Χρόνια τώρα κυριαρχεί ένα σύστημα το οποίο αναπτύσσει εφεδρίες σε περίπτωση κατάρρευσής του.Μία από αυτές τις αναγκαίες στιγμές να διασωθεί έφτασε και τώρα, αλλά «ευτυχώς» ο δρόμος για να υπάρξει ένα μέρος του κόσμου το οποίο θα δεχτεί άκριτα τα επιχειρήματα της Χ.Α., της εφεδρίας αυτής δηλαδή, είχε ήδη στρωθεί.
Ο κόσμος αυτός δεν είναι οι οπάδοί του Χίτλερ, αλλά αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που όλο το προηγούμενο διάστημα του αφαιρούνταν καθημερινά όλα του τα αντανακλαστικά, τα πολιτικά του αντανακλαστικά, τα πολιτιστικά του αντανακλαστικά και πάει λέγοντας.
Είναι ο ίδιος κόσμος που η κρίση τον άφησε χωρίς ταυτότητα. Γιατί το να είσαι άνεργος, δεν αποτελεί ταυτότητα, το να είσαι λίγο φοιτητής και λίγο, ή μάλλον πολύ, σκληρά εκμεταλλεύσιμος εργαζόμενος, δεν αποτελεί ταυτότητα, το να είσαι ο μισός στο σπίτι σου και ο άλλος μισός σε οποιαδήποτε χώρα μπορεί να σου προσφέρει έστω τη στοιχειώδη ελπίδα επαγγελματικής αποκατάστασης, είναι σίγουρο πως ούτε αυτό μπορεί να αποτελέσει ταυτότητα.
Επειδή όμως ο καθένας και η καθεμία χρειάζεται ένα ρόλο στο κοινωνικό σύνολο, η Χ.Α. έιναι αυτή η εφεδρία που έρχεται να δημιουργήσει μια νέα ταυτότητα αυτοπροσδιορισμού όλων των παραπάνω κατηγοριών. Όταν λοιπόν σου έχουν αφαιρέσει τα πάντα, αντανακλαστικά και ταυτότητες, πρέπει να σου έχει απομείνει κάτι για να αποδείξεις πως δεν χρειάζεται να ασκείς βια για να αναδείξεις τον ανδρισμό σου, ούτε να πλένεις πιάτα για να φέρεις σε πέρας το ρόλο της γυναίκας και σίγουρα τα επιχειρήματά σου να μην αρχίζουν και να μην τελειώνουν στην ατάκα «Είμαστε Έλληνες» για να αποδείξεις την ανωτερότητά σου.
Κάπου εδώ μπαίνει και ο ρόλος του σχολείου, της εκπαίδευσης, του νηπιαγωγού, του δάσκαλου, του καθηγητή. Στην ερώτηση αν είναι συγκυριακή ή απλά μόδα η διείσδυση της Χ.Α. στα σχολεία, η απάντηση είναι πως όχι μόνο τυχαία δεν είναι, αλλά στο όριο ήταν ακόμη και προβλέψιμη. Τόσα χρόνια η κυβέρνηση (γιατί μία ήταν...) έχτισε ένα σχολείο παραγωγής ρομπότ.
Το μάθημα της ιστορίας ή καλύτερα κάποιον επιλεγμένων κομματιών της, έγινε το μάθημα της πλήρους αποστήθησης. Η έκθεση, το μάθημα των έτοιμων επιχειρημάτων από τις φωτοτυπίες του καθηγητή. Στη λογοτεχνία δεν χρειάστηκε ποτέ να μάθεις να διαβάζεις, να καταλαβαίνεις, να αναλύεις μόνος σου, αρκούσε να σου έρχεται αυτοματοποιημένα στο μυαλό η ανάλυση του συγκεκριμένου πεζού, για τη συγκεκριμένη εξέταση. Και τα μαθήματα επιλογής δεν χρειάζονται, άσε που δεν υπάρχουν και οι καθηγητές για να τα διδάξουν. Ούτε βιβλία χρειάζονται, αποστηθίζεις και μέσω υπολογιστή. Κλείνουν τα διαπολιτισμικά σχολεία, απαξιώνονται τα μουσικά. Παράλληλες δραστηριότητες πάλι δεν χρειάζεται να έχεις... καλύτερα κιόλας! Ο αθλητισμός μπορεί και να προάξει τη συνεργασία, το ομαδικό πνεύμα και ο πολιτισμός να μιλήσει για την ισότητα, την ανθρωπιά. Τα τελευταία όμως δεν χωράνε στο σκίτσο των κυρίαρχων, αυτά μόνο στις ζωγραφιές των μικρών παιδιών χωράνε μέχρι να τους πούν κάποιοι μεγαλύτεροι πως όταν μεγαλώσουν κι αυτά θα καταλάβουν πως τα πράγματα δεν είναι έτσι...
