Δεν εμπιστεύομαι τις δημοσκοπήσεις. Δεν εμπιστεύομαι ούτε τις επιστημονικές σφυγμομετρήσεις των ειδικών όταν επιχειρούν να χαρτογραφήσουν τον παλμό της κοινής γνώμης. Για εμένα το καλύτερο εργαλείο μέτρησης είναι τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Εκεί μετράω τη σκόνη της προηγούμενης ημέρας. Στα λεωφορεία, στα τρόλει και στους συρμούς του ηλεκτρικού και του μετρό μετράς κάθε πρωί τις διαθέσεις, τις αντιδράσεις και τα αντανακλαστικά μιας ειδικής μερίδας πολιτών, ποσοτικά μη αμελητέας.
Φοιτητές, συνταξιούχοι, άνεργοι και άνθρωποι του μεροκάματου, άνθρωποι της καθημερινότητας που βλέπουν το βράδυ ειδήσεις στο μεγάλο κουτί, τσιμπάνε τίτλους από τις εφημερίδες που κρέμονται στα περίπτερα και από την Κολιάτσου ώς τα Προπύλαια ανακυκλώνουν με τον τρόπο τους τον αφρό της ειδησεογραφίας. Ένας να κάνει την αρχή και σε δευτερόλεπτα το ιδιότυπο αυτό «πάνελ» παίρνει φωτιά. Σχόλια, κριτική, διαφωνίες, γέλια και καυγάδες εν κινήσει ή εν μέσω μποτιλιαρίσματος από αισιόδοξους και απογοητευμένους, από θυμωμένους και αδιάφορους, από δεξιούς, αριστερούς και οπαδούς λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων και πού και πού και από μεταμφιεσμένους μελανοχίτωνες της διπλανής πόρτας. Ο ένας δίπλα στον άλλον να μοιράζονται το ίδιο κάθισμα, την ίδια χειρολαβή και την ίδια διαδρομή.
Τις τελευταίες ημέρες η δική μου πρωινή σφυγμομέτρηση δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική για την κυβέρνηση. Δεν είναι ο Κυριάκος που έδωσε αέρα στα πανιά μιας Νέας Δημοκρατίας που βολοδέρνει στα ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερα πέλαγα. Ούτε και ένας ούριος άνεμος ανατροπής που φουντώνει στις λαϊκές τάξεις του λεωφορείου με κάθε φύσηγμα του Δημήτρη Κουτσούμπα. Ούτε και το ρεύμα των πρώην φυσικά. Είναι το αποτέλεσμα μιας βουβής αναμονής μηνών που αρχίζει και τρίζει σαν τα αμορτισέρ του λεωφορείου καθώς παίρνει τη στροφή για την Κάνιγγος. Όσο και να μην το θες, τα κανάλια την κάνουν την δουλειά τους. Πες πες πες, όλο και κάτι θα μείνει και για την πρωινή διαδρομή. Όσο και να μην το θες, οι όποιες στραβοτιμονιές των κυβερνώντων και των συν αυτοίς προκαλούν αναταράξεις μεταξύ καθημένων και ορθίων επιβατών και ακούγονται όλο και πιό δυνατά τα τριξίματα.
Δεν ξέρω αν τα ειρωνικά γέλια ορισμένων, η ντροπιασμένη σιωπή άλλων και οι θυμωμένες κορώνες των πιο ευέξαπτων φτάνουν ώς την είσοδο του Μαξίμου και στους προθαλάμους των υπουργικών γραφείων. Δεν ξέρω αν τις καταγράφει όλες αυτές τις ανεπαίσθητες μικροδονήσεις κάποιος ειδικός μετρητής της κοινής γνώμης. Και επειδή το θεωρώ απίθανο αυτό το ενδεχόμενο, καλό θα ήταν κάποιος ή κάποιοι να τεντώσουν λίγο παραπάνω τα αυτιά τους μήπως και ακούσουν τους υπόκωφους τριγμούς από μια υπομονή που όλο και εξαντλείται όσο η μάχη εξακολουθεί να δίνεται σε απρόσιτες για το επιβατικό κοινό αίθουσες συσκέψεων και όχι στις στάσεις των λεωφορείων. Υπομονή που γίνεται καχυποψία με την καθημερινή βοήθεια της εμπριμέ τηλεπαρουσιάστριας των οκτώ. Και αυτή είναι μια τόσο ύπουλη καχυποψία που δεν γιατρεύεται με δελτία Τύπου και δεν την αποφεύγεις με ελιγμούς της στιγμής μέσα στην κίνηση της Ακαδημίας.
Τους τριγμούς αυτούς οφείλει να τους αφουγκραστεί ο Αλέξης Τσίπρας και την Κυριακή να τονώσει και να ανανεώσει με τον λόγο του την υπομονή όσων κρατιούνται ακόμη με κόπο από τις χειρολαβές.
