Οι διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση έχουν «παγώσει».
Η ελληνική κυβέρνηση και οι δανειστές συζητούν πάνω σε τρεις ενότητες θεμάτων.
Για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και τις απαραίτητες κινήσεις μέχρι το πέρας του προγράμματος, την πορεία και τις απαιτήσεις για μετά το τέλος του προγράμματος και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος.
Ολα αυτά, όμως, συζητιούνται ενώ έχουν ξεκινήσει ουσιαστικά οι προεκλογικές περίοδοι σε τρεις σημαντικές χώρες: την Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία.
Παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε., ενώ η ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Ντόναλντ Τραμπ δημιουργεί ανησυχία και αβεβαιότητα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Στην Ευρώπη, ενθαρρύνονται παράλληλα οι τάσεις απομονωτισμού και ακραίου εθνικισμού σε μερίδα -μειοψηφική, αλλά υπαρκτή- του συντηρητικού χώρου.
Η ευρωζώνη έρχεται λοιπόν αντιμέτωπη με μικρότερα και μεγαλύτερα διλήμματα, με ερωτήματα δομικά και υπαρξιακά.
Η επιλογή πριν από επτά χρόνια, να ανοίξουν οι πόρτες για το ΔΝΤ, αποδεικνύεται σήμερα ασύμφορη και ατελέσφορη, καθώς κόμματα και κυβερνήσεις που στήριξαν την ύπαρξή τους στην παρουσία του Ταμείου στην ήπειρό μας αναζητούν ένα σχέδιο που να συμβιβάζει τις παράλογες οικονομικές πολιτικές και τα ιδεολογήματα περί οικονομικού ορθολογισμού.
Η σύντομη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την Ανγκελα Μέρκελ έφερε μια σύγκλιση απόψεων για να ληφθούν εκατέρωθεν οι κατάλληλες πρωτοβουλίες για την επίτευξη πολιτικής συμφωνίας μέσα στον Φεβρουάριο.
Η συμφωνία αυτή φέρνει όμως και τις δύο ηγεσίες μπροστά στις ευθύνες τους. Ο Ελληνας πρωθυπουργός πρέπει να βρει τον τρόπο ώστε να καμφθούν οι αντιστάσεις του ΔΝΤ.
Και η Γερμανίδα καγκελάριος πρέπει με παρρησία να χαράξει τη συμβιβαστική πολιτική «γραμμή» μέσα στην κυβέρνησή της, ώστε να αποφευχθεί νέα «ελληνική κρίση» πριν από τις κάλπες στη χώρα της.
Πολλοί αναλυτές δεν αναμένουν εντυπωσιακές αποφάσεις από τη διοίκηση του Ταμείου τη Δευτέρα.
Η έκθεσή του άλλωστε είναι συνήθως γεμάτη από αντιφάσεις, τέτοιες που δεν επιτρέπουν ασφαλείς προβλέψεις.
Είναι λοιπόν ξανά προφανές ότι η τύχη της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης βρίσκεται στα χέρια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Μόνον αυτές μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να ανακόψουν την παραπέρα διαδικασία υπονόμευσης και αποσύνθεσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
