Τελικά τι είναι... νόμος σε αυτόν τον τόπο; Σίγουρα δεν είναι νόμος το... δίκιο του εργάτη. Μήπως είναι ό,τι ορίζει το σύνταγμα, ό,τι εισηγείται η εκτελεστική εξουσία και ψηφίζει η Βουλή; Όχι ακριβώς και όχι πάντα. Γιατί πολλές φορές κάπου καιροφυλαχτεί, παρεμβαίνει και ενίοτε επιβάλλεται πότε το... δίκιο του ολιγάρχη, πότε του καναλάρχη και σχεδόν πάντα το... δίκιο του Ιεράρχη.
Αν μάλιστα όλα αυτά τα «δίκια» συναντήσουν και πρόθυμους λειτουργούς της Θέμιδας, γίνονται το δίκιο του... δικαστή. Όχι αυτού που κόβει ακριβοδίκαια στη μέση το... καρπούζι και αποδίδει δικαιοσύνη υπηρετώντας το σύνταγμα και τους νόμους και σεβόμενος το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αλλά αυτού που δικάζει με πολιτικά, ιδεολογικά, ακόμα και ταξικά κριτήρια.
Τα παραδείγματα πολλά. Τελευταίο, η απόφαση της πλειοψηφίας του Συμβουλίου της Επικρατείας να ακυρωθούν οι αλλαγές, που είχαν προωθηθεί από τον Νίκο Φίλη, στη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Το ΣτΕ μπορεί να μην έκοψε το... χέρι του πρώην υπουργού, όπως ευχόταν ο Αμβρόσιος, διέκοψε όμως μια στοιχειώδη μεταρρύθμιση, που επιχειρούσε να εκσυγχρονίσει το μάθημα των Θρησκευτικών και να το μετατρέψει από ένα μάθημα κατηχητικού χαρακτήρα σε ένα μάθημα θρησκειολογίας.
Ευθυγραμμιζόταν δηλαδή με το γράμμα και το πνεύμα του συντάγματος περί ανεξιθρησκίας αλλά και με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που δεν επιτρέπει σε ένα κράτος να θρησκεύεται και πολύ περισσότερο να προσηλυτίζει παιδιά και εφήβους, μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης, σε οποιαδήποτε θρησκεία ακόμα και στην επικρατούσα. Σε αυτή τη μεταρρύθμιση ήρθε να βάλει φρένο το ΣτΕ δείχνοντας να ευθυγραμμίζεται περισσότερο με το... γράμμα της Ιεραρχίας και το... πνεύμα του Αμβρόσιου.
Οι αμφιλεγόμενες αποφάσεις
Πολλοί θεώρησαν ότι πρόκειται για μια δογματική και αναχρονιστική έως σκοταδιστική απόφαση, με έντονα τα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Που προκαλεί -δικαίως- ερωτήματα για τη σκοπιμότητά της, ενοχλεί και προβληματίζει, καθώς έρχεται να προστεθεί σε έναν μακρύ κατάλογο ανάλογων αποφάσεων από κορυφαία δικαστικά σώματα, ειδικά σε υποθέσεις με έντονο δικαστικό, πολιτικό και οικονομικό ενδιαφέρον.
Ποιος δεν θυμάται την απόφαση του ΣτΕ, που έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες, για την οποία οι καναλάρχες ακόμα τρίβουν τα χέρια τους, αλλά ακόμα να επιστρέψει η κανονικότητα στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο;
Ποιος δεν θυμάται επίσης πως κρίθηκε αντισυνταγματική η παράταση του χρόνου της παραγραφής των φορολογικών αξιώσεων του Δημοσίου με την οποία... συγχωρέθηκε η μεγάλη φοροδιαφυγή; Ή την ετυμηγορία με την οποία απαλλάσσονται εργοδότες που «φεσώνουν» κατά συρροήν τους υπαλλήλους τους.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι, την ώρα που κρίνονταν σωρηδόν συνταγματικά τα Μνημόνια, δικαστικά σώματα αποφάσιζαν υπέρ μισθών και συντάξεων των μελών τους και εξαιρούσαν εαυτούς και αλλήλους από την υποχρέωση υποβολής δηλώσεων πόθεν έσχες;
Ποιος δεν εξοργίζεται από την απαράδεκτη καθυστέρηση της δίκης της Χρυσής Αυγής για τη δολοφονία του Π. Φύσσα, που έχει αποτέλεσμα να παραμένει ελεύθερος ο καθ’ ομολογίαν δολοφόνος του και να αλωνίζουν οι νεοναζί;
Ποιος μπορεί να δέχεται να... συρταρώνονται υποθέσεις λιστών φοροδιαφυγής, «ληστών» δημοσίου χρήματος, λεηλασίας του ΚΕΛΠΝΟ, όπως αυτή που καταγγέλθηκε προχθές από τον Π. Πολάκη;
Και ποιος μπορεί να μείνει αδιάφορος μπροστά στο γεγονός ότι δικαστικά σώματα εξαντλούν την αυστηρότητά τους στην Ηριάννα, η οποία παραμένει στη φυλακή καταδικασμένη με πολύ... ελαφρά στοιχεία σε πολύ βαριές ποινές; Ενώ άλλα αθωώνουν τον μητροπολίτη Αμβρόσιο για την κατάπτυστη, υβριστική και ρατσιστική του επίθεση κατά των ομοφυλοφίλων;
Το δίκιο στη δύναμη
Στη δημοκρατία όλοι κρίνονται, μαζί και οι κριτές, για επιλογές και αποφάσεις. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα είναι πολλές, υπερβολικά πολλές και επαναλαμβανόμενες οι αποφάσεις που ξενίζουν. Δεν περνούν απαρατήρητες ούτε είναι δυνατόν να κρυφτούν κάτω από το βολικό μεν αλλά λανθασμένο δόγμα ότι η Δικαιοσύνη -δήθεν- είναι τυφλή.
Δεν είναι όλοι, αλλά είναι αρκετοί οι δικαστικοί λειτουργοί, ιδίως στα ανώτερα και ανώτατα σώματα, που δίνουν την εντύπωση ότι η Δικαιοσύνη μόνο τυφλή δεν είναι. Βλέπει, και μάλιστα πολύ καλά, τουλάχιστον από το ένα μάτι, συνήθως το... δεξί. Και από θεματοφύλακας της νομιμότητας και προστάτης των δικαιωμάτων των πολιτών διολισθαίνει πολλές φορές στον ρόλο του τοποτηρητή των πιο ακραίων, συντηρητικών, αναχρονιστικών, ακόμα και σκοταδιστικών κύκλων της κοινωνίας.
Κάνει δηλαδή αυτό που φοβόταν ο Γάλλος φιλόσοφος, μαθηματικός και συγγραφέας Μ. Πασκάλ, όταν διαπίστωνε από τον 17ο αιώνα ότι «οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να δώσουν δύναμη στο δίκαιο και έδωσαν το δίκιο στη δύναμη».
