Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση στην επιρροή της Χρυσής Αυγής στους νέους από τον εξαιρετικό ψυχίατρο ψυχαναλυτή και συγγραφέα Νίκο Σιδέρη. Μίλησε χθες στις «ιστορίες που γράφουν Ιστορία» Στο Κόκκινο, με την Τζούλυ Τσίγκα για τον πληγωμένο ναρκισσισμό μας τα χρόνια της κρίσης και την ανήμπορη οργή που εκμεταλλεύεται η ναζιστική εγκληματική οργάνωση κατασκευάζοντας εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Η πολιτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας από την Χ.Α. είναι ανύπαρκτη. Άλλο είναι το δελεαστικό στοιχείο της ναζιστικής οργάνωσης κι αυτό πατάει σε τρία στοιχεία: - Στον πληγωμένο ναρκισσισμό μας γιατί όλα τα χρόνια της κρίσης ταπεινωθήκαμε ως σύνολο και ατομικά - Στην μεγάλη δόση απόγνωσης - Στην ανήμπορη οργή που μέσα στο κακοστημένο, πολλές φορές, παιχνίδι δε μπορεί να βρει έκφραση.
Σ’ αυτά ποντάρει η Χ.Α. και υπόσχεται ότι θα αποκαταστήσει τον πληγωμένο ναρκισσισμό μας και θα εκφράσει την ανήμπορη οργή. Κατασκευάζει ένα «υπέροχο εμείς», όπου «εμείς» εννοεί τους Έλληνες άρα ο καθένας που πείθεται ελπίζει σε ένα «υπέροχο εγώ». Δεν υπάρχει πιο γλυκιά θαλπωρή από αυτήν της αγέλης και η Χ.Α. υπόσχεται μια αγέλη ώστε να βγούμε πάνω από τις αντιξοότητες της ζωής που έκαναν «οι κακοί, οι άλλοι». Τι κάνει λοιπόν; Φουσκώνει το «εγώ» του ταπεινωμένου, παροχετεύει τις δυσκολίες της μιζέριας στο εξωτερικό της αγέλης, κατηγορώντας τον ...εξωτερικό εχθρό (διεθνείς τοκογλύφοι, εβραίοι κλπ) και τον εσωτερικό εχθρό (οι ξένοι μέσα στην Ελλάδα).
Αυτή είναι η μεγάλη συγκολλητική δύναμη της ομάδας, είναι αυτό το αφήγημα «η μάχη καλού με κακό» που δίνει τροφή στο συναίσθημα. Την ώρα που τα κόμματα έχουν διαχειριστικό λόγο, η Χ.Α. αποφασίζει να κατέβει με το «νυν υπέρ πάντων ο αγών». Αυτό μπορεί να ακούγεται γελοίο, αλλά σε μια συζήτηση βρίσκει έδαφος, κυρίως την ώρα που το «όραμα» έχει παραμεληθεί και από δεξιά και από αριστερά. Στους νέους λοιπόν, στις πιο άψητες ψυχές από κοινωνική εμπειρία, οι μαθητές, οι 18ρηδες, οι νέοι βρίσκουν νόημα και τροφή στη φαντασία και στο συναίσθημα. Είναι βέβαιο ότι αυτά τα παιδιά δε βρήκαν επαρκές υλικό στην οικογένεια, οπότε είναι πιο εύκολο να σαγηνεύονται από αυτό το αφήγημα. Ακριβώς αυτό περιγράφω στα βιβλία μου που έγραψα το 2012 «Μιλώ για την κρίση με το παιδί» και το 2014 «Το κατά διαβόλου ευαγγέλιο».
Το μόνο αντίδοτο μπορεί να είναι το να φτιάξουμε άλλες συλλογικότητες, αγάπης και συντροφικότητας. Κυρίως όμως να απευθυνθούμε στο φαντασιακό των παιδιών όπου κυρίως ως το Γυμνάσιο αλλά και στο Λύκειο δεσπόζει η μορφή του υπερήρωα. Αν τα παιδιά μας σκεφτόταν όπως ένας υπερήρωας με θετική δράση, π.χ. ο Μπάτμαν, η Χ.Α. δεν θα έπαιρνε ψήφους. Κι αυτό πρέπει να το αξιοποιήσουν γονείς και δάσκαλοι, καλλιεργώντας το αντίσωμα που ήδη έχουν τα παιδιά, του ιπποτισμού και της αγάπης για το καλό. Βέβαια, στην Ελλάδα, η ψυχή των ανθρώπων λειτουργεί και στην λογική ότι «ο άλλος τρώει», με μια διαρκή αίσθηση αδικίας και παραπόνου.
Αυτό αξιοποιεί η Χ.Α. και προτείνει «να φάμε αυτούς που... μας τρώνε. Αν εμείς φτιάξουμε την αληθινή αλληλεγγύη, τότε αυτή η δύναμη του θανάτου των νεοναζί δε θα βρίσκει περιθώριο (σ.σ. στο Ινστιτούτο Γαληνός που ίδρυσε ο Ν. Σιδέρης προσφέρεται δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη σε καρκινοπαθείς και στις οικογένειές τους αλλά και δωρεάν στήριξη σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες). Υπάρχει τρόπος να καλλιεργήσουμε αλλιώς την φαντασία των νέων αλλά δυστυχώς, τα κόμματα με τη διαχείριση ποσοστών κλπ., δεν το κάνουν, λυπάμαι που το λέω.
