Η βουλευτής Β’ Αθηνών και υπεύθυνη Εξωτερικής Πολιτικής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη συμμετείχε σήμερα στο Διεθνές Συνέδριο που διοργάνωσε το «Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων» με θέμα «Η Ελλάδα εν μέσω περιφερειακών συγκρούσεων». Η Νάντια Βαλαβάνη τοποθετήθηκε, παρουσιάζοντας την ελληνική προοπτική, στην ενότητα «Μεγάλοι Παίκτες της Περιοχής (Προοπτικές, Προτεραιότητες, Στόχοι).
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας.
«Κυρίες και Κύριοι,
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους διοργανωτές του Συνεδρίου για την πρόσκληση που είχαν την ευγενική καλοσύνη να μου απευθύνουν. Θα ήθελα επίσης να σημειώσω προκαταρκτικά ότι δεν αποτελεί άποψη του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Ελλάδα συγκαταλέγεται ή, με μια άλλη εξωτερική πολιτική, θα μπορούσε ή θα ήθελε ή θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στους λεγόμενους «Μεγάλους Παίκτες της Περιοχής». Μακράν οποιουδήποτε μικρομεγαλισμού, ωστόσο, άποψη μας είναι ότι η αποδοχή της βίαιης υποβάθμισης της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, ιδιαίτερα μέσω της πρόβλεψης των μνημονίων για μειωμένα κυριαρχικά δικαιώματα μ’ επίκεντρο το δημόσιο χρέος απέναντι στους δανειστές, έχει αδυνατίσει ακόμα και τον παραδοσιακό ρόλο της χώρας και τις δυνατότητες διαμεσολάβησης σε μια κατεύθυνση δίκαιης και ειρηνικής επίλυσης, με βάση το διεθνές δίκαιο, των διαφορών στη στενή και ευρύτερη περιοχή μας. Ο δρόμος μιας τέτοιας διαμεσολάβησης, όμως, είναι και ο καλύτερος δρόμος για την προάσπιση των ιδιαίτερων διεθνών κι εθνικών συμφερόντων του λαού και της χώρας.
Η αλλαγή στάσης μιας ελληνικής κυβέρνησης, που η εμπειρία απέδειξε ότι δε μπορεί να είναι η σημερινή, απέναντι στο μνημονιακό καθεστώς, δηλ. απέναντι σ’ ένα οικοδόμημα εκατοντάδων νόμων, που εξασφαλίζουν ότι θα συνεχιστεί ανεμπόδιστα η εξυπηρέτηση ενός μη βιώσιμου χρέους μέχρι ότου οι εργαζόμενοι - η πλειοψηφία τους ήδη σήμερα, 6,2 εκ. επίσημα κάτω ή κοντά στα όρια του επίπεδου φτώχειας - καταρρεύσουν και οι πόροι της χώρας λεηλατηθούν, οπότε τότε βέβαια θα επέλθει και «κούρεμα» και ό,τι άλλο χρειάζεται, αποκτά ακόμα ζωτικότερη σημασία στη σημερινή συγκυρία: Μια συγκυρία εντεινόμενων διαπλεκόμενων διεθνών κρίσεων στο τόξο από τη Λιβύη και τη Β. Αφρική μέχρι βαθιά στην καρδιά της Ευρώπης, την Ουκρανία, μέσω της Μέσης Ανατολής, της Συρίας/Ιράκ και με επιπρόσθετη πρόσφατη εμπλοκή την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ, που στάθηκε αφορμή και για τη διακοπή των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό. Γι’ αυτό στη θέση μιας εξωτερικής πολιτικής μονοδιάστατης, μονοσήμαντης και περιοριστικά διακηρυκτικής, που ουσιαστικά αποποιείται τους μακροχρόνιους δεσμούς της χώρας πρακτικά με όλες τις χώρες που εμπλέκονται στις κρίσεις στο όνομα ενός μονοδιάστατου «ευρωπαϊκού συμφέροντος», που αυτόματα μεταφράζεται και σε συμφέρον του λαού και της χώρας, είναι ακόμα μεγαλύτερης ζωτικής σημασίας σήμερα να υπάρξει μια πραγματικά πολυδιάστατη πολιτική. Που θα ξεκινά από μια ενεργητική σύλληψη για τη θέση της χώρας ως μέλος της ΕΕ, δηλ. στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής πολιτικής που δεν αποτελεί θέσφατο, αλλά πρέπει και μπορεί ν’ αλλάζει μέσα από συμμαχίες «από τα πάνω» κι «από τα κάτω» σε μια Ευρώπη που χρειάζεται ριζικές αλλαγές. Και θα υλοποιεί την πραγματικότητα του πολυπολικού κόσμου που ζούμε με την ενίσχυση ευρύτερων συμμαχιών, πριν απ’ όλα με τις χώρες BRICS, στην πρώτη σειρά με τη Ρωσία και την Κίνα, αλλά και στηρίζοντας γενικότερα φιλειρηνικές δυνάμεις και τις χώρες που παλεύουν ενάντια στον ηγεμονισμό. Έτσι ώστε να είναι σε θέση να αναζητεί η ίδια, με τη σειρά της, διεθνή στηρίγματα σε αυτές τις δυνάμεις για την υπεράσπιση τόσο της διεθνούς της θέσης όσο και των δικών της εθνικών συμφερόντων.
Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι θα πρέπει να τερματιστούν τέτοια θλιβερά παραδείγματα, όπως η αποχή της χώρας στις πρόσφατες συζητήσεις, που υπερψηφίστηκαν με τεράστια πλειοψηφία κρατών, στη Γ.Σ. του ΟΗΕ: Αυτή του Σεπτεμβρίου για την υποβολή, μέχρι τον επόμενο Αύγουστο, κανονιστικού πολυμερούς διεθνούς πλαισίου για το δημόσιο χρέος και αυτή των τελευταίων ημερών για μέτρα αποφασιστικής καταδίκης και αντιμετώπισης της αναβίωσης του φασιστικού και νεοναζιστικού φαινομένου σήμερα, που καταψηφίστηκε από 3 όλες-όλες χώρες: ΗΠΑ, Καναδά και Ουκρανία.
Όποιος θέλει μια χειροπιαστή απόδειξη για το πόσο άμεσα όσα συμβαίνουν σήμερα στη γειτονιά μας μάς αφορούν και μας επηρεάζουν, δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα έξω απ’ αυτή την αίθουσα στη Πλατεία Συντάγματος: Εκεί όπου επί μέρες απέναντι από τη Βουλή παραμένουν πρόσφυγες από τον εμφύλιο της Συρίας, ζητώντας την κινητοποίηση της κυβέρνησης μέσα στη χώρα και μέσα στην ΕΕ για χορήγηση ασύλου, προσωρινής στέγης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, αξιοπρέπειας, δυνατότητας μετάβασης σε άλλες χώρες αντί για εγκλωβισμό τους στην Ελλάδα. Η Ελληνική κυβέρνηση οφείλει να ζητήσει άμεσα την ενεργοποίηση της ευρωπαϊκής οδηγίας που νομοθετήθηκε το 2006 στην Ελλάδα για την προσωρινή προστασία τους, προκειμένου να λάβει συνδρομή για ότι χρειάζεται να τους παράσχει η ίδια στην Ελλάδα αλλά και να εξασφαλίσει τον επιμερισμό της ευθύνης προστασίας τους μεταξύ των υπολοίπων κρατών μελών. Πράγμα που σημαίνει να δοθεί η δυνατότητα και ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους το επιθυμούν να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Έχοντας μετάσχει στην αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ που επισκέφτηκε πριν ένα μήνα τα συροτουρκικά σύνορα και έχοντας δει τη κατάσταση από «πρώτο χέρι», οφείλω να υπενθυμίσω ότι στο έδαφος της Τουρκίας, μόνο απ’ τη Συρία βρίσκονται αυτή τη στιγμή 1,6 εκατομμύρια πρόσφυγες, που χρειάζονται βοήθεια για να μείνουν εκεί. Όπως οι πρόσφυγες από το Κομπάνι, που 100.000 απ’ αυτούς έχουν παραμείνει από την εσωτερική μεριά των τουρκικών συνόρων απέναντι από τα χωριά τους, ελπίζοντας να κατανικηθεί το ISIL στην περιοχή για να επιστρέψουν στα ερειπωμένα σπίτια τους και να χτίσουν τη ζωή τους από την αρχή.
