Τη natura morta (νεκρή φύση ) κάποτε τη θεωρούσαν «ζωγραφική δεύτερης κατηγορίας» σε αντίθεση προς την «ευγενή» natura vivente, τη ζωντανή φύση, όπου πρωταγωνιστεί ο άνθρωπος. Φυσικά, αυτό δεν εμπόδισε να δημιουργηθούν αριστουργήματα νεκρής φύσης στο πέρασμα των αιώνων. Παρ’ όλα αυτά, είναι η αλήθεια, ότι μεγάλο μέρος της νεκρής φύσης απεικονίζει με εφησυχαστική έμφαση υλικά αγαθά, συμβολίζει την ευμάρεια και προορίζεται να στολίσει τραπεζαρίες ή σαλόνια της αστικής (και μικροαστικής) τάξης.

Εμένα προσωπικά μου αρέσει η νεκρή φύση του δρόμου. Αντικείμενα, τεχνικά ή φυσικά, πεταμένα ή πεσμένα στο δρόμο, στο τέλος του εφήμερου βίου τους, που προορίζονται να εξαφανιστούν. Και ένα περίεργο πράγμα, όχι μόνο δεν με μελαγχολεί το θέαμα της φθοράς και της σήψης, αλλά το αντίθετο. Υπογραμμίζει το μεγαλείο και τη μοναδικότητα του βίου. Αυτός είναι και ο λόγος που στις φωτογραφικές μου βόλτες παρατηρώ το δρόμο, και ότι μου κεντρίσει το ενδιαφέρον το φωτογραφίζω. Είναι κάτι σαν ύμνος στη ζωή, το μεγαλείο της, ακόμα και λίγο πριν την οριστική αποχώρηση από τον φαινόμενο κόσμο. Ένα τελευταίο χειροκρότημα πριν πέσει η αυλαία.