Μόνο το ράσο τού λείπει. Το είπε πολύ ωραία ο παπαγάλος του Σκάι: Ο Μητσοτάκης εκπροσωπεί την πίστη μας! Την πίστη τους! Ενώ ο Τσίπρας εκπροσωπεί τη μαρξιστική πίστη. Άρα, ό,τι ψέματα κι αν αραδιάζει ο θρησκευάμενος, όσες μπαρούφες κι αν σκαρφίζεται, όσο κι αν αναζητά σωτηρία της στραπατσαρισμένης εικόνας του σε διαρροές της Ιεραρχίας, αφού εκπροσωπεί την πίστη τους, όλα καλά.
Μπορεί να αποκλείει τους ναούς από τους ελέγχους, να το δικαιολογεί με διάφορες άρες-μάρες κι ύστερα να διαπράττει μια θεαματική κωλοτούμπα, με τη βοήθεια της ανώνυμης Ιεραρχίας. Εξ ου και η διαρροή, ποιος να υπογράψει την αμαρτία;
Μόνο το ράσο τού λείπει. Ζορίζεται τώρα τελευταία κι έφτασε στο τελευταίο στάδιο της μεταρρυθμιστικής του πρακτικής: στο θυμιατό. Επιστρατεύει τη χυδαιότητα των χυδαιοτήτων, να εμφανίζεται ως ο υπέρμαχος της θρησκείας και της πίστης. Να κατηγορεί τον αντίπαλό του γιατί -άκου πράγματα!- δεν αισθάνεται την ανάγκη να ανάψει ένα κερί στην εκκλησία. Να αμολάει τον Άδωνι να μιλάει για εχθρούς του χριστιανισμού - η πυρά ευκόλως εννοούμενη. Να διαχωρίζει με τα τρολ της διαπλοκής τους πολίτες σε ορθόδοξους και σε όλους τους άλλους. Να εμφανίζεται ως ταπεινός ιερουργός του Θεού και να αναζητά στη θρησκεία την μπανιέρα του. Νίψον ανομήματα.
Μόνο το ράσο τού λείπει. Η τέχνη δεν είναι καινούργια, μιλάμε για εμπειρία χρόνων. Το Χριστό επιστράτευαν πάντα, εν αγνοία του, για να αποπλανήσουν ψυχές και σώματα που αναζητούν στήριγμα και παραμυθία στη θρησκεία. Τα φληναφήματα για μαρξισμό, κομμουνισμό, υλισμό και αθεϊσμό απέκτησαν άγρια υλική υπόσταση και πολιτική υπεραξία όταν τα φόρτωσαν με διώξεις, κάγκελα, σύρματα και αίμα. Για να φτάσουμε στη χούντα, που διόρισε δικό της αρχιεπίσκοπο και κατάντησε την Εκκλησία σιωπηλό μάρτυρα, συχνά και συνήγορο, όσων διέπραττε. Και, για να είμαστε εξηγημένοι, είναι έγκλημα όχι κατά του Τσίπρα, αλλά κατά των πιστών πρωτίστως, αυτό που διαπράττει ο Μητσοτάκης τώρα.
Μόνο το ράσο τού λείπει. Αναπέμπει δεήσεις, ενώ εκπέμπει διαφθορά και διαπλοκή. Δεν ακούσαμε να δίνει έναν χιτώνα, από τα δέκα εκατομμύρια χιτώνες που κατέχει. Ούτε είδαμε η πίστη του να κινεί βουνά, απευθείας αναθέσεις και ελικίκου κινεί. Ούτε αισθανθήκαμε κάποια χριστιανική ταπεινότητα στον πριγκηπικό του βίο, ιδιωτικό και πολιτικό. Έμπορος του ναού, Φαρισαίος του καιρού μας, δεν έχει πρόβλημα να ανάβει επιδεικτικά το κεράκι του, να εκμεταλλεύεται τα άγια των αγίων, να κερδοσκοπεί στην αθωότητα της πίστης. Των άλλων, εννοείται, γιατί ο δικός του Θεός με τον δικό μας είναι απέναντι από την εποχή που πήρε ο Χριστός το φραγγέλιο.