Είναι φανερό ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες του Κομπάνι να μείνουν όρθιοι στα πόδια τους: Μέχρι να νικήσουν οι μαχήτριες κι οι μαχητές της «ελεύθερης πολιορκημένης» πόλης και να μπορέσει να επιστρέψει στην ερειπωμένη πατρίδα του ο πληθυσμός του. Η καμπάνια αλληλεγγύης με συγκέντρωση φαρμάκων και τροφίμων για τους πρόσφυγες από το Κομπάνι, που διεξάγεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με πρωτοβουλία του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, είναι μεγάλης σημασίας, αλλά δεν επαρκεί: Χιλιάδες κοντέινερ για τη μεταστέγαση από τις σκηνές και δεκάδες χιλιάδες θερμαντικά σώματα, υγειονομικό προσωπικό και πρόχειρα νοσοκομεία, ιατρεία και ασθενοφόρα και δεκάδες χιλιάδες μερίδες φαγητό τη μέρα, δε μπορούν να καλυφθούν από την αλληλεγγύη των πολιτών. Χρειάζεται να παρέμβουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ, οι ΗΠΑ, οι διεθνείς οργανώσεις και ο ΟΗΕ και ν’ αναλάβουν την προμήθεια τους. Και βέβαια οι χώρες του Βορρά, όπως ήδη ανέφερα, πρέπει να δεχθούν στα κράτη τους χιλιάδες πρόσφυγες η καθεμιά, με προτεραιότητα αυτούς της Συρίας, σε αυτή τη φάση. Αποτελεί γι’ αυτές όχι προσφορά, αλλά χρέος, καθώς χωρίς τη δική τους εμπλοκή οι περισσότεροι θα ήταν σήμερα σπίτι τους. Χωρίς τις στρατιωτικές επεμβάσεις της Δύσης, ιδιαίτερα της τελευταίας δεκαετίας, χωρίς τις επιχειρήσεις «εξαγωγής της δημοκρατίας» που οδήγησαν σε διάλυση κρατών, χωρίς την απροσχημάτιστη εμπλοκή της Δύσης στα εσωτερικά κυρίαρχων κρατών, δε θα είχε δημιουργηθεί η γενική ανάφλεξη σήμερα της περιοχής. Δε θα είχε γιγαντωθεί ο φοβερός μεσαιωνικός αναχρονισμός του ISIS με μια ιστορία δημιουργίας πίσω του αλά «Αλ Κάιντα Νο 2», που - όπως αυτή - κάποια στιγμή γύρισε και «δάγκωσε» το χέρι που το τάιζε. Δε θα είχαν ξεριζωθεί αρχαίοι χριστιανικοί πληθυσμοί της περιοχής. Δε θα είχαν υπάρξει τα εκατομμύρια, η πλημμυρίδα των προσφύγων του Συριακού εμφύλιου.
Ας είμαστε σίγουροι ότι αν η ελληνική κυβέρνηση δε δουλέψει ενεργά σ’ αυτές τις κατευθύνσεις, οι Σύριοι πρόσφυγες θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, ενώ η απόγνωση θα οδηγήσει σημαντικό μέρος όσων βρίσκονται σήμερα στην Τουρκία επίσης εδώ.
Χρειάζεται επίσης ν’ απομονωθούν οι διεθνείς κύκλοι, που και σήμερα ενισχύουν το ISIS. Και βέβαια η Τουρκία, που φέρει σημαντικές ευθύνες για το πώς φτάσαμε ως εδώ, πρέπει να φροντίσει να υπάρξουν θετικές εξελίξεις, κρατώντας ανοιχτά τα σύνορα της για την ενίσχυση των μαχητών και μαχητριών στο Κομπάνι και κλειστά για την επιμελητεία των τζιχαντιστών του ΙSIL. Εξίσου αναγκαίο είναι να γίνουν απ’ όλους τα πάντα - κόντρα στις καινούργιες προσπάθειες δημιουργίας νέων «ελεύθερων» μισθοφορικών στρατιωτικών σωμάτων - για πολιτική λύση στον εμφύλιο της Συρίας.
