«Η πρό­τα­ση δυ­σπι­στίας που κα­τέ­θε­σε π ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­φε­ρε την πο­λι­τι­κή μέ­σα στη Βου­λή και α­νά­γκα­σε την κυ­βέρ­νη­ση να α­πα­ντή­σει στα πραγ­μα­τι­κά δι­λήμ­μα­τα και α­διέ­ξο­δα της πο­ρείας της χώ­ρας», λέει ο Νί­κος Βού­τσης, στην «Επο­χή». Πα­ράλ­λη­λα, α­να­φέ­ρε­ται στις πο­λι­τι­κές διερ­γα­σίες που μπο­ρεί να ε­πα­να­φέ­ρουν λύ­σεις «τύ­που Πα­πα­δή­μου», το ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλ­λά και τον ε­νερ­γό ρό­λο του Βε­νι­ζέ­λου σε ό­λες τις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις.

Πώς δια­μορ­φώ­νε­ται το πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό με τις ε­ξε­λί­ξεις των τε­λευ­ταίων ε­βδο­μά­δω­ν;
Στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό υ­πάρ­χει έ­να με­γά­λο μπλο­κά­ρι­σμα. Η κυ­βέρ­νη­ση θεω­ρού­σε ό­τι οι Βρυ­ξέλ­λες θα «δώ­σουν κά­τι». Οι Γερ­μα­νοί βέ­βαια πο­τέ δεν ά­φη­σαν να δια­φα­νεί κά­ποιο γεν­ναίο κού­ρε­μα. Σα­μα­ράς και Βε­νι­ζέ­λος ό­μως εί­χαν πι­στέ­ψει ό­τι με­τά τις γερ­μα­νι­κές ε­κλο­γές θα μπο­ρού­σε να γί­νει μια ε­λά­φρυν­ση των δε­δο­μέ­νων. Αυ­τό που έ­χει πλέ­ον συμ­βεί εί­ναι ό­τι α­πό τους λε­γό­με­νους δα­νει­στές α­πο­κλεί­στη­κε η πο­λι­τι­κή λύ­ση και πα­ρα­πέμ­φθη­κε για με­τά τις ευ­ρωε­κλο­γές. Αυ­τό εί­ναι κρί­σι­μος πα­ρά­γο­ντας που κά­νει και πι­στευ­τή την προϊού­σα έ­ντα­ση. Δεν εί­ναι σαν τις άλ­λες φο­ρές. Επί της ου­σίας η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση έ­χει ή­δη υ­πο­γε­γραμ­μέ­να πράγ­μα­τα που πλέ­ον πρέ­πει να ι­σχύ­σουν, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα το θέ­μα των πλει­στη­ρια­σμών. Έτσι, βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε μία πραγ­μα­τι­κή δυ­σκο­λία της κυ­βέρ­νη­σης, διό­τι εί­ναι ο μό­νος πα­ρά­γο­ντας α­πό ό­σους συν­δια­λέ­γο­νται, που δεν πα­ρα­δέ­χε­ται ό­τι εί­ναι λά­θος η πο­λι­τι­κή αυ­τή. Πράγ­μα­τι υ­πάρ­χει έ­να θέ­μα ρα­γδαίων πο­λι­τι­κών ε­ξε­λί­ξεων. Αυ­τό δε ση­μαί­νει μο­νο­σή­μα­ντα ε­κλο­γές. Ση­μαί­νει έ­ντο­νες διερ­γα­σίες στο πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο που γο­νι­μο­ποιή­θη­καν και α­πό δύο πρω­το­φα­νή γε­γο­νό­τα: τη δίω­ξη των στε­λε­χών της ΧΑ και τις ε­ξε­λί­ξεις με­τά το «μαύ­ρο» στην ΕΡΤ οι ο­ποίες δια­μόρ­φω­σαν ει­κό­να έλ­λει­ψης η­γε­μο­νίας της κυ­βέρ­νη­σης.

