to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Το «Motorway 65» της Εύης Καλογηροπούλου στις Κάννες

«Οι γυναίκες σκηνοθέτες πρέπει να είναι συνεχώς fighters»


Οαυτοκινητόδρομος 65, που ενώνει την Ελευσίνα με τον Ασπρόπυργο, είναι το σύνορο που χωρίζει τις παλαιές από τις νέες κοινότητες των ξένων και των μεταναστών, που βρίσκονται σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Κανένας δεν διασχίζει τον αυτοκινητόδρομο-γέφυρα, εκτός από τη Σίμα, που πηγαίνει να συναντήσει τη φίλη της Ξένια στην άλλη πλευρά, προκαλώντας την έκρηξη και τον θυμό του αδελφού της Ισαάκ.

Αυτή είναι η ιστορία που αφηγείται η ταινία μικρού μήκους της Εύης Καλογηροπούλου «Motorway 65», η οποία διαγωνίζεται στο Φεστιβάλ των Καννών από 27 έως και 29 Οκτωβρίου, μαζί με άλλες έντεκα ταινίες, «γυρισμένες από πέντε άνδρες κι έξι γυναίκες σκηνοθέτες», όπως σχολιάζει η ίδια, ομολογώντας: «Πιστεύω ότι το μέλλον είναι για τις γυναίκες. Παρ' όλο που οι γυναίκες σκηνοθέτες πρέπει να είναι συνεχώς fighters, αφού η ανισότητα και ο σεξισμός είναι καθημερινά φαινόμενα», υπογραμμίζει.

Η τριανταπεντάχρονη κινηματογραφίστρια, με τις εικαστικές σπουδές, δεν κρύβει πως πάντα ήθελε να κάνει ταινίες. «Ίσως γιατί από πολύ μικρή έβλεπα σινεμά, παρέα με τον πατέρα μου, που, ως αριστερός και παλιός Ρηγάς, με πήγαινε σε ταινίες που κανονικά δεν θα έπρεπε να έβλεπα στην ηλικία μου. Αυτό το πολύ βαρύ σινεμά μπορεί να μη με τρέλαινε ως παιδί και να με έκανε πολλές φορές να βαριέμαι, αλλά τελικά μάλλον υπήρξε καθοριστικό για τη μετέπειτα πορεία μου».

Η Εύη σπούδασε αρχικά στην ΑΣΟΕΕ, στη συνέχεια στην ΑΣΚΤ και έφτασε έως το Λονδίνο για να μελετήσει video art, επιλέγοντας να κάνει ντοκιμαντέρ με θέματα που αφορούσαν τον αποκλεισμό, την ξενοφοβία, την ενσωμάτωση, την πατριαρχία.

Όταν, πριν από δύο χρόνια, ο οργανισμός Ελευσίνα - Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2021 διοργάνωσε ένα διεθνές πρόγραμμα φιλοξενίας νέων καλλιτεχνών, μετείχε σε αυτό, μένοντας για δύο μήνες στην πόλη.

Έτσι ανακάλυψε τον τόπο και τα μέρη της βιομηχανικής Ελευσίνας, τις ιστορίες της πόλης και των ανθρώπων της, που προέρχονταν από πολλές και διαφορετικές χώρες. Ήρθε επίσης σε επαφή με τους αθλητές του Συλλόγου Πολεμικών Τεχνών «Ελευσίς», στοιχείο που εντάσσει στην ταινία της.

Αυτό, ωστόσο, που την καθόρισε ήταν η τραγική ιστορία του εργατικού δυστυχήματος στην ΠΥΡΚΑΛ τον Αύγουστο του 1995, με τους τρεις νεκρούς, δύο γυναίκες κι έναν άνδρα. «Οι εργάτες που σκοτώθηκαν και πολλοί άλλοι που τραυματίστηκαν έβαζαν τα βομβίδια σε καλούπια για να τοποθετηθούν στο βλήμα του όλμου. Η δουλειά που έκαναν ήταν να απασφαλίζουν τα βομβίδια και να τα τοποθετούν σε αυτά τα καλούπια. Η έκρηξη έγινε κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, με αποτέλεσμα τον θάνατο και τον τραυματισμό τόσων ανθρώπων. Πήγα στο σημείο του δυστυχήματος και ένιωσα μεγάλη ταραχή. Ήταν σαν να μεταφέρθηκα σε εκείνη την τραγική στιγμή της έκρηξης. Το γεγονός ήταν συγκλονιστικό και κυρίως ο τρόπος του θανάτου των ανθρώπων. Οι δύο από τους τρεις ήταν γυναίκες εργάτριες. Και εγώ θέλω να μιλάω πάντα για τις γυναίκες» τονίζει, εξηγώντας πως αυτό που την ενδιαφέρει είναι να καταλάβει και να νιώσει τις αντίξοες συνθήκες και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια γυναίκα που ζει σε έναν τέτοιο τόπο και εργάζεται σε αυτό το σκληρό βιομηχανικό περιβάλλον. Αλλά και τη δύναμη και αντοχή με τις οποίες θα πρέπει να οπλιστεί για να αντιμετωπίσει τις δυσμενείς συγκυρίες.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)