Ο φόβος παραμένει ένα από τα πιο επικίνδυνα πολιτικά εργαλεία. Έχει την δυνατότητα να μην επιτρέπει την ορθολογική αντιπαράθεση επιχειρημάτων και να δημιουργεί εύκολους εχθρούς. Ο φόβος έχει οργανική σχέση με τον αυταρχισμό, όχι με την δημοκρατία. Να σπάσουμε τον φόβο λοιπόν, να μιλήσουμε με ηρεμία και σχέδιο. Πόσο ρεαλιστικό είναι να συνεχίζονται οι πολεμικές επιχειρήσεις σε μια ολόκληρη περιοχή αλλά να μην υπάρχει προσφυγικό ρεύμα; Ρεαλισμός σήμερα σημαίνει αγώνας για την ειρήνη και την σταθερότητα. Σεβασμός στην δημοκρατία και στα δικαιώματα, έτσι απαντάς στους σχεδιασμούς του Ερντογάν. Έτσι απαντάνε οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες μας από το HDP μέσα στην Τουρκία που αντιμετωπίζουν καθημερινά την καταστολή και τις φυλακίσεις από το καθεστώς. Όποιος αναζητά πολιτικό προσωπικό που ανταλλάσσει αβρότητες με το καθεστώς ας ψάξει στην Νέα Δημοκρατία. Πόσο ρεαλιστικό είναι να αντιμετωπίσουμε το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα ως ένα θέμα ελληνοτουρκικό; Καθόλου, αντιθέτως κάνουμε το μεγαλύτερο δώρο στην αυταρχική και απάνθρωπη πολιτική του Ερντογάν. Μόνος δρόμος η πίεση μέσα από όλους τους διεθνείς οργανισμούς για κατάπαυση του πυρός στην Συρία και στην Λιβύη. Μόνος δρόμος η πίεση σε όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε. για την ανάληψη των ευθυνών τους. Η δική μας Ευρώπη είναι οι διαδηλωτές στο Βερολίνο που πιέζουν την Γερμανική κυβέρνηση να φιλοξενήσει ασυνόδευτα προσφυγόπουλα από τα ελληνικά νησιά. Η δική τους Ευρώπη είναι όλοι αυτοί που αποκαλούσαν τον ελληνικό λαό τεμπέληδες και κλέφτες τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και μετά επέλεξαν να σπάσουν κάθε έννοια αλληλεγγύης και κανόνων και στο ζήτημα του προσφυγικού. Θέλουμε πραγματικά να δείξουμε αλληλεγγύη στα νησιά; Χρωστάμε πολλά στους νησιώτες μας. Από την πρώτη στιγμή έδωσαν μαθήματα ανθρωπιάς. Έδειξαν σε όλο τον κόσμο ότι η ανθρωπιά δεν είναι ζήτημα οικονομικό αλλά αποθέματος ψυχής. Το μίσος όμως και το σκοτάδι ήταν εκεί και σήμερα παλεύει να πάρει κεφάλι. Αλληλεγγύη στα νησιά σημαίνει ένα πράγμα: αποσυμφόρηση, άμεση αποσυμφόρηση! Μεταφορές στην ενδοχώρα ακριβώς όπως λέει και η τελευταία απόφαση της ΚΕΔΕ. Να μην αφήσουμε να γίνουν τα νησιά φυλακές για ντόπιους και πρόσφυγες. Η χώρα μπορεί και πρέπει να κερδίσει το στοίχημα της φιλοξενίας και της ένταξης. το έχουμε ξανακάνει στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Όταν μιλάς για πόλεμο στα σύνορα δεν θα αργήσεις να μιλήσεις και για πόλεμο μέσα στις γειτονιές. Να μην αφήσουμε τις πόλεις μας να γίνουν πεδία μάχης, να υπερασπιστούμε τις γειτονιές και τις κοινότητες μας. Δεν θα αφήσουμε τον φόβο και το μίσος να ανοίξουν το δρόμο στον εκφασισμό. Αυτό τον δρόμο που καταφέραμε μέσα από αγώνες να κλείσουμε στα πιο μαύρα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
(Φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη)
