Στην πλατεία Κλαυθμώνος, μια αξιοπρεπέστατη κυρία σέρνει το σπίτι της.

Επιμένω να τραβάω άστεγους για δυο κυρίως λόγους. Γιατί έχουν αυξηθεί σε τρομερό βαθμό δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, παρά και ενάντια, στην «έξοδο από τα μνημόνια». Δεύτερον, γιατί σιχαίνομαι όσους κλείνουν τα μάτια είτε γιατί έχουν συνηθίσει «το θέμα» και αισθάνονται άβολα, είτε γιατί, δήθεν, δεν θέλουν «να εκθέτουν ανθρώπους». Να τους εκθέσουν σε ποιους;

Εδώ βρίσκεται ένα από τα ερωτήματα που με βασανίζουν σε σχέση με αυτούς τους ανθρώπους. Φυσικά, μπορώ εύκολα να αντιληφθώ τις οικονομικές αιτίες που οδηγούν στο να γίνει κάποιος άστεγος. Μακροχρόνια ανεργία, οικονομική καταστροφή, ανυπαρξία κοινωνικού κράτους. Αυτό που με τρομάζει πολύ περισσότερο, είναι η μοναξιά. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συγγενείς, φίλους; Σκέφτομαι: αν ένας φίλος μου καταστρεφόταν οικονομικά, θα βρισκόμασταν σίγουρα 5-6 άτομα από την παρέα να βάζουμε ακόμα και για μεγάλο διάστημα 40-50 ευρώ το μήνα ο καθένας, ώστε τουλάχιστον να έχει κάπου να βάζει τη νύκτα το κεφάλι του. Στην ανάγκη, να τον φιλοξενούμε περιοδικά.

Να λοιπόν τι με τρομάζει, ακόμα και αν δεν έχω τέτοιου είδους προσωπικό πρόβλημα. Όσο μεγαλώνουμε ο κοινωνικός μας περίγυρος στενεύει ολοένα και περισσότερο. Έχουμε ολοένα και λιγότερες επιλογές να στηριχθούμε σε ανθρώπους που να νοιάζονται για εμάς. Το χειρότερο όλων είναι να μείνουμε εντελώς μόνοι μας. Και αυτό συμβαίνει σε διαρκώς αυξανόμενο τμήμα των συνανθρώπων μας. Η κοινωνία που τρέφει τον ανελέητο ανταγωνισμό και ατομικισμό, οδηγεί στη μοναξιά. Στην κοινωνία των μοναχικών ανθρώπων.