Μέ­σα στη βδο­μά­δα που πέ­ρα­σε υ­πήρ­χε η αί­σθη­ση ό­τι δρο­μο­λο­γού­νται διερ­γα­σίες που μπο­ρεί να ε­πι­φέ­ρουν αλ­λα­γές α­κό­μα και σε κυ­βερ­νη­τι­κό ε­πί­πε­δο.
Κα­ταρ­χήν θέ­λω να πω ό­τι η πρό­τα­ση δυ­σπι­στίας που κα­τέ­θε­σε ο ΣΎΡΙ­ΖΑ ήρ­θε την πιο κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή. Πα­ρή­γα­γε έ­να σο­βα­ρό πο­λι­τι­κό γε­γο­νός. Φέ­ρα­με τον Σα­μα­ρά στη Βου­λή, κά­τι που το μι­ντια­κό κα­τε­στη­μέ­νο δεν το εί­χε καυ­τη­ριά­σει. Πα­ράλ­λη­λα, φέ­ρα­με την πο­λι­τι­κή μέ­σα στη Βου­λή και προ­κα­λέ­σα­με να α­πα­ντη­θούν, μπρο­στά στον ελ­λη­νι­κό λαό, τα πραγ­μα­τι­κά δι­λήμ­μα­τα και α­διέ­ξο­δα της πο­ρείας της χώ­ρας.
Όσον α­φο­ρά τώ­ρα τις διερ­γα­σίες που α­να­φέ­ρα­τε: δεν εί­ναι τυ­χαίο ό­τι οι διερ­γα­σίες αυ­τές ξε­κί­νη­σαν α­πό το ί­διο το βρά­δυ της Κυ­ρια­κής. Θέ­λω ε­δώ να πω ό­τι εί­ναι θλι­βε­ρό που ο Τύ­πος -την ί­δια ώ­ρα που έ­λε­γε ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πέ­τυ­χε- υ­πο­βάθ­μι­ζε το γε­γο­νός ό­τι μία βου­λευ­τί­να έ­φυ­γε α­πό το ΠΑ­ΣΟΚ και πέ­ντε βου­λευ­τές εί­παν πως η ψή­φος τους εί­ναι υ­πό αί­ρε­ση, ό­τι στους Α­ΝΕΛ υ­πήρ­ξαν δια­κρι­τές και πο­λύ ου­σια­στι­κές δια­φο­ρές, στη ΔΗ­ΜΑΡ υ­πήρ­ξε α­πό πριν ζή­τη­μα με τη μη ψή­φι­ση του άρ­θρου για την ψη­φια­κή τη­λεό­ρα­ση α­πό πέ­ντε βου­λευ­τές της, ε­νώ υ­πήρ­ξε δυ­σφο­ρία και α­πό πλευ­ράς στε­λε­χών της κα­ρα­μαν­λι­κής πτέ­ρυ­γας που δεί­χνει ό­τι παίρ­νουν πλέ­ον τις α­πο­στά­σεις τους. Αυ­τό το νέο πο­λι­τι­κό το­πίο γο­νι­μο­ποιεί νέο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό.

