Το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου ψηφίστηκε στη Βουλή. Και άνθρωποι, συνάνθρωποι μας, ακούγοντας πως το νομοσχέδιο πέρασε αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν από χαρά.

Πίσω στο παρελθόν μια κοπέλα πλησιάζει τον γκισέ της εφορίας. πρέπει να φτιάξει τα χαρτιά της για να προσληφθεί. Μια όμορφη κοπέλα δίνει την ταυτότητα της στην βαριεστημένη υπάλληλο.

Η υπάλληλος κοιτάζει την ταυτότητα και της απαντά με βαριεστημένη απορία: «Μου δώσατε του αδερφού σας, μάλλον».

«Δεν είναι του αδερφού μου, η δική μου είναι», απαντά η φίλη.

Το βαριεστημένο ύφος της υπαλλήλου γίνεται έντρομο και η ίδια φεύγει πίσω με την καρέκλα της. Το αδιανόητο σούσουρο, σατανά να είχε δει, πιο ψύχραιμη θα ήταν.

Το νέο μεταδόθηκε. Η κοπέλα έχασε την δουλειά της, γιατί δεν μπορούσε πια να σερβίρει κοκτέιλ,  παγωτά και σνακ. Το μαγαζί θα έχανε από δουλειά γιατί είχε το «μίασμα». Τα άθλια σχόλια δίνουν και παίρνουν. Η σχέση της διαλύεται, η ζωή της επίσης.

Ένα απόγευμα βάφοντας τα μαλλιά της και προσπαθώντας να την κάνω να γελάσει μου λέει «πρέπει να φύγω πάλι». Δεν μίλησα, την κοίταξα όπως εικονίζονταν στον καθρέφτη. Κοιτάζοντας με, μου απαντάει: «Διόρθωσα ένα λάθος, αυτό έκανα, τίποτ' άλλο».

Έφυγε και την συνάντησα ξανά στη Θεσσαλονίκη τυχαία. Τεράστια χαρά. Ανταλλάξαμε νέα, γελάσαμε με τα παλιά.

Χαθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε Αθήνα. Κάποια στιγμή έμαθα άσχημα νέα που ελπίζω να είναι πια παλιά και να έχουν ξεπεραστεί.

Να είσαι καλά όπου κι αν βρίσκεσαι. Και συ και η γειτόνισσα μου όταν πρωτοήρθα Αθήνα. Που δεν ήξερε τι να μου πει στο ασανσέρ, όταν της χαμογελούσα και το πρωί και το βράδυ βλέποντας πάντα το ίδιο πρόσωπο, όποια κι αν ήταν η αμφίεση. Το ανθρώπινο.

«Εξωγήινοι» αυτού του κόσμου φάτε την σκόνη τους και αν δεν αντέχετε το δίκιο τους, «πνιγείτε» στα δάκρυα τους. Γιατί έχουν κλάψει και  πονέσει πολύ μέχρι να φτάσουν χτες να χαμογελάσουν για το αυτονόητο.