Ναι, μπορεί να μην έχουμε τρένα. Ναι, μπορεί να μην έχουμε ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου των σιδηροδρόμων. Ναι, μπορεί να μην έχουμε δημόσιο σύστημα Υγείας που να μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας πανδημίας. Ναι, μπορεί να μην έχουμε ΜΕΘ, με αποτέλεσμα χιλιάδες ζωές να χάνονται στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Ναι, μπορεί να μην έχουμε γιατρούς και νοσηλευτές. Ναι, μπορεί να μην έχουμε δασκάλους και καθηγητές. Ναι, μπορεί να μην έχουμε κονδύλια για την Παιδεία, με αποτέλεσμα ταβάνια να πέφτουν στα κεφάλια μαθητών και φοιτητών. Ναι, μπορεί να μην έχουμε πυροσβέστες, δασοπυροσβέστες, μέσα πυρόσβεσης και σχέδια αντιπυρικής προστασίας, με αποτέλεσμα τα καλοκαίρια η χώρα να καίγεται. Ναι, μπορεί να μην έχουμε στον ήλιο μοίρα και να φυτοζωούμε με κουπόνια.

Αλλά δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι. Κι αυτό να το θυμάστε όταν σε λίγες μέρες θα μαζευτούμε στο Σύνταγμα και θα χειροκροτήσουμε με τα στήθη φουσκωμένα από εθνική υπερηφάνεια όταν θα περνάει το Ιππικό του στρατού μας. Γιατί του ψωριάρη αυτό ήταν που το έλειπε. Η φούντα με το μαργαριτάρι κρεμασμένο στα γκέμια του απόστρατου παππούλη, που τον ανέβασαν πάνω στο άτι και θα μας τον κατεβάσουν στην παρέλαση, ήταν που μας έλειπε.

Το Ιππικό μας έλειπε και μας περίσσευαν τα χιλιάδες ευρώ που με ευκολία σκόρπισαν για την επανασύσταση ενός στρατιωτικού θεσμού απόλυτα ξεπερασμένου, που μονάχα σε γελοιότητες ενός θλιβερού παρελθόντος παραπέμπει και πολεμικές αρετές των Ελλήνων θυμίζει.

Γιατί όλα τα είχαμε λυμένα και το Ιππικό ήταν αυτό που δεν είχαν φροντίσει οι κυβερνώντες να επαναφέρουν αποκαθιστώντας με το αζημίωτο μια ιστορική αδικία δεκαετιών. Και όλα αυτά για να κάνουν κάποιοι το κομμάτι τους σε μια παρέλαση. Όπως κάνουν όλα τα καθεστώτα.