Το πρωί βρέθηκε κρεμασμένος ένας πρόσφυγας. Αυτός ο Σύριος λοιπόν ήταν ο 25χρονος Άχμαντ. Ο δικός μας Άχμαντ. Ο Αχμαντ της Ε1.

Μια παρέα από 5 αγόρια. Ο μικρότερος 17, ο μεγαλύτερος ο Άχμαντ, 25.  Παιδιά μόνα τους. Παιδιά πολέμου και προσφυγιάς. Ένα χρόνο έμειναν στην Ε1 .Δίπλα μας, κοντά μας. Πάντα τα είχαμε στην έννοια τους. Φροντίζαμε να έχουν καλύτερο και περισσότερο φαγητό. Κάποιες φορές βγήκαμε από τα όρια του λιμανιού και πήγαμε για πίτσα, για μπύρα, για καφέ… Και τότε έβλεπες τα μάτια τους να λάμπουν.

Ποτέ θα στρώσει η ζωή για μας;  Και τους απαντούσα, θέλει υπομονή και κουράγιο... Step by step...

 Το καλοκαίρι, μετά από πολύ αγώνα, κατορθώσαμε και τους βάλαμε σε μία καλή δομή. Έδειχναν ότι μπήκαν σε μία σειρά. Φαίνεται όμως ότι ο Άχμαντ δεν άντεξε...

Πίσω στην Συρία έχει γονείς και αδέλφια...  Δεν ξέρω πώς να εκφράσω αυτό που νιώθω. Θυμό, αγανάκτηση. Tύψεις, πόνο...  Ένας λυγμός με πνίγει και ένα μεγάλο ΓΙΑΤΊ...  

Δεν είναι δύσκολο να βρεις την απάντηση...

Τρέμω όμως γι αυτά που μπορεί να έρθουν... Καλέ μου, γλυκιέ μου Άχμαντ, η mama Katerina δεν θα σε ξεχάσει ΠΟΤΕ.

Ίσως έπρεπε να είχα κάνει περισσότερα...

Συγνώμη.

(από το προφίλ της Κ.Τζ.)