Η φωτογραφία, ως γνωστό, απομονώνοντας στο κάδρο μέρος μόνο μιας γενικότερης σκηνής, σχολιάζει την πραγματικότητα, δεν την απεικονίζει με ακρίβεια ντοκουμέντου. Στην προκειμένη περίπτωση, υπήρχε πολύς κόσμος γύρω-γύρω αλλά απομονώνοντας τα δυο παιδιά εμφανίζεται μια εικόνα… ναυαγών σε έρημη βραχονησίδα.
Ευκαιρία λοιπόν για φιλοσοφία και Λακάν:
«Το πεδίο του πραγματικού (réel) περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ό,τι είναι αδύνατο να συμβολοποιηθεί, να ειπωθεί. Εδώ εγγράφονται ζητήματα όπως το τραύμα και η απόλαυση υπό την λακανική έννοια (jouissance).
Το "πραγματικό" και η κοινωνική του καταγωγή ή καλύτερα το "πραγματικό" ως κοινωνική αφήγηση, συνιστά την κατίσχυση της "δυσφορίας", αν όχι στον "πολιτισμό", στη συνθήκη εκείνη της μόνης και μονής διάστασης που κυρώνει το "μέρος" ως "όλον", το "ψευδές" ως "αληθές", την "κατασκευή" και τη "σκηνή" ως "τεκμηριωμένη" ζωή και δράση και τέλος τη γλώσσα ως επίσημο μέσον εκφώνησης και νομιμοποίησής του αν και ως πιο δημιουργικός, ευφάνταστος ρόλος της τελευταίας αναδεικνύεται κυρίως η αμφίσημη αποφώνησή του.
To πραγματικό ως "δεύτερη φύση", δηλαδή ως καθεστώς ανελευθερίας, προϋποθέτει την κοινωνική τάξη ως προϊόν αδήριτων φυσικών νόμων που νομιμοποιούν την επικυριαρχία του στην σφαίρα μιας διανοητικής, αισθητικής και αισθητηριακής επικαιρότητας, η οποία ανάγεται σε καθολικής ισχύος "ψυχαναγκασμό" ενώ διαχειρίζεται τη ζωή ως κάθε φορά ισοδύναμο ανταλλακτικής αξίας.
Η ζωή στο πραγματικό μοιάζει με το εργασιακό καθεστώς μερικής απασχόλησης, εφόσον κάθε φορά και σε κάθε επίπεδο αναζητείται το τρέχον και μεμονωμένο αποσπασματικό της νόημα-αλήθεια κυρωμένο από τα λογής - λογής κυρίαρχα ιδεολογήματα της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης αγοράς».
