Τόσο ώστε δεν αποκλείεται να θεωρούνται υπερβολικές οι σχετικές αναφορές ακόμη και από τον πιο θερμό θαυμαστή του Έλληνα πρωθυπουργού. «Μόνο ο Τσίπρας αντιστέκεται στο κενό ηγεσίας της Δύσης» γράφει η γερμανική εφημερίδα. «Μόνο ένας επιδεικνύει θάρρος, αποφασιστικότητα και διορατικότητα. Είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας»...
Με έντονη κριτική διάθεση, σε βαθμό αποδόμησης, αντιμετωπίζει η “Die Welt” έναν-έναν όλους τους μεγάλους ηγέτες της Δύσης. Από τον Τραμπ ώς τη Μέι, κι από τον Μακρόν ώς και τη Μέρκελ. Για να καταλήξει λέγοντας πως «η Δύση βιώνει κενό ηγεσίας. Δεν διαφαίνεται πουθενά μια φυσιογνωμία που να αποπνέει ηθική και πολιτική αυθεντία και ταυτόχρονα να παρέχει προσανατολισμό και αίσθημα ασφάλειας προς τους πολίτες σε ταραγμένες περιοχές. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να εισηγείται μη δημοφιλείς, αλλά απαραίτητες αλλαγές. Κανείς δεν λάμπει εκτός συνόρων. Με μία εξαίρεση. Τον Αλέξη Τσίπρα, τον Έλληνα πρωθυπουργό του αριστερού ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ...».
Στη συνέχεια η “Die Welt” αναφέρεται αναλυτικά σ’ ολόκληρη την πορεία του πρωθυπουργού, από τον καιρό που βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Περνώντας από την κρίση και τον συμβιβασμό του 2015, προχωρώντας στην τετραετή κυβερνητική του θητεία και φτάνοντας ώς τη συμφωνία των Πρεσπών. Για να καταλήξει: «Στον Τσίπρα αυτή η συμφωνία κόστισε τον κυβερνητικό του συνασπισμό με τους δεξιούς λαϊκιστές. Παρ’ όλα αυτά άντεξε και έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης... Έπραξε το σωστό, επιδεικνύοντας σπάνιες ηγετικές αρετές, διορατικότητα, ενεργητικότητα και θάρρος»...
Δεν ξέρω πόσοι ικανοποιούνται και πόσοι δυσφορούν μ’ αυτές τις ιδιαιτέρως κολακευτικές για τον Αλέξη Τσίπρα αναφορές τής γερμανικής εφημερίδας. Το βέβαιο πάντως είναι πως, σε μεγάλο βαθμό (και σε μάλλον υπερβολική τονική κλίμακα) αντιπροσωπεύουν την εδώ και καιρό ανταπόκριση που συναντά ο Έλληνας πρωθυπουργούς στην πλειονότητα του διεθνούς Τύπου όλων των αποχρώσεων...
Οι μεγάλες στιγμές...
Με πολλά και διάφορα κριτήρια μπορεί ο καθένας να αξιολογήσει το πολιτικό μέγεθος ενός ηγέτη. Με κριτήρια πολιτικής έμπνευσης, πολιτικού οράματος, πολιτικής πρακτικής, με κριτήρια επικοινωνιακής ικανότητας ή και με κριτήρια φυσικής χαρισματικότητας. Ουδείς όμως μπορεί να διαφωνήσει πως ο ηγέτης κρίνεται προπάντων από τις επιλογές του στις πολύ δύσκολες, στις πολύ κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας. Εκεί όπου καλείται να πει «το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι» και αναλόγως να πορευτεί. Κόντρα, συνηθέστατα, στο ρεύμα και αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Μπορεί λοιπόν ο καθένας να έχει όποια γνώμη θέλει για την όλη πορεία του σημερινού πρωθυπουργού. Μπορεί να είναι πολιτικός του φίλος ή ορκισμένος εχθρός του. Δεν μπορεί όμως να μην του αναγνωρίζει δύο «μεγάλες στιγμές». Ο συμβιβασμός του καλοκαιριού του 2015 η πρώτη, η λύση του “Μακεδονικού” η δεύτερη.
Το καλοκαίρι του 2015, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε τον συμβιβασμό προκειμένου να γλιτώσει για λογαριασμό της χώρας του τα πολύ χειρότερα, για ν’ αποφύγει το με βεβαιότητα επερχόμενο Grexit. Επέλεξε τότε τον συμβιβασμό, παρότι με το 61,31% του δημοψηφίσματος στην τσέπη μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, κυριολεκτικά ό,τι ήθελε. Θα μπορούσε, ας πούμε, να το παίξει ασυμβίβαστος επαναστάτης, οπότε πιθανότατα θα τον υποδέχονταν εκατομμύρια Έλληνες ως ελευθερωτή. Ασχέτως της τραγικής για τη χώρα εξέλιξης των πραγμάτων. Κι όμως, επέλεξε τον συμβιβασμό. Και το έκανε εν πλήρη γνώσει ότι έτσι οδηγείται το κόμμα του σε διάσπαση. Ότι χάνει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και ότι πιθανότατα θα υποχρεωθεί σε εκλογές και στην ήττα. Το τόλμησε, όπως τόλμησε να δοκιμαστεί και πάλι στη λαϊκή κολυμβήθρα, παρότι οι αντίπαλοί του τον προέτρεπαν για το αντίθετο. Και νίκησε...
Το ίδιο και τώρα, με τη συμφωνία των Πρεσπών. Προχώρησε στη λύση του “Μακεδονικού”, ως χρέος του απέναντι στην Ιστορία. Δεν το άφησε για κάποιον επόμενο. Παραμερίζοντας (αυτός ο λαϊκιστής!) κάθε λογική πολιτικού κόστους. Εν γνώσει του δε ότι έτσι καταρρέει ο κυβερνητικός συνασπισμός. Με άδηλες τις από κει και πέρα εξελίξεις. Και πήγε αυτοβούλως σε ψήφο εμπιστοσύνης, αν και δεν ήταν υποχρεωμένος να το κάνει. Και την κέρδισε...
Οι «μεγάλες στιγμές». Οι στιγμές «του μεγάλου ναι ή του μεγάλου όχι». Εκεί ακριβώς που μετριέται το ακριβές πολιτικό εκτόπισμα του ηγέτη.
