Αφήνω τους ανθρώπους να περάσουν. Φαντάζομαι τις εικόνες που δεν θέλουν να μου δείξουν. Τον πρωινό καυγά που έχει γίνει πια ρουτίνα. Την αγωνία της Παρασκευής στο γραφείο για το ποιος θα είναι εκείνος που θα φύγει αυτή την εβδομάδα. Το σπίτι που είναι άνω κάτω μετά το χθεσινό μοναχικό μεθύσι. Το αυτοκίνητο που θέλει πάλι σέρβις αλλά ο λογαριασμός είναι στο μείον. Τα ψιλά που δεν φτάνουν για εισιτήριο και πρέπει να χαλάσεις και το τελευταίο εικοσάρικο. Ένα σωρό άγχη που κάποτε θεωρούσαμε λεπτομέρειες και τώρα βαραίνουν το περπάτημά μας. Αφήσαμε τις λεπτομέρειες να μας καθορίζουν, μου λες, και τώρα γύρισαν όλες κατά πάνω μας. Συμφωνώ, πάλι, μόνο που εγώ τα αγαπάω τα βάρη, γιατί μόνο μέσα από την απαλλαγή τους έμαθα να λυτρώνομαι. Κι έτσι νομίζω ότι νικάω εμένα.
Αφήνω τους ανθρώπους να περάσουν. Να τους σταματάς όσους θέλεις, μου λες, μόνο οι άλλοι μας προσφέρουν τις νίκες μας. Συμφωνώ, πάλι. Και ίσως κάποια μέρα να νικήσω.
*Στη φωτογραφία: Pierre Auguste Renoir, Le Moulin De La Galette
Πηγή:
Τα Χαμένα Επεισόδια