Λί­γο πριν τε­λειώ­σει ί­σως ο πιο δρα­μα­τι­κός για τον λαό χρό­νος της πε­ριό­δου της πο­λι­τι­κής των μνη­μο­νίων ο Πρω­θυ­πουρ­γός α­πό τις Βρυ­ξέλ­λες ε­πα­νέ­λα­βε - τι άλ­λο; - τον χει­ρό­τε­ρο ε­αυ­τό του. Πρώ­τον, ό­σον α­φο­ρά την οι­κο­νο­μία: «Η ελ­λη­νι­κή προ­ε­δρία συ­μπί­πτει με τη χρο­νιά α­νά­καμ­ψης της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μίας» ι­σχυ­ρί­στη­κε. «Φτά­σα­με στο τέ­λος της χρο­νιάς» πρό­σθε­σε «με πρω­το­γε­νές πλεό­να­σμα, δη­λα­δή με νοι­κο­κυ­ρε­μέ­να οι­κο­νο­μι­κά χά­ρις στις α­πί­στευ­τες θυ­σίες του ελ­λη­νι­κού λα­ού».
Δεύ­τε­ρον, ό­σον α­φο­ρά τις πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις, ει­δι­κό­τε­ρα τις ε­περ­χό­με­νες δη­μο­τι­κές και ευ­ρω­βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές: «Δεν κοι­τάω μπρο­στά μου τις ε­κλο­γές που έρ­χο­νται, κοι­τάω κα­τά­μα­τα τον ά­νερ­γο και θέ­λω να του δώ­σω δου­λειά» πα­ρα­τή­ρη­σε. Και α­πο­κα­λύ­πτο­ντας αυ­τό που τον βα­σα­νί­ζει συ­νε­χώς εί­πε: «Αν τον κ. Τσί­πρα τον εν­δια­φέ­ρει να μα­ζέ­ψει άλ­λον έ­ναν ά­νερ­γο και με­τά να μην ξέ­ρει τι να τον κά­νει αυ­τό δεν με εν­δια­φέ­ρει. Αυ­τός έ­χει α­ντί­πα­λο τον τό­πο του»!
Μ’ αυ­τές τις δυο το­πο­θε­τή­σεις, α­σφα­λώς, ο κ. Σα­μα­ράς, αν κρί­νου­με α­πό τον τό­νο που χρη­σι­μο­ποίη­σε, νιώ­θει, ό­πως φαί­νε­ται, μο­να­δι­κή πλη­ρό­τη­τα ως πρω­θυ­πουρ­γός μιας κα­θη­μαγ­μέ­νης χώ­ρας. Αντί­θε­τα, α­να­λαμ­βά­νο­ντας την προ­ε­δρία της ΕΕ και τι δεν θα μπο­ρού­σε να πει, α­κό­μη και έ­νας η­γέ­της της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης. Το έ­κα­νε λί­γες μέ­ρες πριν ο Ιτα­λός Πρω­θυ­πουρ­γός της κε­ντρο­δε­ξιάς κ. Λέ­τα ό­ταν ο κ. Ρεν ε­γκά­λε­σε την κυ­βέρ­νη­σή του για­τί ε­ψή­φι­σε Προϋπο­λο­γι­σμό που δεν ή­ταν της α­ρε­σκείας του.
Σω­στά, απ’ αυ­τή την ά­πο­ψη, πα­ρα­κά­μπτο­ντας πο­λι­τι­κά βά­ναυ­σες δια­τυ­πώ­σεις του τύ­που «ο Τσί­πρας έ­χει α­ντί­πα­λο τον τό­πο του» ή τα α­νά­λο­γου ύ­φους σχό­λια κυ­βερ­νη­τι­κών πη­γών ό­τι «η νοο­τρο­πία της α­ξιω­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης εί­ναι να ρί­χνει δη­λη­τή­ριο», ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σχο­λία­σε ό­τι «η ελ­λη­νι­κή προ­ε­δρία θα έ­πρε­πε να δώ­σει έ­να μή­νυ­μα στρο­φής της Ευ­ρώ­πης στις πο­λι­τι­κές α­νά­πτυ­ξης και στή­ρι­ξης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους». «Όμως», πρό­σθε­σε πο­λύ σω­στά «λει­τουρ­γώ­ντας ως υ­πά­κουος μα­θη­τής της κ. Μέρ­κε­λ, η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά ε­ξαν­τλεί τους στό­χους της προ­ε­δρίας στην υ­πο­τα­γή στα μνη­μό­νια της λι­τό­τη­τας, που α­πο­δο­μούν την Ευ­ρώ­πη και ε­ξα­θλιώ­νουν τους ευ­ρω­παϊκούς λα­ούς».
