Η δεκατριάχρονη Σάρα πέθανε, η μητέρα της έφτασε κοντά στο θάνατο, κοντά στο θάνατο έφτασε και ένας πεντάχρονος με τη γιαγιά του, που κινδύνεψαν να καούν ζωντανοί μέσα στο σπίτι τους. Κοινός παρονομαστής το κομμένο ρεύμα, τρεις μήνες στο σπίτι της Σάρας, εφτά μήνες στο σπίτι του πεντάχρονου.

Μία ζωή που χάθηκε, τρεις που κινδύνεψαν, δραματική προειδοποίηση για το τι πρόκειται να συμβεί σε έναν χειμώνα που αναμένεται βαρύς. Έναν χειμώνα που θα βρει δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς ρεύμα και εκατοντάδες χιλιάδες με ρεύμα, αλλά χωρίς πετρέλαιο, να καίνε ό, τι βρουν μπροστά τους, για να ζεσταθούν. Αυτός ο χειμώνας μπορεί να αποδειχθεί μοιραίος για τους πιο αδύναμους, για τα παιδιά, τους γέρους, τους ασθενείς, τους ανάπηρους κι εμείς, η κοινωνία της αλληλεγγύης, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί αυτό. Έχουμε υποχρέωση να αποτρέψουμε το έγκλημα.

Το ζήτημα είναι προφανώς πολιτικό, η ριζική λύση είναι να διώξουμε τους δήμιους που μας κυβερνούν και να δημιουργήσουμε ένα δίχτυ δημόσιας προστασίας που δεν θα αφήνει κανέναν άνθρωπο χωρίς ρεύμα, χωρίς ζέστη, χωρίς τροφή. Οι δήμιοι όμως είναι αδίστακτοι, είναι γαντζωμένοι στην εξουσία, προστατευμένοι από ένα σύστημα που κρύβει τα πτώματα κάτω από τόνους λασπωμένης προπαγάνδας. Ξεκίνησαν δημοσιογράφοι, κατάντησαν νεκροθάφτες.

Όσο μένουν στην εξουσία οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από το κράτος τους. Πρέπει να δράσουμε μόνοι μας, να δράσουμε γρήγορα, να σώσουμε ζωές όπως μπορούμε. Να μαζέψουμε χρήματα, να φιλοξενήσουμε ανθρώπους, να επανασυνδέσουμε το ρεύμα σε όσο περισσότερα νοικοκυριά είναι δυνατόν κι ας φωνάζουνε τα κανάλια ότι η ρευματοκλοπή είναι ποινικό αδίκημα. Ωραία λέξη η ρευματοκλοπή, παραπέμπει εμμέσως στη ζωοκλοπή, να ενημερώσουμε ωστόσο τους ταγούς της ενημέρωσης ότι το δικαστήριο της Βέροιας αθώωσε πανηγυρικά τον ακτιβιστή που είχε συνδέσει το ρεύμα σε δεκάδες νοικοκυριά.

Κι όσοι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε εμπράκτως, να βγούμε τουλάχιστον στους δρόμους, στους τσιμεντένιους, στους χάρτινους, στους ηλεκτρονικούς, και να φωνάζουμε για το έγκλημα που συντελείται. Να φωνάζουμε δυνατά, χωρίς να φοβηθούμε τις ομιλούσες κεφαλές του συστήματος που μας κατηγορούν για λαϊκισμό και πολιτική εκμετάλλευση. Σιγά μη φοβηθούμε τις παγωμένες καρδιές που αποκάλεσαν «τζαμπατζή» τον άνεργο νεκρό του τρόλεϊ στο Αιγάλεω. Ούτε αυτούς, ούτε τους ναρκισσευόμενους συνοδοιπόρους τους.