Η τρόικα και η ευρωπαϊκή προεδρία

Δια­κρί­νου­με στη στά­ση της τρόι­κα μια α­ντί­φα­ση. Έχει με­τρή­σει πό­σο α­ντέ­χει το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα στην Ελλά­δα ή δεν την εν­δια­φέ­ρει;
Πρέ­πει να εί­μα­στε πο­λύ ει­λι­κρι­νείς. Η α­νά­λυ­ση που κά­νου­με  ό­τι οι Ευ­ρω­παίοι με­τρά­νε πο­λύ το ντό­μι­νο που θα δη­μιουρ­γη­θεί στην Ευ­ρώ­πη μέ­σα α­πό την Ελλά­δα φαί­νε­ται ό­τι δεν α­πη­χεί τό­σο πο­λύ ή ό­σο θα θέ­λα­με ε­μείς την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Ίσως για­τί δεν έ­χει α­κό­μα προ­κύ­ψει γερ­μα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Ίσως για­τί οι Γάλ­λοι δεί­χνουν α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νοι με α­πο­τέ­λε­σμα ο γαλ­λο-γερ­μα­νι­κός ά­ξο­να να μη λει­τουρ­γεί. Φαί­νε­ται ό­τι μέ­σα στην ί­δια την Ευ­ρώ­πη συ­νυ­πάρ­χουν α­να­λύ­σεις που βλέ­πουν το μέλ­λον της Ε.Ε. σε με­γά­λη δια­κιν­δύ­νευ­ση με α­να­λύ­σεις πα­ρό­μοιες της τι­μω­ρη­τι­κής διά­θε­σης που ε­πε­δείχ­θη ε­πί Κύ­πρου. Πι­στεύω ό­τι η δεύ­τε­ρη λο­γι­κή α­ντα­να­κλά σε έ­να μέ­ρος της τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ε­λίτ η ο­ποία δεν εν­δια­φέ­ρε­ται αν θα χά­σει ο Σα­μα­ράς. Τους εν­δια­φέ­ρει κυ­ρίως να ε­πι­δεί­ξουν και έ­να­ντι των Αμε­ρι­κά­νων, μια ά­τε­γκτη πο­λι­τι­κή και να πε­ρά­σουν το μή­νυ­μα ό­τι α­ντέ­χει η πο­λι­τι­κή της λι­τό­τη­τας. Πα­ράλ­λη­λα, θεω­ρούν ό­τι στην Ελλά­δα «υ­πάρ­χει α­κό­μα λί­πος» ή στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση ό­τι πρέ­πει να πά­ει στα μέ­τρα της. Δεν λέω ό­τι η­γε­μο­νεύουν αυ­τές οι α­ντι­λή­ψεις, αλ­λά υ­πάρ­χουν. Η ύ­παρ­ξη λοι­πόν τέ­τοιων α­ντι­λή­ψεων ο­δη­γεί και στον πε­ρι­φρο­νη­τι­κό τρό­πο με τον ο­ποίο μί­λη­σε η Μέρ­κελ για τον Σα­μα­ρά, και στη βίαιη α­πο­πο­μπή για την ό­ποια πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση. Αυ­τό κά­νει α­κό­μα πιο ε­πι­σφα­λές το πο­λι­τι­κό πε­δίο. Έτσι, η α­να­ζή­τη­ση για πο­λι­τι­κή λύ­ση μέ­σα α­πό αυ­τή τη Βου­λή, με άλ­λον πρω­θυ­πουρ­γό (σκέ­ψη που ξε­κί­νη­σε α­πό τον Κου­βέ­λη ή­δη α­πό το πε­ρα­σμέ­νο κα­λο­καί­ρι), σή­με­ρα συ­να­ντιέ­ται με άλ­λες στρα­τη­γι­κές μέ­σα στη ΝΔ και σε άλ­λους χώ­ρους, και μπο­ρεί να ε­πι­βλη­θούν λύ­σεις τύ­που Πα­πα­δή­μου. Μπο­ρεί να εί­ναι έ­να κοι­νο­βου­λευ­τι­κό ή και ε­ξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κό πρό­σω­πο. Δεν πρέ­πει να μας δια­φεύ­γει άλ­λω­στε η α­γιο­γρα­φία του κ. Πι­κρα­μέ­νου που καλ­λιερ­γεί­ται συ­στη­μα­τι­κά.

Υπάρ­χει ό­μως και η Ευ­ρω­παϊκή Προ­ε­δρία μέ­σα στην ο­ποία δύ­σκο­λα θα υ­πάρ­ξουν ρα­γδαίες ε­ξε­λί­ξεις.
Έτσι εί­ναι. Για αυ­τό ό,τι εί­ναι να γί­νει θα γί­νει μέ­χρι την πρώ­τη του χρό­νου. Ήδη η κ.Μπα­κο­γιάν­νη εμ­φα­νί­ζε­ται ως ε­πι­σπεύ­δου­σα. Κι αυ­τό φέρ­νει σε δύ­σκο­λη θέ­ση τον Σα­μα­ρά. Επι­πλέ­ον, δεν εί­ναι σί­γου­ρο ό­τι ο Βε­νι­ζέ­λος θα εί­ναι στα­θε­ρός στο «Σα­μα­ράς και ξε­ρό ψω­μί». Διό­τι δεν θέ­λει με τί­πο­τα ε­κλο­γές. Συ­να­ντιέ­ται, α­πό άλ­λη γω­νία, με τους Ευ­ρω­παίους που δεν θέ­λουν να γί­νουν ε­κλο­γές μην τυ­χόν και πά­ει ο «ιός της Αρι­στε­ράς» στις χώ­ρες τους. Ο Βε­νι­ζέ­λος, για λό­γους δι­κής του ε­πι­βίω­σης, θέ­λει οι ε­κλο­γές αν εί­ναι δυ­να­τόν να γί­νουν  το 2030.

