Ο πρωθυπουργός, στη συνέντευξή του στον Σταύρο Θεοδωράκη διατύπωσε πολλές και μεγάλες αλήθειες.
Στη λογική του Κυριάκου Μητσοτάκη, η σύγκρουση των δύο τρένων και οι 57 νεκροί παρέμειναν σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης “ατύχημα”. Αναρωτιόμαστε τι χρειάζεται για να το χαρακτηρίσει επιτέλους “δυστύχημα”...
Μας είπε πως “ο ΟΣΕ είναι ένα βολικό μαγαζί” για ρουσφέτια. Πως η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος ωχριούσε μπροστά σε όσα γίνονταν στην αμαρτωλή Ολυμπιακή. Πως μετά από τόσες φορές που η παράταξή του και εκείνος προσωπικά ως εξέχον μέλος της, διαχειρίστηκαν την διακυβέρνηση της χώρας, ΤΩΡΑ ΠΙΑ “είδαν τις παθογένειες” και έχουν σκοπό να τα αλλάξουν όλα.
Είπε για άλλη μια φορά με ...παρρησία πως “φταίμε όλοι” και ουσιαστικά φάνηκε σαν να ικετεύει και τους προηγούμενους να τον απαλλάξουν από το βάρος της ευθύνης που τόσο ...αβίαστα ανέλαβε.
Αγαπά τη χώρα του και γι’αυτό ζήτησε από την επιζήσασα του δυστυχήματος να μην την εγκαταλείψει λόγω φόβου και να “βάλει πλάτη”.
Μας εξήγησε πως η χώρα μας “δεν είναι η Ελλάδα του μπλάνκο”. Σαν να είναι το μπλάνκο η μόνη πλαστογραφία που έχουμε ζήσει έως σήμερα.
Παραδέχτηκε πως το δυστύχημα- με συγχωρείτε, “ατύχημα”- στη λογική του είναι “ένα μεγάλο πλήγμα” στην εικόνα της κυβέρνησής του και διερμήνευσε την αίσθηση των πολιτών για τον δημόσιο διάλογο που διεξάγεται σχετικά με την ασφάλεια των μεταφορών, λέγοντας πως “η κοινωνία ενοχλείται από την πολιτικοποίηση του ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ”. Ίσως να έχει σβήσει από τη μνήμη του την πολιτικοποίηση της τραγωδίας στο Μάτι με στόχο την εκλογική νίκη.
Όσο διαβασμένος και αν ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο ήρεμος και συγκροτημένος και αν φαινόταν, όση ταπεινότητα και αν προσπάθησε να υποδυθεί, η αλήθεια κατόρθωσε να ξεφύγει ανάμεσα από τις λέξεις και τις εκφράσεις του.
Η τραγωδία στα Τέμπη, σίγουρα τον συγκλόνισε σε ανθρώπινο επίπεδο. Δυστυχώς όμως για όλους μας, αυτό που ήταν εμφανές ότι τον συγκλόνισε περισσότερο, ήταν το αυτονόητο πολιτικό κόστος. Η αγωνία του να αποτινάξει από πάνω του την ευθύνη της διακυβέρνησής του ήταν ξεκάθαρη. Τα αμήχανα χαμόγελα και η γλώσσα του σώματος τον πρόδωσαν περισσότερο από ό,τι κατάλαβε και ο ίδιος και οι επικοινωνιολόγοι του που οργάνωσαν αυτήν την συνέντευξη.
Οι ερωτήσεις του δημοσιογράφου-πρώην πολιτικού αρχηγού-και πάλι δημοσιογράφου ήταν αξιοπρεπείς. Άλλωστε η εμπειρία του είναι αδιαμφισβήτητη. Γι’αυτό εξάλλου προσέθεσε και το τελευταίο σπηκάζ περί αρχαίου και νέου Θυμού, σε μια προσπάθεια να μην κατηγορηθεί για “ξέπλυμα” πολιτικών ευθυνών.
Μάταια περιμέναμε όμως να ακουστεί μία ερώτηση για την οργισμένη δήλωση του Κώστα Καραμανλή μέσα στο Κοινοβούλιο, όταν απευθυνόμενος στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξανδρο Μεϊκόπουλο του έλεγε: “Είναι ντροπή και ντρέπομαι που θέτετε θέματα ασφάλειας. Μια υπεύθυνη Πολιτεία δεν μπορεί να παίζει με την ασφάλεια των επιβατών.” Ήταν μόλις οκτώ ημέρες πριν από την τραγωδία των Τεμπών. Τότε που όλοι προχωρούσαν μακαρίως προς τις εκλογές και ετοίμαζαν πανηγυρικές επισκέψεις σε ανύπαρκτες δομές, ενώ τα καμπανάκια κινδύνου από τους συνδικαλιστές και τους λοιπούς εργαζομένους ηχούσαν ακόμη.
Ο αείμνηστος Μανώλης Γλέζος έλεγε: “να φοβάσαι την οργή του ορφανού και του ποταμού”
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε να κάνει damage control πάνω στα μαυροφορεμένα σπίτια των θυμάτων της τραγωδίας. Αυτό το οργισμένο ποτάμι δύσκολα τιθασεύεται. Τα νερά είναι τόσο ορμητικά που όσο και αν ξεπλύνουν τις ευθύνες στην αρχή, σε λίγο θα παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Και αυτό δεν μπορούν να το σταματήσουν ούτε οι επικοινωνιολόγοι ούτε και οι δημοσιογράφοι που ειδικεύονται στην “οριοθέτηση ποταμών” και την εκτροπή τους για να ποτιστούν τα χωράφια των φίλων.