Η Ελλάδα, όχι μόνο επειδή διαθέτει το γεωστρατηγικό πλεονέκτημα και το πλεονέκτημα των παραδοσιακά στενών ιστορικών δεσμών, αλλά και για λόγους αρχής θα μπορούσε να διαδραματίσει σημαντικό διαμεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα σε Παλαιστίνη και Ισραήλ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για τους ίδιους λόγους αρχής αλλά και εθνικού συμφέροντος, υποστηρίζει την ύπαρξη δύο κυρίαρχων κρατών στην Παλαιστίνη. Αυτό σημαίνει την ίδρυση ανεξάρτητου, κυρίαρχου και βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους, μέσα σε ασφαλή και απαραβίαστα σύνορα, στα όρια του 1967 και με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, όπως καθορίζεται από τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Πλάι-πλάι με το κράτος του Ισραήλ, με διεθνείς εγγυήσεις για ειρηνική συνύπαρξη με τους Άραβες γείτονές τους, μέσα σε προσδιορισμένα, ασφαλή και απαραβίαστα σύνορα και για τα δύο κράτη. Η επανάληψη των συζητήσεων σε μια τέτοια κατεύθυνση σημαίνει ότι δε θα υπάρξει άλλη επίθεση στη Γάζα, μια επιχείρηση οργανωμένου κράτους με θύματα ξανά και ξανά τον άμαχο πληθυσμό, κι ότι θα αρθεί ο αποκλεισμός της. Σημαίνει ότι θα τερματιστεί το καθεστώς των εποικισμών. Σημαίνει ότι θα υπάρξει – και υπάρχει ανάγκη γι’ αυτό - αποφασιστική διεθνής στάση απέναντι στις εκδηλώσεις «τυφλής βίας» μέσα στο ίδιο το Ισραήλ με θύματα αμάχους Ισραηλινούς πολίτες. Γι’ αυτό θα υποστηρίξουμε ενεργά την εν εξελίξει διαπραγμάτευση για τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους και την ειρήνευση. Θεωρούμε ότι το επόμενο χρονικό διάστημα η Ελληνική Βουλή θα πρέπει να προστεθεί στις χώρες που έχουν αναγνωρίσει το Κράτος της Παλαιστίνης. Αυτό θα βοηθήσει στην επίσπευση μιας διαδικασίας ειρήνευσης. Ο τερματισμός της πολύχρονης ταπείνωσης ενός λαού θ’ αποτελέσει σημαντικό σημείο στροφής, συμβάλλοντας αποφασιστικά στο αδυνάτισμα του τζιχαντικού εκτρώματος και στην απομόνωση του με αναβίωση του κοσμικού κινήματος, που σήμερα έχει περιθωριοποιηθεί. Ταυτόχρονα θα επιτρέψει στο Ισραήλ να παίξει για πρώτη φορά ένα σοβαρό σταθεροποιητικό ρόλο στην περιοχή.
Ερώτηση: Εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του λαού και της χώρας μας, όταν η Ελλάδα ταυτίζεται με την κυρίαρχη γραμμή ενός ιδιόμορφου οικονομικού Ψυχρού Πολέμου σε μια Ευρώπη, που φλερτάρει για τρίτη φορά με την ύφεση, με οικονομικές κυρώσεις ενάντια στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή χώρα, τη Ρωσία, για να εισπράξει με τη σειρά της ρωσικά αντίμετρα; Οι ελληνικές εξαγωγές, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, βυθίστηκαν τον Αύγουστο κατά 5,9% λόγω εμπάργκο και αντίμετρων. Πόσα χρόνια, κόπους και χρήμα πήρε για να μπουν οι Έλληνες παραγωγοί, αγρότες και μη, στη ρωσική αγορά; Όταν τελειώσουν τ’ αντίποινα, πολλοί απ’ αυτούς θα ‘χουν καταστραφεί και η θέση της χώρας θα έχει οπισθοχωρήσει. Οι νέες χώρες, που τα προϊόντα τους παίρνουν τη θέση των ελληνικών, Τουρκία, Αίγυπτος, Αργεντινή, Χιλή κ.ά. μπαίνουν σήμερα για να μείνουν.