Αυ­τό ό­μως ι­σχύει και για το ΠΑ­ΣΟΚ ως κόμ­μα;
Υπάρ­χει πλέ­ον ΠΑ­ΣΟΚ ε­κτός α­πό αυ­τό το ψευ­δε­πί­γρα­φο που εκ­προ­σω­πεί ο Βε­νι­ζέ­λος. Το λέω αυ­τό για­τί μπο­ρεί να λέ­με ό­τι υ­πήρ­ξαν δια­φο­ρο­ποιή­σεις, αλ­λά έ­τσι ό­πως πο­λι­τεύ­τη­καν ό­λοι - χω­ρίς να κά­νουν μια ρή­ξη, ό­πως έ­κα­νε η Ξε­νο­γιαν­να­κο­πού­λου για πα­ρά­δειγ­μα - χά­σα­νε την ευ­και­ρία να τους α­να­γνω­ρί­σει η κοι­νω­νία  έ­ναν σω­τή­ριο ρό­λο για το ΠΑ­ΣΟΚ. Δεν έ­χουν δη­λα­δή πια το κοι­νω­νι­κό υ­πό­βα­θρο, τη γείω­ση με την κοι­νω­νία.

Το ΠΑ­ΣΟΚ εμ­φα­νί­ζε­ται ό­μως ως ο α­δύ­να­μος κρί­κος της κυ­βέρ­νη­σης και τε­λι­κά μπο­ρεί να εί­ναι αυ­τό που θα ρί­ξει τη κυ­βέρ­νη­ση.
Εί­ναι πι­θα­νό. Εμείς και δια της πρό­τα­σης δυ­σπι­στίας, αλ­λά κυ­ρίως με την α­νά­δει­ξη και την εμ­βά­θυν­ση των κοι­νω­νι­κών α­γώ­νων και  αι­τη­μά­των αυ­τό θέ­λου­με: να πέ­σει η κυ­βέρ­νη­ση. Τώ­ρα τι ε­κτι­μού­με ό­τι θα γί­νει εί­ναι άλ­λο θέ­μα. Επα­να­λαμ­βά­νω ό­μως ό­τι πρέ­πει να υ­πο­λο­γί­ζου­με σο­βα­ρά την πλή­ρη δυ­σα­νε­ξία των Ευ­ρω­παίων να α­πο­δε­χτούν στην Ελλά­δα μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς κα­θώς φο­βού­νται ό­τι αυ­τό μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει ως «ιός» στις δι­κές τους χώ­ρες. Να δουν δη­λα­δή κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς να ε­κτο­ξεύο­νται ξαφ­νι­κά σε δι­ψή­φιους α­ριθ­μούς. Άρα θα κά­νουν τα α­δύ­να­τα – δυ­να­τά να υ­πάρ­ξει άλ­λη λύ­ση στην Ελλά­δα. Θα ε­πι­στρα­τευ­τεί το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, «το μνη­μο­νια­κό κόμ­μα». Το τρί­γω­νο πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό-μι­ντιάρ­χες-τρα­πε­ζί­τες. Αυ­τοί θα βά­λουν τους ό­ρους τους. Και ο Σα­μα­ράς θα α­να­γκα­στεί να τους α­κο­λου­θή­σει.

Η ε­νιαία ΔΗ­ΜΑΡ μπο­ρεί να α­ντέ­ξει έ­να τέ­τοιο σε­νά­ριο;
Φο­βά­μαι πως ναι! Ή με μι­κρές α­πώ­λειες. Επι­πλέ­ον, έ­να τέ­τοιο σε­νά­ριο μπο­ρεί να τρα­βή­ξει και δυ­νά­μεις α­πό τους Α­ΝΕΛ και α­πό τους α­νε­ξάρ­τη­τους βου­λευ­τές.

Δια­κρί­νε­ται πά­ντως, ει­δι­κά τον τε­λευ­ταίο και­ρό, μια α­νη­συ­χία α­πό μέ­ρους φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κών δυ­νά­μεων, για το «α­τύ­χη­μα».
Βε­βαίως για­τί έ­χουν την ε­μπει­ρία της κοι­νω­νι­κής έ­κρη­ξης και δεν θέ­λουν να την ξα­να­ζή­σουν. Και ξέ­ρουν πως στο θέ­μα της ι­διο­κτη­σίας με τους φό­ρους και τους πλει­στη­ρια­σμούς δύ­σκο­λα θα τα βγά­λουν πέ­ρα. Το «α­τύ­χη­μα» δεν έ­χει πια μό­νο την πο­λι­τι­κή χροιά, έ­χει και την κοι­νω­νι­κή. Δι­καίως εί­ναι α­νή­συ­χοι.

