to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Νέοι σε μια γερασμένη ήπειρο

Από την εθνική ανάγκη στο διεθνιστικό χρέος


Την αποκάλεσαν «γηραιά ήπειρο», για να την τιμήσουν μάλλον, αλλά σήμερα της ταιριάζει πιο πολύ ο χαρακτηρισμός «γερασμένη ήπειρος». Με εθνικές και κοινοτικές ελίτ –πολιτικές και οικονομικές- που μοιάζουν φαντάσματα και καρικατούρες αλλοτινών ηγεσιών, με οράματα ταξικά πρόσημασμένα, αλλά προωθητικά της ανθρώπινης ιστορίας εν τέλει, βρίσκεται σήμερα στις οπισθοφυλακές της ανθρωπότητας.
Χειραγωγημένη από κωμικοτραγικές φιγούρες , που υποδύονται άτεχνα τις ηγετικές μορφές, υπερασπίζεται ιδιοτελή καπιταλιστικά μικροσυμφέροντα – αν τα δει κανείς από τη σκοπιά της ανθρώπινης ιστορίας. Τυφλωμένη από την αρνητική επιρροή ανθρώπων με περιορισμένη οπτική, που δεν ορώνται, δεν ορίζουν ορίζοντες, οπισθοχωρούν φοβικοί στις πιέσεις των λαϊκών αντιδράσεων, με μόνη έγνοια τη διάσωση του ανώφελου και διαρκώς μειούμενου κέρδους τους, το οποίο ήδη αδυνατεί να κινήσει την παραγωγική μηχανή σε επίπεδα άνω του μηδενός, γεννώντας ύφεση, ανεργία, αποπληθωρισμό.

Στην ήπειρο των επαναστάσεων

Η ήπειρος που έχει ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν ζωογονήσει την ανθρώπινη ιστορία με σημαδιακές εξεγέρσεις και επαναστάσεις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, επιστημονικές, ηθικές, εν τέλει λαικές, περνάει περίοδο παρακμής. Τις εξεγέρσεις των δούλων που άνοιξαν το δρόμο για την κατάργηση του δουλοκτητικού τρόπου παραγωγής, τη γαλλική επανάσταση που πρόταξε ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη αφήνοντας πίσω τη φεουδαρχία, την οκτωβριανή επανάσταση που μας άφησε μέσα από τη ρωγμή του χρόνου να διακρίνουμε τις δυνατότητες του μέλλοντός μας, διαδέχονται σήμερα στάσεις στο μεδούλι τους συντηρητικές, φοβικές, εμπνευσμένες από την παρακμιακή αντίληψη της διατήρησης του φθίνοντος μικροσυμφέροντος σε βάρος και με θυσία μιας νέας, αναγκαίας ώθησης που χρειάζεται πάλι η «γηραιά» ήπειρος.

Η Ευρώπη της παρακμής 

Είναι τραγικά χαρακτηριστικό ότι στη θέση του γκολικού οράματος της «Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια» έχει αναδειχθεί ο φοβικός πτωχοπροδρομισμός κωμικοτραγικών ελίτ και κοινοτικών γραφειοκρατών, που βλέπουν τα σύνορα αποκλειστικά σαν όρια που οφείλουν να υπερβούν τα κεφάλαια και τα εξαγώγιμα προϊόντα των πατρόνων τους και όχι σαν εμπόδια στην οικουμενικότητα και τελικά στην ολοκλήρωση των ανρώπινων κοινωνιών. Μικροί και μοιραίοι ξέρουν μόνο να «καθαρίζουν την πόρτα τους», για να μπορούν να κλείνονται με ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια στη μιζέρια του φθίνοντος μικρόκοσμού τους. Η φιγούρα τους, καθηλωμένη στην ακινησία της, μάλλον οίκτο προκαλεί παρά οργή.
 Καλό είναι συνειδητά να αποφεύγουμε, όταν μιλάμε για το είδος τους, να χρησιμοποιούμε τους όρους ηγεσία και ηγέτης. Τα βήματά τους δεν προηγούνται, δεν άγουν κάπου με προοπτική τον διαρκώς μεταβαλλόμενο ορίζοντα των κοινωνιών. Τα πόδια τους, κολλημένα στο έδαφος, αντιστέκονται πεισματικά και μάταια στην πίεση της ιστορίας και της κοινωνίας, όταν δεν οπισθοχωρούν σε σκοτεινούς μεσαίωνες.
Μ’ αυτή τη Ευρώπη της παρακμής αντιμέτωποι οι λαοί έχουν αρχίσει από καιρό να αναδεύονται στις πλατείες του Νότου και τις απεργίες του Βορρά. Από κοντά οι παλιές και νέες πολιτικές δυνάμεις, που αναδύονται επιχειρώντας να κάνουν την εξαίρεση της αντίστασης κανόνα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ποδέμος, η Λίνκε, το Σιν Φέιν...

