Η κόρη μου βλέπει για πρώτη φορά ζωντανά (live!) τον Άι Βασίλη [στο Νιάρχος]. Έναν γηραιό κύριο με κόκκινη φορεσιά και άσπρη μακριά γενειάδα. Βρίσκεται πέντε-έξι μέτρα μακριά της. Εκστασιάζεται! Φωνάζει με όλη της τη δύναμη:

- Ο Άι Βασίλης είναι εδώ! Μαζί μας!

Σκέφτεται [υποθέτω]:

- Τον βλέπω! Άρα υπάρχει!

Οι αμφιβολίες του είδους:

«Βλέπω αυτό που νομίζω ότι βλέπω ή μήπως πρόκειται για κάτι άλλο;»…

…θα αργήσουν [ηλικιακά, και όχι μόνο] να έρθουν.