Ο θάνατος του δεκαπεντάχρονου Μπερκίν Ελβάν από ευθεία βολή δακρυγόνου προκάλεσε συγκίνηση και οργή. Συγκίνηση για το αθώο παιδί που έχασε τη ζωή του, αφού πέρασε εννιά μήνες σε κώμα. Οργή για την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής της Τουρκίας, που αντιμετώπισαν με ωμή βία την κραυγή του τουρκικού λαού για ελευθερία και δικαιοσύνη. Ειδικά για μας στην Ελλάδα, ο χαμός του Μπερκίν και οι τεράστιες διαδηλώσεις που τον ακολούθησαν, αυτομάτως έφεραν στο νου τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και την εξέγερση του Δεκέμβρη. Χωρίς καμία διάθεση ισοπέδωσης και υποτίμησης των μεγάλων διαφορών μεταξύ των χωρών, εύλογα προκύπτει η διαπίστωση ότι, όταν ο λαοί διεκδικούν τα δικαιώματά τους, οι ανά τον κόσμο νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις αφήνουν στην μπάντα τα περί δημοκρατίας και μετέρχονται τα πλέον βίαια μέσα –οι ίδιες ακριβώς που κατά τ’ άλλα ομνύουν στη μη βία και τις ειρηνικές μεθόδους πολιτικής δράσης…
Οι συνεχιζόμενες λαϊκές κινητοποιήσεις στην Τουρκία συνιστούν μια ακόμα ψηφίδα στο παζλ της διεθνούς κοινωνικής αναταραχής. Τα αναπόφευκτα σκαμπανεβάσματα στην ένταση και τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων (σύμφυτα άλλωστε με τον χαρακτήρα των αυθεντικών κοινωνικών κινημάτων) δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα. Η κρίση και (κυρίως) η αντιμετώπιση της με νεοφιλελεύθερες συνταγές (που στην πραγματικότητα αποσκοπούν στο να μεταφέρουν το κόστος της στους φτωχούς) παρήγαγαν ακόμα περισσότερη εξαθλίωση σε έναν πλανήτη που ήδη μαστιζόταν από τη φτώχεια. Η εξαθλίωση γεννά αγανάκτηση και η αγανάκτηση με τη σειρά της προκαλεί κοινωνική αναταραχή. Και όσο δεν επιλύονται οι γενεσιουργές αιτίες της, τόσο η αναταραχή συνεχίζεται, παίρνοντας κάθε φορά διαφορετική μορφή.
Οι διαδηλωτές στην Τουρκία και τον υπόλοιπο κόσμο δεν διεκδικούν μόνο ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Θέτουν εξίσου το ζήτημα των πολιτικών δικαιωμάτων, των χώρων ελευθερίας, της συμμετοχής των πολλών στη λήψη των αποφάσεων. Η αντίληψη της δημοκρατίας ως μιας συμμετοχικής και αυτοπρόσωπης διαδικασίας είναι στην πρώτη γραμμή του πολιτικού προβληματισμού.
Αξιοπρέπεια και συμμετοχή ζητάει ο κόσμος, με βία και τρόμο απαντάνε οι κυβερνήσεις. Η κοινωνική σύγκρουση είναι αναπότρεπτη, η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού είναι απαραίτητη.