Το ζήτημα των συμμαχιών

Υπάρ­χει ό­μως και η α­δυ­να­μία εύ­ρε­σης πι­θα­νών συμ­μά­χων, γε­γο­νός που α­πο­δυ­να­μώ­νει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως πει­στι­κή, ε­ναλ­λα­κτι­κή δύ­να­μη. Πώς α­ντι­με­τω­πί­ζε­τε το συ­γκε­κρι­μέ­νο ζή­τη­μα;
Από το συ­νέ­δριο και πέ­ρα έ­χου­με συμ­φω­νή­σει σε μια γραμ­μή που λέει ό­τι α­πα­γο­ρεύε­ται να βλέ­που­με στα­τι­κά το θέ­μα των συμ­μα­χιών. Εμείς δεν πρέ­πει να ο­νο­μα­τί­ζου­με: οι Α­ΝΕ­Λ, η ΔΗ­ΜΑ­Ρ, το ΚΚΕ κλπ. Αυ­τό που έ­χου­με να κά­νου­με εί­ναι να ερ­γα­ζό­μα­στε συ­στη­μα­τι­κά ώ­στε να γο­νι­μο­ποιού­νται οι διερ­γα­σίες σε ό­λα τα κόμ­μα­τα, πι­στεύο­ντας ό­τι αν στις ε­κλο­γές βρι­σκό­μα­στε στην πρώ­τη θέ­ση, αυ­τό θα λει­τουρ­γή­σει κα­τα­λυ­τι­κά στις η­γε­σίες ό­λων αυ­τών των κομ­μά­των για να ε­πα­να­προσ­διο­ρί­σουν τη στά­ση τους. Γι’ αυ­τό εί­ναι α­πο­λύ­τως ε­γκλω­βι­στι­κό οι πο­λι­τι­κοί μας α­ντί­πα­λοι να μας πιέ­ζουν να πού­με ο­νό­μα­τα και α­πο­λύ­τως α­νο­η­σία ε­μείς να πιε­ζό­μα­στε.

Υπάρ­χουν ό­μως και δυ­νά­μεις που μπο­ρείς να συ­νερ­γα­στείς και προ­ε­κλο­γι­κά. Για πα­ρά­δειγ­μα οι Οι­κο­λό­γοι Πρά­σι­νοι.
Συμ­φω­νώ α­πο­λύ­τως. Δεν θα σου δώ­σει βέ­βαια έ­να με­γά­λο μέ­γε­θος αλ­λά βε­βαίως θα δη­μιουρ­γή­σει μια δυ­να­μι­κή.

Βλέ­που­με να δί­νε­τε τις τε­λευ­ταίες μέ­ρες με­γά­λη έμ­φα­ση στα ζη­τή­μα­τα δια­πλο­κής. Εί­ναι κά­τι που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ε­ντάσ­σει σε κε­ντρι­κό ση­μείο της πο­λι­τι­κής του;
Να δού­με κα­ταρ­χήν για­τί γί­νε­ται αυ­τό.  Έχου­με συ­νει­δη­το­ποιή­σει ό­τι ο κοι­νω­νι­κο-τα­ξι­κός πό­λε­μος έ­χει δια­μορ­φώ­σει μια α­ντι­πα­ρά­θε­ση πέ­ραν των προ­γραμ­μά­των των πο­λι­τι­κών κομ­μά­των. Αυ­τό το συ­νει­δη­το­ποιή­σα­με πριν το συ­νέ­δριο -έ­στω και αρ­γά- και αρ­γή­σα­με και λό­γω των ε­σω­τε­ρι­κών α­ντι­θέ­σεων. Αυ­τές οι α­ντι­θέ­σεις αν και εύ­λο­γες και νό­μι­μες ως α­πό­ψεις, δεν α­να­δει­κνύουν το πρό­βλη­μα του πο­λι­τι­κού πο­λέ­μου. Και αυ­τό εί­ναι το κρί­σι­μο ζή­τη­μα αυ­τή τη στιγ­μή. Το κρί­σι­μο ζή­τη­μα εί­ναι ό­τι αυ­τό που ο­νό­μα­σα και πριν «μνη­μο­νια­κό κόμ­μα» μας έ­χει βά­λει στο στό­χα­στρο. Να μην έρ­θει η Αρι­στε­ρά με ο­ποια­δή­πο­τε γραμ­μή!!! Το μέ­τω­πο αυ­τό το κα­θυ­στε­ρή­σα­με πο­λύ ως κόμ­μα. Η φά­ση στην ο­ποία πλέ­ον μπαί­νει αυ­τή η σύ­γκρου­ση εί­ναι μία φά­ση τε­λι­κής α­να­μέ­τρη­σης. Άρα ε­μείς ο­φεί­λου­με να ο­ξύ­νου­με, να α­να­δει­κνύου­με ό­λα τα κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα, να κά­νου­με τις πο­λι­τι­κές μας ε­ξορ­μή­σεις, να συ­γκρουό­μα­στε με­τω­πι­κά με τη δια­πλο­κή. Οφεί­λου­με να δώ­σου­με και στον κό­σμο να κα­τα­λά­βει ό­τι αυ­τό που λέ­με «τα δελ­τία των ο­κτώ», έ­χουν πρό­σω­πο, έ­χουν και πρό­ση­μο.