Η κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι τυ­φλή ή σω­στό­τε­ρα κά­νει πως δεν βλέ­πει τη σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τα μνη­μο­νια­κά συ­ντρίμ­μια. Τα ση­μά­δια, ό­μως, τα τεκ­μή­ρια εί­ναι τό­σο πολ­λά που αρ­χί­ζουν να τα βλέ­πουν και με βά­ση αυ­τά να α­να­προ­σαρ­μό­ζουν την πο­λι­τι­κή τους, δει­λά – δει­λά, ποι­κί­λα κέ­ντρα ε­ξου­σίας α­κό­μη και τα πιο ε­χθρι­κά προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Βου­λή: ο κα­κός Χα­μός στις τά­ξεις της συ­γκυ­βέρ­νη­σης

Χθες το με­ση­μέ­ρι θα γι­νό­ταν η ψη­φο­φο­ρία για τον φό­ρο α­κι­νή­του πε­ριου­σίας και αρ­γά το α­πό­γευ­μα η ψη­φο­φο­ρία για τους πλει­στη­ρια­σμούς α­κι­νή­των. Πρό­κει­ται για δύο σα­φώς συν­δεό­με­να και αλ­λη­λοϋπο­στη­ρι­ζό­με­να νο­μο­σχέ­δια με τε­λι­κό σκο­πό ό­χι μό­νο τα αυ­ξη­μέ­να φο­ρο­λο­γι­κά έ­σο­δα αλ­λά τη δη­μιουρ­γία ευ­νοϊκών συν­θη­κών να συ­γκε­ντρω­θεί η κα­τοι­κία στην Ελλά­δα ε­κτός με­σαίας και μι­κρής ι­διο­κτη­σίας. Να δια­μορ­φω­θούν, δη­λα­δή, συν­θή­κες που να δη­μιουρ­γη­θεί ζω­τι­κός χώ­ρος για με­γά­λες ε­ται­ρείες Real estate. (Η Θε­α­νώ Φω­τίου α­να­λύει ε­παρ­κώς το θέ­μα αυ­τό σε άλ­λη σε­λί­δα).
Ωστό­σο, έως ε­νω­ρίς χθες Σάβ­βα­το τί­πο­τε δεν ή­ταν σα­φές για την έκ­βα­ση της ψη­φο­φο­ρίας ι­δίως του νο­μο­σχε­δίου για τους πλει­στη­ρια­σμούς και λι­γό­τε­ρο για τον φό­ρο α­κί­νη­της πε­ριου­σίας. Το κλί­μα ε­πι­δει­νώ­θη­κε ε­ξαι­ρε­τι­κά α­πό τις προ­σθή­κες εμ­βό­λι­μων τρο­πο­λο­γιών φο­ρο­λο­γι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου. Οι α­ντι­δρά­σεις των βου­λευ­τών της συ­μπο­λί­τευ­σης ή­ταν πο­λύ ι­σχυ­ρές. Ιδιαί­τε­ρα για το άρ­θρο που προ­βλέ­πει τε­ρα­τώ­δεις αυ­ξή­σεις των προ­στί­μων ό­ταν υ­πάρ­χει κα­θυ­στέ­ρη­ση χρέ­ους με­τά τους δυο μή­νες. Η συ­νε­δρία­ση της Βου­λής δια­κό­πη­κε για τρεις ώ­ρες, αλ­λά η λύ­ση ή­ταν δύ­σκο­λη. Η πα­ρέμ­βα­ση του ί­διου του κ. Σα­μα­ρά, που δή­θεν προ­φα­σί­στη­κε πως δεν ή­ξε­ρε, δη­μιούρ­γη­σε πιο πολ­λά ε­ρω­τη­μα­τι­κά για την πραγ­μα­τι­κή αι­τία της άρ­νη­σης του κ. Στουρ­νά­ρα να α­πο­δε­χθεί την α­πό­συρ­ση πα­ρά τις πιέ­σεις των βου­λευ­τών.
Επί της ου­σίας, τα αυ­ξη­μέ­να πρό­στι­μα ό­ταν ο κό­σμος βρί­σκε­ται σε παν­θο­μο­λο­γου­μέ­νως α­να­γκα­στι­κή α­δυ­να­μία να πλη­ρώ­σει ε­κτός του ό­τι α­πο­κα­λύ­πτει νοο­τρο­πία το­κο­γλύ­φου ά­κρα­της α­ναλ­γη­σίας εί­ναι και οι­κο­νο­μι­κά α­νό­η­το. Με βά­ση τα δια­θέ­σι­μα και ό­χι πο­λύ γνω­στά στοι­χεία, πλέ­ον, η κα­θυ­στέ­ρη­ση στην είσ­πρα­ξη ε­σό­δων, α­πό τον Οκτώ­βριο, έ­χει αυ­ξη­θεί στο έ­να δισ. τον μή­να α­πό πε­ντα­κό­σια εκ. το προ­η­γού­με­νο διά­στη­μα! Οι φο­ρο­λο­γού­με­νοι έ­χουν προ πολ­λού υ­περ­βεί κά­θε βαθ­μό φο­ρο­δο­τι­κής ι­κα­νό­τη­τας, αλ­λά το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ντουέ­το τρόι­κας και κυ­βέρ­νη­σης δεν μπο­ρούν να το δουν.