Μπορούσε να κρατήσει άλλη στάση η χώρα μας; Φυσικά: Η νατοϊκή Τουρκία δεν υποστήριξε κανένα γύρο αντιποίνων και ενίσχυσε σημαντικά τις συναλλαγές της. Και μέσα απ’ την ΕΕ, η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Σλοβακία, δήλωσαν την αντίθεση τους σε όλους τους τόνους. Η Φινλανδία δήλωσε στην Κομισιόν ότι επειδή διακυβεύονται κρίσιμα οικονομικά συμφέροντα της, δε θα εφαρμόσει τις κυρώσεις κι απόσπασε από τη Ρωσική ηγεσία δήλωση ότι τα αντίμετρα δε θα ισχύσουν για αυτήν. Και μέσα σ’ ένα περιβάλλον κυρώσεων, οι σύμμαχοι της Γερμανίας, Αυστρία και Σλοβενία, υπέγραψαν με τη Ρωσία για τον αγωγό φυσικού αερίου Southstream.
H Ρωσία είναι βασικός διεθνής παίκτης της περιοχής και γι’ αυτό θα έπρεπε σήμερα κανονικά να υπάρχει ομιλητής για να καλύψει και αυτή τη διάσταση. Για τη θέση της στο «κουαρτέτο» για τη Μέση Ανατολή. Για την ενεργή ανάμιξη της στην εκτόνωση της υπόθεσης με τα χημικά στης Συρίας, που οδήγησε στην παράδοση τους. Για το ρόλο της στην αποσυμφόρηση της ασφυκτικής διεθνούς ατμόσφαιρας, ακόμα χθες, με την πολιτική αντιποίνων ενάντια στο Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Για την από θέση αρχών σταθερή στήριξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην υπό εξέλιξη κρίση κι ενώ συσφίγγονται οι οικονομικές της σχέσεις με Τουρκία.
Όλοι λίγο-πολύ ξέρουμε ότι δε μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκή συλλογική ασφάλεια χωρίς ή, πολύ περισσότερο, ενάντια στη Ρωσία. Ότι πρέπει να τερματιστούν οι οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία πριν η πληγή επεκταθεί και κακοφορμίσει σε βάρος όλων μέσα σε ένα εξαιρετικά ασταθές παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον.
Η Ελλάδα πρέπει να στηρίξει αποφασιστικά τον Κυπριακό λαό απέναντι σε εκβιασμούς της Τουρκικής κυβέρνησης, που συνδέει τη λύση του Κυπριακού με την απαράδεκτη άποψη ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι defunct, εκλιπούσα – «πεθαμένη».
Οφείλουμε να στηρίξουμε την Κυπριακή Δημοκρατία και την άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας απέναντι στη τουρκική επιθετικότητα σε μια κατεύθυνση αποκλιμάκωσης της έντασης και επιστροφής στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για μια λύση του Κυπριακού σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Όρος γι’ αυτό είναι να υπάρξει ουσιαστική υποχώρηση, από μεριάς Τουρκίας, σε σχέση με τον τρόπο υποστήριξης της νέας διεκδίκησης της για μεταφορά της λύσης, με την οποία το Ομόσπονδο κράτος θα κατανείμει τα μελλοντικά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, ανάμεσα στις δύο κοινότητες – στην πραγματικότητα, κάτι ήδη συμφωνημένο στις συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ - απ’ το τραπέζι των διαπραγματεύσεων για μια συνολική λύση του Κυπριακού σε μια διαδικασία παράλληλης και ανεξάρτητης από μια τέτοια συνολική λύση, διαπραγμάτευσης. Κάτι τέτοιο θ’ αφαιρούσε ένα βασικό κίνητρο για να υπάρξει συνολική λύση, θ’ αδυνάτιζε την πιθανότητα να έχουν επιτυχία οι διαπραγματεύσεις.
