Η καταδίκη του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης Β. Παπαγεωργόπουλου για την υπεξαίρεση 17,5 δισ. εκατ. θα μπορούσε να παραμείνει ένα, έστω ασυνήθιστο, γεγονός, εντοπισμένο όμως στη δικαστική όψη του. Ωστόσο η Ν.Δ. με σειρά πράξεων και παραλείψεων επιχείρησε να το πολιτικοποιήσει αδίστακτα. Ο Σαμαράς στην αρχή χαρακτήρισε ψέματα τις καταγγελίες και μετά προσπάθησε να προκαταλάβει τη δικαστική έρευνα χαρακτηρίζοντας τον Β. Παπαγεωργόπουλο "έντιμο φίλο, που έχει προσφέρει στη Θεσσαλονίκη".

Ακόμη κι όταν απεφάνθη η Δικαιοσύνη, η Ν.Δ. αμφέβαλε για τη στάση που πρέπει να κρατήσει και περιορίστηκε τελικώς στην προσχηματική "αναστολή" της κομματικής λειτουργίας του καταδίκου πρώην δημάρχου.

Προχώρησε και σε άλλο βήμα στον ολισθηρό πολιτικό δρόμο της. Επέλεξε την οξύτητα, την εμφυλιοπολεμική αντιπαράθεση, τη συλλογική ευθύνη με στόχο την ενοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος που υπερασπίζεται τους τρομοκράτες, τους βιαστές και τους ληστές! Πιστεύει το Μαξίμου ότι καταφεύγοντας σε τέτοιες μεθόδους θα διαγράψει τις πολιτικές ευθύνες που το βαρύνουν για την υπόθεση των γαλάζιων κυκλωμάτων διαφθοράς στη Βόρεια Ελλάδα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ σεβάστηκε τη δικαστική έρευνα και μετά την απόφαση. Απέφυγε τους χαρακτηρισμούς, ακόμη και εις βάρος των ισοβιτών, οι οποίοι έχουν δικαίωμα να διεκδικούν την αθωότητά τους τουλάχιστον μέχρι τη δεύτερη κρίση. Δεν προσωποποίησε την υπόθεση, παρ' ότι αυτή αφορά πρόσωπα. Αναζήτησε τις αιτίες της πολιτικής παθογένειας, αυτές που συντηρούν τα κυκλώματα της διαφθοράς με το πολιτικό χρήμα.

Σε τίποτε από αυτά δεν απάντησε η Ν.Δ. Προφανώς "ο νόμος και η τάξη", που με την υποκριτική ευλάβεια των ευσεβιστών επαναλαμβάνουν τα στελέχη της Ν.Δ., δεν αφορά αυτή την περίπτωση υπεξαίρεσης - μαμούθ δημόσιου χρήματος. Η συμπεριφορά του πρωθυπουργού όμως προδιαθέτει και για τη στάση που θα κρατήσει η κυβέρνηση σε όσες υποθέσεις διαφθοράς εμπλέκονται στελέχη του χώρου της. Με αυτόν τον τρόπο υπηρετεί ο Σαμαράς την αποκατάσταση της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας και την επαναφορά της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους θεσμούς; Συνιστά αυτή η συμπεριφορά, άραγε, υποστήριξη του νόμου και της τάξης; Η επιλεκτική αναφορά στη νομιμότητα, με βάση την κομματική προέλευση των δραστών, ακόμη περισσότερο η δαιμονοποίηση πρακτικών κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής, που ο νομοθέτης δεν διανοήθηκε να τις τιμωρήσει με ισόβια, και η παράλληλη κάλυψη σε αποδεδειγμένα εγκλήματα συνιστούν, άραγε, προσφορά στην έννοια του κράτους δικαίου;

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο. Σε μια απελπισμένη κίνηση αντιπερισπασμού, η Ν.Δ. επιχείρησε να ανοίξει φακέλους για υποθέσεις που αφορούν συγγενικά πρόσωπα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν κριθεί από τη Δικαιοσύνη. Στην ουσία αμφισβήτησε το δικαίωμα κάθε πολίτη να κρίνεται από τη Δικαιοσύνη. Η Ν.Δ. ενέπλεξε τεχνηέντως επαγγελματικές με πολιτικές δραστηριότητες. Η στάση της μαρτυρά ενοχή. Έτσι, δεν θα πάει πολύ μακριά...