H ιστορία και η συλλογική μνήμη ενός λαού είναι πράγματα πολύ μεγαλύτερα και βαθύτερα από τις συμβολικές αργίες και επετείους που καθιέρωσε το ελληνικό κράτος.

Η 28η Οκτωβρίου, η έναρξη του πολέμου εντός της ελληνικής επικράτειας απέναντι στα στρατεύματα των φασιστών, των ναζί και των ντόπιων συνεργατών τους, απέχει παρασάγγας από την επίσημη αφήγηση που αποθεώνει τη στάση ενός στυγνού δικτάτορα και γιορτάζεται με τα «ελληνικά νιάτα» στους δρόμους των πόλεων, σε πλήρη παράταξη και συντονισμένο βήμα.

Το έπος της αντίστασης, της ηρωικής πάλης απέναντι στους εχθρούς της ζωής και της ελευθερίας, δεν χωράει ούτε σε μαθητικά αγήματα, ούτε τιμάται από τη νέα γενιά του τόπου με στρατιωτικά κατάλοιπα.

Η ιστορική επιταγή εκείνης της εποχής προς τους νέους και τις νέες, είναι να ακολουθούμε το παράδειγμα ζωής των ΕΠΟΝιτών, των ΕΑΜιτών, των ΕΛΑΣιτών και του κάθε ανθρώπου που πάλεψε εκείνα τα σκοτεινά χρόνια, για τη ζωή και το μέλλον των επόμενων.

Η κληρονομιά που φέρουμε στις πλάτες μας, είναι να πολεμάμε κάθε μέρα για την ελπίδα, την αξιοπρέπεια, την ειρήνη και τη δημοκρατία. Σε αυτό τον πόλεμο θα έχουμε πάντα απέναντι τους εχθρούς της ελευθερίας και της ζωής. Τον κάθε φασίστα, απόγονο των μελανοχιτώνων, τον κάθε ναζιστή – κρυφό ή φανερό – παιδί αυτών που θέλησαν να θάψουν μια ολόκληρη ήπειρο και τους λαούς της.

Η ιστορική μνήμη δεν τιμάται με τις μαθητικές παρελάσεις και η κατάργηση τους είναι ένα πρώτο βήμα, για να τελειώνουμε με τις στρατοκρατικού τύπου αφηγήσεις και συμβολισμούς, έτσι ώστε να εναρμονιστούμε με τα πραγματικά διδάγματα του έπους της Εθνικής Αντίστασης.