Ο νέος ευρωπαϊσμός

Δεν είναι πια παράδοξο να ακούγεται πιο αγχωμένος για το μέλλον τής Ευρώπης ο αγανακτισμένος στην πλατεία Ντελ Σολ ή Συντάγματος (κι ας τού ‘ρχεται καμιά φορά να κάψει τη γαλάζια αστερόεσσα) από τον γραφειοκράτη των Βρυξελλών και τους έγκλειστους του Βερολίνου, ή ο Τσίπρας από τη Μέρκελ. Δεν είναι πια αδιανόητο να μάχεται ένας μικρός λαός μαζί με την πολιτική ηγεσία του για τη διάσωση του οράματος της ενωμένης Ευρώπης, παρά τον κίνδυνο να διαρραγεί το ήδη ετοιμόρροπο σχήμα της. Και ο πιο ανίδεος κατανοεί ότι διασώζεται ό,τι αλλάζει και πεθαίνει ό,τι δεν μπορεί να διανοηθεί διαφορετικά το μέλλον του.
 Όσοι γαντζώνονται πάνω στην «υπαρκτή Ευρώπη», είναι σαν τους πνιγμένους που πιάνονται απ’ τα μαλλιά της και την τραβούν μαζί τους στο βυθό της ιστορίας. Όσοι την καλούν «με σημαίες και με ταμπούρλα» να πετάξει από πάνω της το έρμα που την οδηγεί στον πυθμένα, της προτείνουν μια μέθοδο διάσωσης με τις μηχανές σε λειτουργία. Όσοι αφήνουν τα πράγματα να εξελιχθούν όπως-όπως δηλώνοντας ότι έτσι αποτρέπουν δήθεν τη χώρα από την πρόσκρουση στα βράχια, συναινούν σε μια πορεία που ήδη έχει κολλήσει την καρίνα της Ευρώπης στα ρηχά της οικονομικής και πνευματικής παρακμής. Μέχρι εκεί μπορεί ο κ. Σαμαράς, για παράδειγμα. Δεν έχει άλλο τι να προσθέσει. Γι’ αυτό είναι μάταιο να τον πιέζουν ρωτώντας τον τι θα πει στην κ. Μέρκελ όταν τη συναντήσει. Δεν έχει άλλο να της πει, μόνο ό,τι εκείνη θέλει ν’ ακούσει. Μιλούν την ίδια παρακμιακή διάλεκτο και έχουν το ίδιο «όραμα» για την Ευρώπη. 

Το διεθνιστικό παράδοξο

Το εγχείρημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με όλες τις αντιφάσεις, τις ατέλειες και τις ιδιομορφίες, βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της νοοτροπίας. Είναι από τις σπάνιες στιγμές, όπου η διεκδίκηση του δίκιου ενός λαού συμβάλλει άμεσα στη δικαίωση των προσδοκιών μιας ολόκληρης ομάδας λαών και η εθνική διεκδίκηση αποκτά χαρακτηριστικά άμεσης διεθνιστικής συνδρομής. Και αποτελεί ευεξήγητο ιστορικό παράδοξο το γεγονός ότι στο εγχείρημα αυτό συμπράττουν δύο δυνάμεις με διαφορετικές αφετηρίες: διεθνιστική η μεν, εθνοκεντρική η άλλη. Ίσως δεν οδήγησε σ’ αυτή τη σύμπραξη μόνο η έλλειψη δύο εδρών, αλλά και η ασυνείδητη διάθεση συμμετοχής στη σπάνια στιγμή, όπου η εθνική ανάγκη μεταφράζεται σε διεθνιστικό χρέος.
Όποια κι αν είναι η κατάληξη αυτής της διαπραγμάτευσης, αυτό που θα γράψει η ιστορία, είναι ότι η έναρξή της υπήρξε ένα από τα κύρια σημεία καμπής στην πορεία της Ευρώπης. Η κατάληξη της πρώτης δεν θα είναι το τέρμα της δεύτερης. Έτσι κι αλλιώς, η πραγματική ζωή έχει τη συνήθεια να συνεχίζεται.



 

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)