«Εγώ θα φύγω από δώ, δεν μπορώ να ζήσω, μυρίζει λάσπη και θανατικό», μας είπε μια γυναίκα, κάτοικος χωριού έξω απο τα Φάρσαλα.

Την συναντήσαμε στο σπίτι της σε μιά από τις επισκέψεις στην περιοχή με κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία. Καθάριζε το σπίτι με τη βοήθεια των συγγενών της, τέταρτη μέρα μετά την πλημμύρα και ακόμη δεν είχε τελειώσει.

Ολόκληρη η οικοσκευή της στο δρόμο. «Τα μόνα που σώθηκαν είναι αυτά εδώ» είπε, δείχνοντας μια μεταλλική καρέκλα και μερικά άλλα πράγματα που δεν τα κάλυψε το νερό. Ήθελε να μιλήσει, να πει για τη φρίκη που έζησε. «Ανεβήκαμε στο τραπέζι για να σωθούμε, δεν θα το ξεχάσω ποτέ».

Και τώρα; «Τώρα ό, τι είναι να μας δώσουν για τα σπίτια να τα δώσουν, αλλά γρήγορα. Εμένα όμως με νοιάζουν τα χωράφια. Καταστράφηκαν όλα. Να δωθούν αποζημιώσεις γιατί αλλιώς τελειώσαμε».

Σας μεταφέρω όσα άκουγα να μας λέει η κάτοικος, άφωνος και συγκλονισμένος, γιατί, μπορεί οι εικόνες να σοκάρουν, αλλά τα όσα έζησαν οι κάτοικοι και η αγωνία τους για το αύριο, τρομάζουν.

Δεν θέλω να διατυπώσω απόψεις με ακραιφνή πολιτικό λόγο ή να μιλήσω, τώρα, για ευθύνες.
Δέν  προσφέρεται για σκύλευση η «μοίρα» των συνανθρώπων μας.
Δεν θέλω και ούτε «μου πέφτει λόγος» να πω εγώ τί πρέπει να γίνει τώρα.

Αλλά η πολιτεία πρέπει να φανεί γενναία.

Εδώ δεν χωράει το δεν μπορώ.

Δεν χρειάζονται λόγια και δικαιολογίες.

Πρέπει να δοθούν σε όλους τους πληττόμενους,  απλόχερα και γρήγορα, όσα χρειάζονται για να σωθεί η δικιά τους αλλά και η δικιά μας αξιοπρέπεια.

Η δεύτερη υποχρέωση της κοινωνίας απέναντι σ΄αυτούς τους ανθρώπους, είναι η  αναζήτηση και απόδοση των ευθυνών, η οποία θα ακολουθήσει μετά από την θεραπεία των πληγών τους.