Πολ­λοί ό­μως κα­τη­γο­ρούν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­τι έ­χει α­νοί­ξει μια προ­σω­πι­κή κό­ντρα με τον Βε­νι­ζέ­λο.
Ο Βε­νι­ζέ­λος ή­ταν στο ε­πί­κε­ντρο ό­λη την προ­η­γού­με­νη δε­κα­ε­τία. Εί­ναι πο­λύ ε­νερ­γη­τι­κός και ο­ρα­τός στο στρα­τό­πε­δο των θυ­τών. Ταυ­τό­χρο­να κά­λυ­ψε τον Τσο­χατ­ζό­που­λο και εί­ναι ο υ­πουρ­γός του νό­μου πε­ρί ευ­θύ­νης υ­πουρ­γών. Εί­ναι υ­πουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών ε­πί Πα­παν­δρέ­ου, έ­κα­νε το PSI. Ση­μα­το­δο­τεί, πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ο­ποιον­δή­πο­τε άλ­λον τη συ­νέ­χεια μέ­σα σε τέσ­σε­ρις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις. Για τα ναυ­πη­γεία θα γί­νει ε­ξε­τα­στι­κή ε­πι­τρο­πή, για πο­λι­τι­κές ευ­θύ­νες. Κι αν προ­κύ­ψει κά­τι θα γί­νει προ­α­να­κρι­τι­κή. Στην πε­ρί­πτω­ση των υ­πο­βρυ­χίων, υ­πάρ­χει κα­τά την ά­πο­ψή μας έ­να τε­ρά­στιο σκάν­δα­λο. Το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο έ­χει δώ­σει ε­κα­το­ντά­δες ε­κα­τομ­μύ­ρια για τρία υ­πο­βρύ­χια που σκου­ριά­ζουν στον Σκα­ρα­μα­γκά και την ί­δια ώ­ρα 1200 ερ­γα­ζό­με­νοι εί­ναι ά­νερ­γοι. Έχει προ­πλη­ρώ­σει το κρά­τος σε κά­ποιον κύ­ριο Σά­φα. Και ε­κεί μπαί­νει ο Βε­νι­ζέ­λος. Για­τί παίρ­νει τον κ. Σά­φα α­γκα­ζέ και τον ξε­να­γεί, τον πε­ρι­φέ­ρει ως με­γά­λο και φε­ρέγ­γυο ε­πεν­δυ­τή. Ο Βε­νι­ζέ­λος χρεώ­νε­ται πά­νω του ό­χι μό­νο το γράμ­μα της σύμ­βα­σης, που α­πο­δει­κνύε­ται ε­πι­ζή­μια για το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο, αλ­λά και το γε­γο­νός ό­τι η πα­ρού­σα κυ­βέρ­νη­ση δεν έ­χει κα­τα­φέ­ρει να ε­πι­λύ­σει αυ­τό το ζή­τη­μα μέ­σα σε αυ­τό τον ε­νά­μι­ση χρό­νο.