Καθόμουν ήσυχα στο μπαρ και συζητούσα με δυο φίλους μου. Ξαφνικά, με την άκρη του ματιού μου, είδα μια λάμψη να έρχεται από το παράθυρο. Πετάχτηκα. Σκέφτηκα:

-Τι έγινε; Άρχισε η επανάσταση χωρίς εμένα;

Πήγα στο παράθυρο και τον είδα. Ήταν ένας από τους περιπλανώμενους ζογκλέρ που έκανε παιχνίδια με φωτιές. Ξέρετε τώρα, δυο αναμμένες δάδες (έτσι λέγονται;) που τις περιστρέφει γύρω από το κορμί του κάποιος… εεε… συγνώμη, ο ζογκλέρ. Και, φυσικά, η αποθέωση: φωτιές που πετάγονται από το στόμα.

Έτρεξα γρήγορα στο δρόμο και τράβηξα κάποιες φωτογραφίες στο σκοτεινό δρομάκι που φωτιζόταν από τις φευγαλέες φωτιές του ζογκλέρ. Στο τέλος έβγαλε το καπέλο (ω, συγνώμη δεν το ανέφερα, ναι, φορούσε καπέλο) και βάλθηκε να μαζέψει κάποια χρήματα για την παράσταση. Και, βεβαίως, ο πρώτος στον οποίο απευθύνθηκε ήμουν εγώ. Φυσικά, και δεν αρνήθηκα τον οβολό μου. There is no free lunch in the universe, πόσο μάλλον για ένα φωτογράφο.

Στο τέλος βέβαια όλη αυτή η παράσταση είναι ανώφελη…

Ξέρω ανθρώπους που παίζουν διαρκώς με τη φωτιά. Καθημερινά. Στην καθημερινή αθλιότητα που μας περιβάλει. Και μερικοί από αυτούς, απλά, γλιστρούν στο θάνατο. Χωρίς καπέλα και χωρίς φανφάρες.

Οι μάγοι