«Πρέπει να κάνουμε το γενναίο βήμα της ορθολογικής και έντιμης αναθεώρησης του άρθρου 16 εάν και η πλειοψηφία της σημερινής Βουλής θέλει να υπάρχει αναθεώρηση γενικώς»... Τάδε έφη Ευάγγελος Βενιζέλος. Και τι θέλει να πει δι' αυτού ο ποιητής; Προειδοποιεί ή μάλλον εκβιάζει ο ποιητής. Λέει, μ’ άλλα λόγια, στην κυβερνητική πλειοψηφία αν θέλετε να υπάρξει αναθεώρηση γενικώς, δεν έχετε παρά να συναινέσετε στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Και να την ψηφίσετε. Αλλιώς πάπαλα. Ολόκληρη η αναθεώρηση στον κουβά...
Μάλιστα, έτσι ακριβώς. Πρόκειται για τη γραμμή της Ν.Δ. απέναντι στη συνταγματική αναθεώρηση. Αν και ούτε κι εκείνη προχώρησε ώς τώρα σε τόσο καθαρόν εκβιασμό. Ε, λοιπόν, ο Ευάγγελος Βενιζέλος το τερμάτισε. Το είπε το πράμα με τ’ όνομά του, καθαρά και ξάστερα. Γιατί, βλέπετε, για τη Ν.Δ. η αναθεώρηση του συντάγματος αρχίζει και τελειώνει στο άρθρο 16. Διά της αλλαγής του οποίου θα άνοιγε ο δρόμος στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Μένει να δούμε πώς τελικά θα χειριστεί το ζήτημα το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Αν θα συνταχθεί με την άποψη «ή και το 16 ή τίποτα» του πρώην αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Κατά πως συμβαίνει εξάλλου εδώ και πολύν καιρό εφ’ όλης της ύλης. Μια και είναι δεδομένο ότι η γραμμή Βενιζέλου έχει πλέον κυριαρχήσει στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. επί παντός, και μάλιστα δίχως τη σύμφωνη γνώμη των λοιπών συνιστωσών δυνάμεων. Ή μάλλον παντελώς ερήμην τους.
Ανακύπτει όθεν, εν προκειμένω ως αυτονόητο, το πολύ απλό ερώτημα. Γιατί δεν άλλαξε το άρθρο 16 του συντάγματος σε καμία από τις προηγηθείσες αναθεωρήσεις; Το άρθρο 16, το οποίο προβλέπει τη δεσμευτικά αποκλειστική λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου και το οποίο εισήχθη στο σύνταγμα του 1975 με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και ψηφίστηκε από την ευρύτατη τότε νεοδημοκρατική κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Και έκτοτε, σε όλες τις αναθεωρήσεις, με κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη, Κώστα Καραμανλή και με πλειοψηφίες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. ουδείς ποτέ αποτόλμησε την αναθεώρησή του. Κι έρχονται τώρα τα δύο κόμματα, τα υπεύθυνα για την εισαγωγή και τη διατήρησή του, και ζητούν τον λόγο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Απαιτώντας απ’ αυτόν, με τρόπο εκβιαστικό μάλιστα, να στέρξει στην αλλαγή του. Στον ΣΥΡΙΖΑ που, σε αντίθεση μ’ αυτούς, ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι υπέρ της αποκλειστικής λειτουργίας του δημόσιου πανεπιστημίου. Μάλιστα, όποιος κατάλαβε κατάλαβε...
Τι θα σήμαινε ο εκβιασμός;
Δικαιούται, ασφαλώς η Ν.Δ., όπως και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. και όποιος άλλος, να προκρίνει την ελεύθερη ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Δεν δικαιούται όμως επ’ ουδενί να θέτει το ζήτημα εκβιαστικά. Πολύ περισσότερο που στο ίδιο το πνεύμα του συντάγματος επί της φιλοσοφίας αναθεώρησής του κυριαρχεί η λογική του σεβασμού των κάθε φορά κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί οι οποίοι εκτείνονται μάλιστα σε δύο Βουλές, στην εισηγητική και την αναθεωρητική. Ε, και πώς να το κάνουμε, οι σημερινοί κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί δεν συνηγορούν υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16. Κι αυτό είναι κάτι που οφείλουν οι πάντες να σεβαστούν.
Εάν όμως η Ν.Δ. και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ίσως ακόμη και επισήμως το ΚΙΝ.ΑΛΛ., τραβήξουν τον εκβιασμό τους ώς τα άκρα; Εάν επιχειρήσουν να ακυρώσουν την αναθεώρηση στο σύνολό της; Αντιλαμβάνονται άραγε τι ακριβώς θα σήμαινε κάτι τέτοιο; Θα σήμαινε ότι θα έμεναν ως έχουν οι περί ευθύνης υπουργών διατάξεις. Με όλες τις γνωστές περί αστραπιαίας παραγραφής προβλέψεις. Γεγονός που, ασφαλώς, πολύ θα βόλευε διάφορους «ενδιαφερομένους», όμως θα ξεσήκωνε τη δικαιολογημένη λαϊκή οργή.
Θα σήμαινε επίσης ότι θα έμεναν ως έχουν τα ντροπιαστικά περί βουλευτικής ασυλίαςπροβλεπόμενα. Θα σήμαινε ότι θα παρέμενε η δυνατότητα διάλυσης της Βουλής σε περίπτωση μη εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας στις τρεις πρώτες ψηφοφορίες. Η «χειραγώγηση» δηλαδή των πολιτικών εξελίξεων αναλόγως των διαθέσεων της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Θα σήμαινε ότι δεν θα κατοχυρώνονταν ως δημόσια αγαθά το νερό και η ηλεκτρική ενέργεια. Και μια σειρά ακόμη ισχύουσες σήμερα συνταγματικές διατάξεις, από κείνες που κατάφωρα έχουν προκαλέσει τις στοιχειώδεις ευαισθησίες των πολιτών. Από κείνες που τα μέγιστα έχουν συμβάλει στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος της χώρας.
Και θα φέρουν βεβαίως την αποκλειστική πολιτική ευθύνη της διατήρησης των ως άνω συνταγματικών δυσμορφιών τα εκβιάζοντα σήμερα κόμματα της αντιπολίτευσης. Μπορούν άραγε να αντέξουν το βάρος; Αν νομίζουν ότι μπορούν, ας το δοκιμάσουν. Κι εδώ είμαστε...
