Το σχέδιο Πισσαρίδη δεν είναι τίποτα άλλο από το μνημόνιο Μητσοτάκη. Είναι ο επιστημονικός μανδύας για την προαποφασισμένη «εκκαθάριση» μεγάλου μέρους της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας. Είναι το άλλοθι για την εφαρμογή της «ανοσίας της αγέλης» στην οικονομία, που ξεκίνησε με τον αποκλεισμό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων από τον τραπεζικό δανεισμό και ολοκληρώνεται με τις οδηγίες του σχεδίου για περιορισμό του αριθμού τους μέσω εξαγορών και συγχωνεύσεων.

Η εργαλειοποίηση των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας από τη Ν.Δ. δεν πλήττει όμως μόνο τη μικρή και μεσαία επιχείρηση. Πλήττει και την απασχόληση, αφού οι ΜμΕ συντηρούν το 50% της μισθωτής απασχόλησης. Πλήττει και το ασφαλιστικό μας σύστημα, αφού ιδιωτικοποιεί τις επικουρικές συντάξεις δίνοντας νέο «καύσιμο» στις κεφαλαιαγορές, τζογάροντας τις κοινές μας αποταμιεύσεις και θυσιάζοντας δύο γενεές για να περάσουμε από το ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στο άλλο.

Οι νεοφιλελεύθερες εμμονές της Ν.Δ. και όσων συνωστίζονται πέριξ αυτής είναι γνωστές. Ο τρόπος που παρουσιάζονται εξοργίζει. Το σχέδιο Πισσαρίδη - Μητσοτάκη δεν πατά καν στον καμβά των οικονομικών εξελίξεων ή των χαρακτηριστικών της ελληνικής οικονομίας. Οι συγγραφείς του προτείνουν τις γνωστές πολιτικές «παντός καιρού». Που για τους ίδιους και τη Ν.Δ. πρέπει να εφαρμοστούν είτε η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση είτε σε ανάπτυξη.

Το όλο σύστημα επιχειρεί να επιβάλει πάση θυσία τη νέα κανονικότητα. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, το συγχωροχάρτι Πισσαρίδη - Μητσοτάκη στις τράπεζες για τον αποκλεισμό των μικρών και μεσαίων εταιρειών από τα εργαλεία στήριξης μέσω της επαναφοράς του όρου «ζόμπι» για τις επιχειρήσεις.

Η κοινωνία πρέπει να αντισταθεί. Και ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία να συσπειρώσει τον κόσμο που ζητά πολιτική αλλαγή. Μια αλλαγή που πάντα ακολουθεί τους οικονομικούς κλυδωνισμούς.