Τελικά δεν είναι να ερωτεύεται κανείς στα Εξάρχεια, δεν είναι να αφηγείται τα οικογενειακά του ούτε να αποκαλύπτει τα επαγγελματικά του. Η αστυνομία καραδοκεί και καταγράφει. Στ΄αλήθεια. Κοντά στην πλατεία λειτούργησε μπαρ του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Μπαρ με κοριούς. Αντί αποθήκης είχε στούντιο για να γίνεται το μοντάζ. Κατόπιν οι ζουμερές σκηνές προβάλλονταν στα κεντρικά.
Το μαγαζί λειτούργησε κατά την πενταετία 2003-2008 με κύριο χαρακτηριστικό τη χαμηλή μουσική. Για να ηχογραφούνται καλύτερα οι συνομιλίες των πελατών. Μπορούμε να φανταστούμε στιχομυθίες που οδήγησαν σε συλλήψεις υπόπτων:
-Αγάπη μου θέλεις κοκτέιλ;
- Ναι, μοχίτο θα πιω.
- Εγώ θέλω κοκτέιλ μολότοφ.
- Αχ, φλέγομαι.
Καθήκοντα μπάρμαν ανέλαβαν εξειδικευμένα στελέχη της Ειδικής Επιχειρησιακής Ομάδας της Γ' Διεύθυνσης Αντικατασκοπίας της ΕΥΠ. Μαθαίνουμε ότι η ομάδα διέθετε «μικροκάμερες, συστήματα ακρόασης χώρων, επεξεργαστές εικόνας και ειδικό λογισμικό ανάλυσης οπτικού υλικού για την ταυτοποίηση δραστών σε παράνομες ενέργειες». Εχει ενδιαφέρον η εξήγηση που δίδεται για τη λειτουργία του κατασκοπικού μπαρ: οι αστυνομικοί δεν μπορούσαν να μπουν σε αντιεξουσιαστικές παρέες στα Εξάρχεια. Τους καταλάβαιναν. Δεν μπορούσαν να γίνουν θαμώνες οπότε αποφάσισαν να γίνουν μαγαζάτορες.
Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι ζητούμενο. Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι μας καθησυχάζει να εντοπίζονται όσοι τοποθετούν εκρηκτικούς μηχανισμούς, όσοι κυκλοφορούν οπλισμένοι, όσοι θέλουν να αποδώσουν τη δική τους εκδοχή της δικαιοσύνης. Από την άλλη έχουμε δικαίωμα να κινούμαστε, να μιλάμε, να συναναστρεφόμαστε όποιον θέλουμε ελεύθερα, χωρίς να μας παρακολουθεί το κράτος. Μήπως δεν είναι αυτό αυτονόητο; Μήπως δεν το προβλέπει η νομοθεσία; Μήπως δεν θεσπίστηκε η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα για να τα προασπίζεται τούτα;
Πέρα από το μπαρ η ίδια υπηρεσία παρεισέφρησε σε άλλους χώρους για να αντλήσει στοιχεία που αφορούν κατασκόπους, τρομοκράτες και λοιπούς ύποπτους. Μέχρι να φτάσει στους ύποπτους παρακολουθεί ανύποπτους. Σε αυτό το σημείο πάντα υπάρχει ένας αντιδραστικός να αναρωτηθεί: «τι σε πειράζει, τι έχεις να κρύψεις;». Δεν χρειάζεται να ανήκει κάποιος σε εγκληματική ομάδα για να επιθυμεί την προστασία της ιδιωτική σφαίρας. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος τρομοκράτης για να ενοχλείται από την ιδέα καταγραφής των συνομιλιών του άνευ ειδοποίησης.
Αναρωτιόμαστε ποια θα είναι η επόμενη μέθοδος. Αν είναι αποδεκτό να παρακολουθούνται τηλέφωνα και γραπτά μηνύματα, να μπαίνουν κοριοί σε μπαρ, το επόμενο στάδιο είναι να τοποθετηθούν κάμερες και στα σπίτια. Αυτό θα το επιτρέψει η απάθεια των πολιτών.
