Της Ισαβέλλας της αρέσει να πετάει πετρούλες (έχω προσέξει ότι είναι συνηθισμένο σε παιδάκια της ηλικίας της). Όπου βρει μια μικρή λακκούβα με νερό αμέσως ή χοροπηδά μέσα ή ψάχνει για πετρούλες για να κάνουν «μπλουμ». Στη θάλασσα δεν το συζητώ. Από την παραλία είναι ικανή να πετάξει ένα τσουβάλι πέτρες τσιρίζοντας με ενθουσιασμό:

- Μπλούμε!!

Συχνά έρχονται δίπλα της και άλλα παιδάκια και το κάνουν όλα μαζί. 'Έγινε και στην παραλία του Φλοίσβου. Έριχνε ασταμάτητα πέτρες προς τη θάλασσα με την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.

Κάποια στιγμή, στο πάρκο του Φλοίσβου,  η Ισαβέλλα μου πετάει μια χούφτα πέτρες φωνάζοντας:

- Ένα-δυο-τρία, έλα μπαμπά!

Θα δείτε μια μεγαλούτσικη πέτρα να μου έρχεται κατά πάνω μου αριστερά στη φωτογραφία. Ξυστά μου πέρασε! Άγιο είχα!

Τι έκανα;

- Χαχαχαχχα!

Τι έκανε η Ισαβέλλα;

- Χαχχαχχα!

Ένας ευτυχισμένος χαζομπαμπάς.

Πράγμα που μας θέτει φιλοσοφικά ερωτήματα. Ένα παιδί ανακαλύπτει τον κόσμο, δεν έχει υπαρξιακά ερωτήματα, ούτε βιοποριστικά. Οπότε η ζωή είναι αυτοσκοπός, μια συνεχής αναζήτηση που συνδέεται άρρηκτα με το παιχνίδι. Η ενηλικίωση φέρνει τη διάψευση και το φόβο του τερματοφύλακα μπροστά στα πέναλτι. Ένα παιδί υπενθυμίζει στιγμιαία στον ενήλικα έναν κόσμο που έχει ολοκληρωτικά πλέον χαθεί. Το παιχνίδι στο παιδί είναι φυσικό, στον ενήλικα είναι παλιμπαιδισμός. Πόσες φορές στη ζωή του ένας ενήλικας δεν έχει αισθανθεί ότι οι στιγμές ευτυχίας που έχει βιώσει δεν ήταν τίποτα άλλο παρά στιγμές ηλιθιότητας; Στιγμές έρωτα, στιγμές που κάποιες επιθυμίες του (αλίμονο!) πραγματοποιήθηκαν και τον προσγείωσαν απότομα στην πραγματικότητα;

Για να κάνουμε τα παραπάνω πενηνταράκια: αν οι πετρούλες μού άνοιγαν το κεφάλι ποιος θα ήταν υπεύθυνος; Φυσικά, εγώ. Απλά πράγματα: τα αόρατα αλλά πανίσχυρα νήματα που συνδέουν την ευτυχία με την ηλιθιότητα.