to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

11:31 | 27.01.2023

Πολιτισμός

Μπαίνουμε στον Υδροχόο

Φωτογραφία-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας


Είμαι, συγχωρήστε μου την περιαυτολογία, από την εφηβεία μου αδιαπραγμάτευτα άθεος και υλιστής. Οπότε έτσι εξηγείται ότι ανακάλυψα στα πέντε [5] (!) χρόνια της ότι η κόρη μου έχει ως ζώδιο τον Υδροχόο [23/1/2018]. Αυτό είναι εκπληκτικό και για έναν ακόμα λόγο. Είμαι ο απόλυτος φαν των Ρασούλη-Παπάζογλου. Και φυσικά, ένα από τα τραγούδια που λατρεύω είναι το «Υδροχόος» [1984].

Οπότε, χρειάζεται να διηγηθώ μια ολόκληρη αρχαιολογία [Χριστέ μου!].

Το 1978 κυκλοφορεί Η Εκδίκηση Της Γυφτιάς που γίνεται ο απόλυτος δίσκος αναφοράς για τον τότε αριστερίστικο και αναρχικό χώρο. Μέχρι τότε άκουγα μόνο rock, jazz, blues και ρεμπέτικα. Ακόμα και τώρα, παρά το πέρασμα δεκαετιών, θυμάμαι έντονα το σοκ που έπαθα. Εκστασιαζόμουνα με το στίχο ενώ ταυτόχρονα τον θεωρούσα εξαιρετικά πολύπλοκο και «ψαγμένο». Ούτε για μια στιγμή δεν με έπειθε ότι ο στιχουργός ήταν «λαϊκός» ή κάτι αντίστοιχο. Ήμουν σίγουρος ότι ο στιχουργός ήταν «δικός μας», δηλαδή αριστεριστής ή αναρχικός. Οι στίχοι ήταν μεν «λαϊκότροποι» αλλά υπήρχαν έντονα «λόγια» ανατρεπτικά στοιχεία που δεν άφηναν καμιά αμφιβολία.

Όλα τα ‘χε εξηγημένα

μες στον κήπο ο Θεός

όμως ο Αδάμ κι η Εύα

το ‘δανε και λίγο αλλιώς

Μη μ’ αποκαλείς τεμπέλη

και μου σπας το ηθικό

η καρδιά λεφτά δε θέλει

για να πει το σ’ αγαπώ

Τότε ήμουν ερωτευμένος με τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής μου, τη Νόρα. Θυμάμαι, να πηγαίνουμε σε ρεμπετάδικα, όπου παιζόντουσαν και τραγούδια των Ρασούλη-Παπάζογλου, η Νόρα να χορεύει με μίνι φόρεμα πάνω σε τραπέζια και εγώ να χορεύω γύρω-γύρω από το τραπέζι χτυπώντας παλαμάκια σε κατάσταση πλήρους έκτασης. Φυσικά, υπό τους ήχους της Εκδίκησης Της Γυφτιάς.

Στην πορεία των χρόνων συνάντησα τον Ρασούλη αρκετές φορές στα Εξάρχεια, σε αμφιθέατρα, σε πολιτικές συζητήσεις. Κάπου εκεί, αρχαιολογικά μιλώντας, 1979…1980…1981, διάβασα ένα άρθρο του που εκθείαζε την Πρέβελη στην Κρήτη, Ρέθυμνο. Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε στην Πρέβελη, τότε, το 1981. Εγώ, η Νόρα, η Ζέτα και ο Αντώνης. Η πρώτη εντύπωση, αξέχαστη. Ένας παράδεισος. Ένα δάσος από φοίνικες, ένα ποτάμι να ρέει ανάμεσά τους, ένας κόλπος-μισοφέγγαρο στον οποίο χυνόταν το ποτάμι. Τοπίο, σαν παραμύθι. Ελεύθερο κάμπινγκ. Κάτω από τους φοίνικες έστηνες τη σκηνή σου, νερό έπαιρνες από πηγές που ανάβλυζαν γύρω από το ποτάμι. Τα βράδια παρέες με κιθάρες και αυτοσχέδιες φωτιές που φώτιζαν τα βράχια του φαραγγιού της Πρέβελης δημιουργούσαν μια εξωκόσμια ατμόσφαιρα, ονειρική. Από πάνω μας ο έναστρος ουρανός. Τα πρωινά ξύπναγες βουτώντας στο ποτάμι. Καλοκαίρι, ένας τρελός έρωτας, ελεύθερο κάμπινγκ, διάβασμα, πολιτικές συζητήσεις, κιθάρες, έναστρος ουρανός. Τι άλλο να επιθυμήσει ένας θνητός;

Πέρασαν τέσσερις μαγεμένες μέρες. Και μετά ήρθε η κόλαση. Το νερό από τις πηγές ήταν μολυσμένο. Όλοι αρρώστησαν, η Νόρα, η Ζέτα, ο Αντώνης, πλην εμού. Θυμάμαι να τους μεταφέρω κουβαλώντας τους στο ύψωμα [τι κόπος!] για να τους φορτώσουμε σε αγροτικό αμάξι να τους πάμε στο νοσοκομείο στο Ρέθυμνο.

Τέλος πάντων, όλοι σωθήκαν, τέλος καλά, όλα καλά. Έκανα πέντε χρόνια για να ξαναπάω στην Πρέβελη. Πήγα. Η απόλυτη απογοήτευση. Δεν υπήρχε ελεύθερο κάμπινγκ πλέον. Υπήρχε οργανωμένη παραλία με ξαπλώστρες και μπαρ επί της παραλίας. Μετά τις 9μμ έπρεπε οι πάντες να αποχωρήσουν. Μια τουριστική κόλαση επί γης.

Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Νόμος.

Έτσι, είναι καλύτερα.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)