Αυτοί οι μαθητές, αυτές οι μαθήτριες, περνάνε το μεγαλύτερο κομμάτι της παιδικής τους ηλικίας μέσα σε αυτές τις σχολικές αίθουσες που το μόνο που τους προσφέρουν κάθε χρόνο είναι επιπλέον συμμαθητές λόγω των συγχωνεύσεων. Είναι τα ίδια παιδιά που ενώ είχαν λάβει μέρος στη παρέλαση της 28ης Οκτώβρη, όταν τους μοίρασες φυλλάδιο για τον αντιφασισμό σου είπαν «δεν θέλω, εγώ δεν ασχολούμαι με αυτά». Είναι τα ίδια παιδιά που όταν θελήσουν να πάρουν μέρος στην κουβέντα μπορεί και να σου πουν πως η λύση είναι να διώξουμε τους μετανάστες και αν τους ρωτήσεις που βοηθάει αυτό,απλά θα σε κοιτάξουν με απορία γιατί ξέρουν ότι στη θέση των άνεργων γονέων τους δεν πήραν κανένα μετανάστη.
Ακόμα και όταν βρίσκει απήχηση το «επιχείρημα» της Χ.Α. πως εμείς είμαστε Έλληνες, ανώτερη φυλή, διαφορετική από τους άλλους... πως να κατηγορήσεις αυτά τα παιδιά που στις σελίδες 83-94 παπαγαλίας της Κατοχής, της Αντίστασης, κάποια γόμα «έσβησε» τα Τάγματα Ασφαλείας, τους συνεργάτες των κατακτητών και στη θέση τους κάποιο άλλο μολύβι έγραψε πως όλοι οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στον κατακτητή, πως οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες... Αλλά και γιατί να γραφτεί; Άφου ο,τι αφηγούμαστε έγινε... με τη διαφορά ότι δεν έγινε όπως το αφηγούμαστε, όπως είχε πει και κάποιος.
Η ευθύνη λοιπόν για την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς, είναι συνολική. Η ευθύνη του δασκάλου, του καθηγητή, ίσως να γίνεται και λίγο μεγαλύτερη. Η ανάγκη για ένα κοινό αντιφασιστικό μέτωπο μαθητών, καθηγητών, γονέων, είναι σίγουρα επιτακτική. Η Χ.Α. απείλησε πως θα στείλει κλιμάκια σε όλα τα σχολεία για να ελέγξει τις γιορτές για τη 17 Νοέμβρη.
Είναι χρέος μας να είμαστε πριν από αυτούς εκεί και θα είμαστε. Είναι χρέος μας να χτίσουμε αυτό το μέτωπο αλληλεγγύης δίπλα στο μαθητή που μοίρασε φυλλάδιο για τον αντιφασισμό την 28η Οκτωβρίου. Δίπλα στον καθηγητή που θα στήσει μια αντιφασιστική γιορτή τη 17η Νοέμβρη, αλλά και δίπλα στο γονιό που πήγε στο σχολείο να επισημανει πως ο δικός του γονιός σκοτώθηκε γιατί ήταν κομμουνιστής. Και αυτό το μέτωπο, με τα αντιφασιστικά μαζέματα που κάλεσε η ΔΟΕ, με τις πρωτοβουλίες καθηγητών σε πολλά σχολεία, έχει κάνει ήδη τα πρώτα του βήματα και πρέπει να το ενισχύσουμε. Γιατί δεν πρέπει να χαρίσουμε κανένα παιδί στο φασισμό.
Πρέπει να μπούμε στα σχολεία με τη θετική μας αντιπρόταση, με πολιτισμό, με αλληλεγγύη. Τα δικά μας όπλα είναι περισσότερα, αρκεί να μην ξεχνάμε πως για κάθε χρυσαυγίτη μαθητή, φταίει και ο καθηγητής που ενώ το έβλεπε δεν πήρε θέση, φταίμε και εμείς που ενώ το είδαμε, δε μιλήσαμε.