Επιπλέον, ειδικά σε αυτήν την συγκυρία και το περιβάλλον ρευστότητας, είναι ακόμα πιο σημαντικό να ενισχυθεί η συνεργασία της Ελλάδας και της Κύπρου με βάση την εφαρμογή του διεθνούς δίκαιου για τις θάλασσες με τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, με την Αίγυπτο, με το Ισραήλ, με το Ιράν. Η συνεργασία αυτή πρέπει να προσανατολιστεί σταθερά, όχι στην κλιμάκωση της έντασης και τη γεωπολιτική πόλωση, αλλά την κατοχύρωση της ειρήνης και της σταθερότητας. Με σκοπό να καταστούν σαφή προς όλους, τα οφέλη του διαλόγου και της συνεργασίας στη βάση τους διεθνούς δικαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μια αυθεντική Δημοκρατική Ομόσπονδη Κύπρο, διζωνική και δικοινοτική, με μια κυριαρχία, μια διεθνή προσωπικότητα, μια ιθαγένεια. Μια Κύπρο απαλλαγμένη από κατοχικά στρατεύματα και πολιτικές εποικισμού. Με πλήρη άρση των «τετελεσμένων» του 1974. Μια Κύπρο Ομοσπονδιακή, με δομές και θεσμούς που θα στοχεύουν στην κοινή διαβίωση και όχι στο διαχωρισμό των πληθυσμών. Με το λαό κυρίαρχο. Με διασφάλιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων όλων των πολιτών της. Μια Κύπρο στην οποία θα ζουν ειρηνικά και με ίσα δικαιώματα Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Μαρωνίτες και Λατίνοι, χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις.
Παράλληλα, πιστεύουμε ότι θα πρέπει να υπάρχουν διαρκείς ανοιχτές γραμμές και δίαυλοι της Ελλάδας με τη Τουρκία, γιατί μπορούν να υπάρξουν περισσότερα κοινά απ’ ό,τι σήμερα μας χωρίζουν μέσα από την επιδίωξη ισότιμων σχέσεων απαλλαγμένων από εντάσεις, με ειρηνική συνύπαρξη και αμοιβαία επωφελή συνεργασία.
Σε ό,τι έχει να κάνει με το Ιράν, σημαντικότατο «Μεγάλο Παίκτη» της περιοχής, πιστεύουμε ότι οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Ιράν οφείλουν να εστιάσουν στην πλήρη ανάπτυξη των οικονομικών εκατέρωθεν δυνατοτήτων, μακριά από κυρώσεις και απειλές επέμβασης. Θεωρούμε ότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για επίτευξη συμφωνίας διεθνούς ελέγχου που θα διασφαλίζει το αναφαίρετο δικαίωμα του Ιράν στην ανάπτυξη πυρηνικής τεχνολογίας και πυρηνικού καυσίμου για ειρηνικούς, αποκλειστικά, σκοπούς. Διαφωνούμε με την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων στην Μέση Ανατολή. Ζητάμε την κατάργηση και την απόσυρσή τους και θα εργασθούμε γι` αυτήν. Αλλά οι κυρώσεις κατά του Ιράν διαμορφώνουν ένα επιθετικό κλίμα, στο οποίο η Ελλάδα δεν πρέπει να συμβάλει.
Η Εξωτερική Πολιτική υπό τον ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθεί με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον του λαού και του τόπου μας. Σ’ ένα δύσκολο και περίπλοκο πολυπολικό κόσμο, η Ελλάδα-μέλος της ΕΕ, χρειάζεται ν’ αντικαταστήσει με νηφαλιότητα τη μη-διπλωματία με την ενεργή διεκδίκηση, έτσι ώστε να ενισχύεται ο διεθνής ρόλος της χώρας στην εξασφάλιση της σταθερότητας και της ειρήνης στην περιοχή.
Σημασία τελικά δεν έχει αν μια χώρα είναι μεγάλη ή μικρή. Σημασία έχει η ύπαρξη πολιτικής βούλησης για τη συνδιαμόρφωση ενός κόσμου όπου, στη βάση της συνεργασίας και του διεθνούς δικαίου, η κάθε χώρα θα πετύχει ένα στόχο που έχει πραγματικό νόημα: Να μπορεί να υπαγορεύει η ίδια τη δική της τύχη.»
