Μιας κοινωνίας που ανέδυε πια χωρίς καμιά αμφιβολία την οσμή της αποσύνθεσης. Η φούσκα της ψεύτικης ευμάρειας και το πρόσχημα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού έσπαγε κάτω από τις ριπές του όπλου του Κορκονέα καθώς οι σφαίρες διαπερνούσαν το σώμα του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, προεικονίζοντας το μέλλον της ελληνικής νεολαίας. Η φωτογραφία του Κώστα Τσιρώνη έδωσε μορφή σε αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει. Να ζεις, να αγωνίζεσαι και να ονειρεύεσαι με το όπλο του ματατζή να σε σημαδεύει.
Όχι, δεν είχαν άλλα παιδιά τη μοίρα του Αλέξη. Η μητέρα του το γνωρίζει περισσότερο από τον καθένα. Και της οφείλουμε απεριόριστο σεβασμό. Όμως, οι συνθήκες της δολοφονίας του Αλέξη και η ίδια η πράξη, από μόνη της, έγιναν αντιληπτά με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσαν να γίνουν: ήταν ένας από εμάς, θα μπορούσα να είμαι εγώ. Η νεολαία ήταν η πρώτη που αισθάνθηκε και εξέφρασε αυτή την τόσο οδυνηρή αλήθεια. Είχε κάθε λόγο, όπως έδειξε η συνέχεια.
Τόνοι μελάνι χύθηκαν για να καταδείξουν και να στηλιτεύσουν τη βία της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008. Λιγότεροι ασχολήθηκαν με το να καταλάβουν τον ασκό που άνοιγε η μεγαλύτερη και πιο αποτρόπαια έκφραση της αστυνομικής βίας τα τελευταία χρόνια, με την εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού, ένα Σάββατο βράδυ στο κέντρο της πόλης. Ένα κράτος που σάπιζε όρθιο. Με αστυνομικούς να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους για να εκτελέσουν ένα παιδί. Με διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία, με διαπλεκόμενους εκδότες και πουλημένους κονδυλοφόρους, με παρασιτικό κεφάλαιο και τυχοδιώκτες τραπεζίτες. Με 600 ευρώ βασικό μισθό.
Η κοινωνία δεν κατέρρευσε με τα μνημόνια. Με τα μνημόνια καταρρέουν τώρα οι άνθρωποι και ότι κατάφεραν να δημιουργήσουν. Η κοινωνία, σαν εγγυητικό πλαίσιο διαβίωσης και υπόσχεση διασφάλισής του, κατέρρευσε όταν δεν είχε πια τίποτα άλλο να κάνει, παρά τα στραβά μάτια μπρος την ιερή συμμαχία της μάσας, της μίζας και της καταστολής που εγγυόταν από τότε την επερχόμενη καταστροφή. Ο Δεκέμβρης του ’08 ήταν η τρύπα που άνοιξε στο παρόν για να δούμε μερικές σεκάνς από το μέλλον. Η δολοφονία του Αλέξη ήταν το Συμβάν, όπως θα έλεγαν κάποιοι, που την προκάλεσε.
Η επίθεση στην Κωσταντίνα Κούνεβα ήρθε με τη σειρά της να προεικονίσει μια άλλη όψη αυτής της καταστροφής. Αυτής που αφορούσε το μέλλον της εργατικής τάξης σε αυτή τη χώρα. Ότι χτυπήθηκε στο πρόσωπο και το κορμί της Κωσταντίνας είναι αυτό που σήμερα κοίτεται απονεκρωμένο ανάμεσα στα συντρίμμια της μνημονιακής Ελλάδας.
Η τελευταία μάχη που έδωσε η Κωσταντίνα στη δουλειά της ήταν να πάρουν η ίδια και οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες το δώρο των Χριστουγέννων. Αυτό που φέτος καταργήθηκε οριστικά, μετά τις δραστικές μειώσεις των τελευταίων ετών. Η γενιά που τώρα βγαίνει στην αγορά εργασίας δεν θα μάθει ποτέ την ύπαρξη και τη χρήση του. Και σε αντίθεση με το παρελθόν που λέγαμε τι τράβηξαν αυτοί και αυτές που αγωνίστηκαν για αυτά που εμείς απολαμβάνουμε, αυτά για τα οποία η Κωσταντίνα αγωνίστηκε ήταν αυτά που εμείς χάσαμε.
Αυτό ήταν ο Δεκέμβρης του 08, ένα παράθυρο στο μέλλον. Όποιος τόλμησε να κοιτάξει από αυτό κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο για συγκυριακή εκτροπή της ομαλότητας. Ότι η επιστροφή στην τάξη ήταν πια αδύνατη. Γιατί δεν υπήρχε τάξη. Δεν υπήρχε πια τίποτα παρά μόνο προφάσεις και προσχήματα που κάποιοι πάλευαν να κρατήσουν προσπαθώντας να κλείσουν αυτό το παράθυρο. Για λίγο, όπως φάνηκε από την πρώτη κιόλας στιγμή, με την επανάληψη της ιστορίας ως φάρσα, με την εκλογή Παπανδρέου. Η τραγωδία ακολούθησε αμέσως μετά.
Υπήρξε και μια ακόμη διάσταση σε αυτό το παράθυρο, την οποία πολλοί προσπάθησαν να παγιδεύσουν μέσα στην τόσο γενική όσο και στενή έννοια της βίας. Αυτή των επαναλαμβανόμενων μαζικών και αποφασιστικών κινητοποιήσεων όπως και των εκατοντάδων δράσεων αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκαν σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Οι πράξεις αυτές, αυθόρμητες στο μεγαλύτερο μέρος τους, ανέδειξαν τη δύναμη αλλά και τις αδυναμίες της οργής.
Ανέδειξαν τη σημασία και τη βαρύτητα της αυτοοργάνωσης, σπάζοντας σε όσους και όσες συμμετείχαν, κάθε αυταπάτη και εξειδανίκευση της ιδιότητας του καταπιεσμένου. Σε πολλά επίπεδα- και ταυτοχρόνως.
Δεν υπήρξα ποτέ θιασώτης της φουτουριστικής άποψης «να γίνει τέχνη κι ας χαθεί ο κόσμος». Κι ο Δεκέμβρης έκλεισε αρκετά φουτουριστικά, προς ανακούφιση αυτών που τον φοβήθηκαν. Είναι, ίσως, καιρός να ξανακοιτάξουμε από αυτό το παράθυρο, να ξαναγυρίσουμε στα ίχνη του εγκλήματος και της εξέγερσης, να δούμε το παρόν μας όχι με τους όρους της εξαίρεσης και της προσωρινότητας, που επιχειρούν να μας επιβάλλουν, αλλά μιας συνέχειας που απαιτεί ρήξη για να σωθεί ο κόσμος.
Aπό το RedNotebook.gr
