Η πανδημία λειτουργεί σαν στεροειδές που μεγεθύνει την απληστία, τον κυνισμό, τη μισανθρωπία, τον απροκάλυπτο ταξικό ρατσισμό.
Η απροκάλυπτη κοροϊδία της κατάρτισης διοχετεύει περίπου 80 εκατομμύρια σε αστεία μικρομάγαζα που διδάσκουν μηχανικούς του Πολυτεχνείου πώς να μπουτάρουν υπολογιστή και σε μπαρουτοκαπνισμένους δικηγόρους πώς να συμπληρώνουν αίτηση προς το Δημόσιο. Τη μερίδα του λέοντος εικάζεται ότι θα λάβουν ολίγα κόλετζ που διαθέτουν τη μαγική πλατφόρμα και θα την ενοικιάσουν σε άλλους. Και αυτά ακριβώς τα κόλετζ εικάζεται ότι ανήκουν σε συγγενείς και φίλους των κυβερνώντων.
Η εξαπάτηση της γραβάτας
Η Δεξιά υποσχέθηκε πολλά στο κίνημα της γραβάτας: Κολάκεψε έναν ανθρωπότυπο που «ξέρει να φοράει γραβάτα όταν πρέπει», έκλεισε το μάτι στα μεσοστρώματα που η ίδια είχε καταστρέψει, και τους πρόσφερε ένα virtual πρότυπο για ταύτιση. Τώρα η Δεξιά όχι μόνο τους γυρνά την πλάτη, στρεφόμενη στους μεγάλους εταίρους και χορηγούς, αλλά επιπλέον τους φτύνει στα μούτρα και κάνει τη γραβάτα θηλιά, για ένα εξακοσάρι.
Αν όμως για τους φρουστραρισμένους μεσαιοταξίτες η Δεξιά επιφυλάσσει τέτοιο στραπατσάρισμα, όταν απευθύνεται στους ανθρώπους της τεχνικής ή χειρωνακτικής εργασίας, στους αθλητές της επισφάλειας, τότε ο λόγος έχει μία μόνο διάσταση: ταξικός ρατσισμός. Ο υπουργός τηλε-ανάπτυξης κάθε μέρα στα τηλεστασίδια ξεπερνά τα ατομικά του ρεκόρ κυνισμού και μισανθρωπίας: τώρα πια επιτίθεται στον άνεργο, στον απελπισμένο επαγγελματία, σε όποιον νοικοκύρη τολμά να λαμβάνει επίδομα.
Παιδιά και παλικάρια
Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός σε ένα από τα συχνά του μηνύματα, έδειξε πώς αντιλαμβάνεται τον επισφαλή εργαζόμενο που μοχθεί για να κρατήσει όρθια την κοινωνία και το κράτος: με το καρδιναλιακό ύφος του επαγγελματία κληρονόμου έλουσε με σνομπ συγκατάβαση «τα παιδιά που μεταφέρουν έτοιμο φαγητό» και για «το παλικάρι στο μηχανάκι που δεν φοράει το κράνος του».
Οι λέξεις σημαίνουν και δηλώνουν. Οι πολίτες είναι ίσοι, ως ονόματα και ως δικαιώματα, προπάντων στη δημοκρατία και ειδικά στον λόγο ενός εκλεγμένου ηγέτη της δημοκρατίας. Δεν είναι συμπαθείς μικροπωλητές και μπαρμπα-Θωμάδες, δεν είναι γραφικές φιγούρες σε αστική κομεντί μπουλβάρ· είναι ήρωες της ανθρώπινης κωμωδίας όσο ακριβώς είναι και ο πορφυρογέννητος Κυριάκος Μητσοτάκης.
Χάρη στους πολίτες που μαζεύουν τα σκουπίδια της Εκάλης και του Περάματος υπάρχουμε σαν οικοσύστημα· χάρη στους καθαριστές των δρόμων και των κτιρίων υπάρχει δημόσια υγεία· προσφέρουν όσο και οι γιατροί στις ΜΕΘ. Ολοι αυτοί έχουν όνομα και επώνυμο, έχουν πρόσωπο, δεν είναι το παιδί που φωνάζει στη ταβέρνα ο βλοσυρός γραβάτας να τσακιστεί να φέρει σαμπανιέρα για το ροζέ Προβηγκίας.
Οι πρεκάριοι δεν είναι παιδιά και παλικάρια που επέλεξαν να δουλεύουν ανασφάλιστοι και μαύροι· πολλοί απ’ αυτούς είναι μισθωτοί, επαγγελαμτίες και τεχνίτες που έμειναν άνεργοι, κοντά μια δεκαετία. Είναι πρεκάριοι γιατί έτσι τους θέλει και εκεί τους κατατάσσει το αξιακό σύστημα που υπηρετεί ο κ. Μητσοτάκης.
Ο Δούρειος Ίππος της πανδημίας
Η πανδημία χρησιμοποιείται πλέον ως πρόσχημα για τρομοκράτηση του πληθυσμού, για να εκπληρωθούν συμβόλαια και κυρίως για να επιβληθεί μια άνευ προηγουμένου αναδιάρθρωση κεφαλαίου και κοινωνικού σχηματισμού. Η πανδημία χρησιμοποιείται κυνικά ως Δούρειος Ίππος για θατσερικής εμπνεύσεως ιδεολογήματα: «ατομική ευθύνη», «εθελοντισμός», ελεήμων φιλανθρωπία που υποκαθιστά το δαιμονοποιημένο κράτος πρόνοιας και την ίδια την πολιτική κοινωνία, η λαμογο-επιχειρηματικότητα των κόλετζ και των ΚΕΚ ως πυρήνας μιας αρπακτικής παραοικονομίας. Θατσερικής εμπνεύσεως; Και πολύ τους είναι. Οι εγχώριοι κατσαπλιάδες του μετα-διαφωτισμού, με τους εξαγορασμένους υμνολόγους του ηγέτη-Μωϋσή, αν χρειάζονται έμπνευση, την αντλούν κυρίως από το δικό τους παρελθόν δημόσιας λεηλασίας.
Σαν χαστούκια πέφτουν τα ντιλ. Στα πρόσωπά μας.
