«Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα μουσεία» έλεγε το σύνθημα στη δεκαετία του ’80, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγνώρισε επίσημα την επέτειο του Πολυτεχνείου. Τελικά σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση και είκοσι από την επίσημη αναγνώρισή της, μπορούμε να πούμε ότι το Πολυτεχνείο δεν είναι μια «μουσειακή» υπόθεση, μια «εθνική επέτειος» σαν όλες τις άλλες. Η εξέγερση του Νοέμβρη είναι μια ζώσα μνήμη, ένα διαρκές σημείο αναφοράς για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες της εποχής, της κάθε εποχής.

Ίσως τα δύο πιο εντυπωσιακά στοιχεία του ετήσιου γιορτασμού (στα οποία κατά κύριο λόγο οφείλεται η ζωντάνια του) είναι η σύνδεση του με τα επίδικα της εκάστοτε συγκυρίας, καθώς και ο βαθύτατα νεανικός χαρακτήρα του. Η πορεία του Πολυτεχνείου δεν είναι μια πομπή μνημοσύνου, αλλά μια νεανική διαδήλωση που προβάλλει τις εκάστοτε διεκδικήσεις του λαϊκού κινήματος.

Σαράντα χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο είναι ζωντανό και δρων, παρά τις συνεχείς προσπάθειες  να απαξιωθεί από τα παπαγαλάκια του μνημονιακού καθεστώτος·παρά τα καραγκιοζιλίκια με τη σημαία που κάνει κάθε χρόνο η Νεολαία Βενιζέλου· παρά την αστυνομοκρατία  που χτες βράδυ στα Εξάρχεια πήρε τη μορφή των τραμπουκισμών σε ανύποπτους πολίτες.  Σαράντα χρόνια τώρα, η εξέγερση του Νοέμβρη είναι μια υπόθεση των δρόμων, μια υπόθεση δικιά μας.