Η «α­νυ­πα­κοή» της κυ­βέρ­νη­σης

 Η κυ­βέρ­νη­ση, ω­στό­σο, σιω­πη­ρά και οι προ­πα­γαν­δι­στές της φα­νε­ρά προ­πα­γαν­δί­ζουν ό­τι το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά νο­μο­θε­τεί χω­ρίς τη σύμ­φω­νη γνώ­μη της Τρόι­κας: πλει­στη­ρια­σμοί, προϋπο­λο­γι­σμός, φό­ρος ε­στία­σης. Στο Mega ο Γιάν­νης Πρε­τε­ντέ­ρης τα πα­ρέ­θε­τε ό­λα αυ­τά και κα­μά­ρω­νε για το κυ­βερ­νη­τι­κό κα­τόρ­θω­μα. Εί­ναι ό­μως έ­τσι; Επου­δε­νί.
Βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε μια συμ­φω­νη­μέ­νη, ε­ντός ο­ρίων, δια­φω­νία που αυ­τή τη δύ­σκο­λη στιγ­μή ε­ξυ­πη­ρε­τεί και τις δυο πλευ­ρές να πε­ρά­σουν τον κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό κά­βο. Η τρόι­κα σί­γου­ρα δεν ε­πι­θυ­μεί να υ­πο­στεί α­νή­κε­στο πο­λι­τι­κή βλά­βη η κυ­βέρ­νη­ση και πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο α­τύ­χη­μα. Η κυ­βέρ­νη­ση δεν ε­πι­θυ­μεί για κα­νέ­να λό­γο να ψυ­χρά­νει τις σχέ­σεις της με την τρόι­κα κα­θώς εί­ναι μπρο­στά ό­λα τα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα σε εκ­κρε­μό­τη­τα, με κυ­ριό­τε­ρο το χρέ­ος. Τώ­ρα ε­ξα­σφα­λί­στη­κε μό­νο η δό­ση του ε­νός δισ. ευ­ρώ.
Τον Ια­νουά­ριο με την έ­λευ­ση της τρόι­κας, στο τρα­πέ­ζι θα ξα­να­μπούν ό­λα τα ζη­τή­μα­τα που εκ­κρε­μούν, θα διευ­κρι­νι­στούν ό­λα τα κε­νά με πρώ­το το δη­μο­σιο­νο­μι­κό το ο­ποίο, ξα­νά στο 1,2 δισ. για το 2014, το ο­ποίο συν­δέε­ται α­πο­λύ­τως με ό­σα νο­μο­θε­τεί τώ­ρα η κυ­βέρ­νη­ση δή­θεν χω­ρίς τη σύμ­φω­νη γνώ­μη της τρόι­κας. Τώ­ρα η συμ­φω­νία θα εί­ναι ε­πί των συ­γκε­κρι­μέ­νων α­ριθ­μών και αυ­τό εί­ναι πο­λύ δύ­σκο­λο. Μην ξε­χνά­με ό­τι ο προ­η­γού­με­νος έ­λεγ­χος που χα­ρα­κτη­ρι­ζό­ταν εύ­κο­λος, κρά­τη­σε τέσ­σε­ρις σχε­δόν μή­νες και ά­φη­σε έ­να σω­ρό εκ­κρε­μό­τη­τες, χά­νο­ντας και τη δό­ση του τε­λευ­ταίου τρι­μή­νου των 4,9 δισ. ευ­ρώ.
Τι θα συ­ζη­τη­θεί; Ακό­μη και η συμ­φω­νία για την Ε­ΑΣ δεν υ­πάρ­χει. Επί­σης, η κι­νη­τι­κό­τη­τα 12.500 υ­παλ­λή­λων, οι α­πο­λύ­σεις άλ­λων 11.000 το 2014, η κα­τάρ­γη­ση φο­ρέων του δη­μο­σίου. Ακό­μη, η α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των α­πο­λύ­σεων, πα­ρεμ­βά­σεις στο α­σφα­λι­στι­κό και το φο­ρο­λο­γι­κό και άλ­λα πολ­λά.
Η πο­λι­τι­κή πυγ­μής έ­να­ντι, τώ­ρα, και των βου­λευ­τών της συ­μπο­λί­τευ­σης εί­ναι το τε­λευ­ταίο ό­πλο στα χέ­ρια της κυ­βέρ­νη­σης. Χθες οι α­πει­λές προς τους βου­λευ­τές για δια­γρα­φή α­κό­μη και αν κα­τα­ψη­φί­σουν έ­να και μό­νο άρ­θρο έ­δι­ναν κι έ­παιρ­ναν. Πρό­κει­ται για τις έ­σχα­τες ε­νέρ­γειες μιας κυ­βέρ­νη­σης που δεν έ­χει μέλ­λον.