

Το είπα προηγουμένως, αλλά ας το ξαναπώ «with feeling»: Δεν ψαρώνουν κανέναν τα τρόπαια του κ. Δημητριάδη. Το βιβλία του μπορεί να μεταφράστηκαν σε δυο-τρεις ξένες γλώσσες και τα θεατρικά του να έκαναν εισιτήρια, αλλά τι μ’ αυτό; Στην περίπτωση που δεν το γνωρίζετε, η δουλειά ενός «άσημου» πανεπιστημιακού κυκλοφορεί σήμερα σε όλη τη γη, διαβάζεται από όλες τις φυλές του Ισραήλ και μπορεί να επηρεάσει στη διαδρομή του χρόνου χιλιάδες ανθρώπους. Άσε που σήμερα ένα «παιδί» 30-35 χρονών μπορεί να γράψει ή να φτιάξει κάτι που έχει απήχηση σε όλον τον κόσμο. Να πω παραδείγματα; 

Η άποψη ότι όποιος δημοσιεύει το ισοδύναμο 48 -ή 1.048- σελίδων στα Γαλλικά ή τα Ιταλικά έχει περάσει στην αθανασία ανήκει στο μακρινό παρελθόν. Τότε που το μορφωτικό μας επίπεδο ήταν χαμηλό, γιατί έμπαιναν στο Πανεπιστήμιο και μάθαιναν γράμματα μόνο οι γόνοι των πλουσίων× τότε που ο κόσμος δεν ταξίδευε στο Παρίσι, παρά μόνο στα όνειρά του. Ίσως αυτό να διαισθάνεται ο κ. Δημητριάδης, και ως πονηρός Νεοέλληνας, προσπαθεί πάση θυσία να περισώσει την εικόνα του επιδιδόμενος σε προκλήσεις. Ένα επιδειξιομανής της γλώσσας είναι για μένα ο κύριος αυτός, που του χρειάζεται καλύτερος επιμελητής για να κοιτάζει τα κείμενά του πριν τα δημοσιεύσει. Το φαινόμενο Δημητριάδη δεν είναι καθόλου σπάνιο στη μεταμοντέρνα εποχή μας. Ας αναρωτηθούμε, π.χ.: Τι ξέρουμε καλύτερα, το συγγραφικό έργο ή την εμπρηστική αρθρογραφία της Σώτης Τριανταφύλλου;

Η αθλιότητα ορισμένων κυρίων και κυριών δεν έχει «Πάτο» -για να θυμηθώ ένα άλλο πόνημα του συγγραφέα. Διάφοροι μέτριοι έως λειτουργικά αναλφάβητοι βρίσκουν καταφύγιο στα συστημικά ΜΜΕ, για να διαλαλήσουν την πραμάτεια τους και να τροφοδοτήσουν ο ένας τη ματαιοδοξία του άλλου βρίζοντας ό,τι τους ξεπερνά. Στην προκειμένη περίπτωση, στόχος της υβριστικής εκστρατείας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κουσούρια, αλλά είναι λαός. Αυτό φαίνεται ότι ενοχλεί τον κ. Δημητριάδη και τους ομοίους του, γιατί, όσο μαθαίνει ο κόσμος γράμματα, τόσο συρρικνώνεται το δικό τους ακροατήριο. Που να το βρουν άλλωστε το ακροατήριο ανάμεσα στους νοήμονες; Η εμπάθεια και το μίσος δεν συμβιβάζονται με την εικόνα του σοφού διανοούμενου. Άσε που κάνουν ακόμα και έναν έξυπνο άνθρωπο χαζό.

Εν κατακλείδι λοιπόν: Δυσφυής και υπανάπτυκτος είναι ο ίδιος ο κ. Δημητριάδης, όχι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί σε τούτα ‘δω τα χώματα κακιά σκουριά δεν πιάνει. Και οι περίεργοι μαϊντανοί, από εποχής Θεόφραστου του Ερέσιου, δεν φυτρώνουν, δεν φυτρώνουν, δεν φυτρώνουν.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)