Αθήνα, 1993. Ο Χρήστος Μαυρίκης στήνει δίκτυο υποκλοπών με εντολή του Νίκου Γρυλλάκη, στενού συνεργάτη του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Η προανακριτική επιτροπή της επόμενης βουλής ερευνά ενδελεχώς και καταλήγει ότι παρακολουθούνταν τα τηλέφωνα των Α. Παπανδρέου, Έβερτ, Ράλλη, Λιβάνη, του εκδότη Κουρή και άλλων. Καταλογίζει στον πρώην πρωθυπουργό (αλλά όχι μόνο…) ποινικές ευθύνες και τον παραπέμπει να δικαστεί.
Fast forward 30 χρόνια μετά. Η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη έχει ήδη κατηγορηθεί για την παρακολούθηση του δημοσιογράφου Κουκάκη και του προέδρου του ΚΙΝΑΛ Ανδρουλάκη, με πολύ σοβαρές και βάσιμες ενδείξεις. Είναι εξαιρετικά πιθανό να έχει στηθεί εκ νέου δίκτυο υποκλοπών, που φυσικά δεν θα περιορίζεται στα δύο προαναφερόμενα πρόσωπα. Θα είναι ευρύ, εκτεταμένο και θα προκαλέσει σεισμό όταν αποκαλυφθεί. Με ένα σύστημα μάλιστα, με το οποίο ο ανιψιός Μητσοτάκη και διευθυντής του πολιτικού του γραφείου, έχει γραφεί στα ΜΜΕ ότι είχε εμπορική και επαγγελματική ανάμειξη.
Το θέμα βέβαια δεν είναι η οικογενειακή παράδοση.
Το θέμα είναι η σταδιακή πολιτική εκτροπή. Η διαρκής και συστημική διολίσθηση σε θέσεις που χτίζουν στη χώρα μας ένα καθεστώς μεσο-δημοκρατίας, τύπου Ουγγαρίας:
Την περασμένη Κυριακή, πάνω στην επέτειο Αποκατάστασης της Δημοκρατίας, απαγορεύτηκε συναυλία συμπαράστασης στον απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, στα Προπύλαια. Ο Μιχαηλίδης είναι αναρχικός που έχει καταδικαστεί για ληστεία τραπέζης. Πολιτικά ή με τις πράξεις του, τίποτα δεν τον συνδέει με την Αριστερά. Αλλά ως φυλακισμένος έχει τις νόμιμες προϋποθέσεις για το ευεργέτημα της απόλυσης με όρους. Όπως είχε λίγο παλιότερα ο Κουφοντίνας το δικαίωμα της ολιγοήμερης αδείας. Αυτό που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν οι ακροκεντρώοι και πλήθος παπαγαλάκια στα ΜΜΕ: Η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη δεν μπορούν να βλέπουν τα πρόσωπα -έχει κατακτηθεί με αγώνες και αίμα αυτό. Όταν μια αξία τόσο θεμελιώδης απειλείται με ευθύνη του έχοντος την εξουσία, συντελείται άλμα στον απολυταρχισμό. Που μπορεί να ξεκινάει κάποια στιγμή από πρόσωπα αλλά επεκτείνεται με βεβαιότητα σε ομάδες, συλλογικότητες, σωματεία, ολόκληρες τάξεις.
Είναι οι υποκλοπές και οι δικαστικές διακρίσεις, όπως η πρόσφατη σκανδαλώδης αποφυλάκιση Λιγνάδη, περιστατικά που υπάγονται στην κατηγορία του «στιγμιαίου»; Και μαζί τους, το γραπτό λογύδριο Συρίγου για την πολιτική αποδόμηση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου; Κάθε άλλο. Έρχονται να προστεθούν σε αποφάσεις και κατευθύνσεις που έχουν σοβαρό θεσμικό βάρος.
Η κυριότερη των οποίων είναι η υπαγωγή της ΕΥΠ απευθείας στον πρωθυπουργό, με την πρώτη κυριολεκτικά απόφαση της κυβέρνησης ΝΔ, τον Ιούλιο 2019. Με το πρώτο ΦΕΚ. Η κίνηση αυτή δεν ήταν τυχαία. Εξασφάλιζε στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι τυχόν έκνομες και αντιδημοκρατικές δραστηριότητες δεν θα περνούσαν από περισσότερα του αναγκαίου μάτια και αυτιά. Ακόμα και τυχόν αντιδράσεις στο εσωτερικό της υπηρεσίας, θα είχαν πολύ μικρότερη πιθανότητα να δημοσιοποιηθούν. Ο δε έλεγχος της Βουλής, θα ήταν απλώς μηδενικός. Και είναι πράγματι μηδενικός.
Το επόμενο βήμα της νέας κυβέρνησης ΝΔ ήταν ο διορισμός διοικητή στην ΕΥΠ χωρίς προσόντα, ώστε να είναι θεσμικά αδύναμος, αλλά βέβαια της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού. Και πολύ σύντομα, στο αποκορύφωμα της ανωμαλίας, η ψήφιση ρύθμισης που επιτρέπει στην υπηρεσία να υπογράφει «μνημόνια συνεργασίας» (!) με φορείς του Δημοσίου, ΝΠΔΔ, ΟΤΑ κλπ. Με «συνδέσμους» (!) στο εσωτερικό των φορέων, χωρίς μάλιστα τα εν λόγω «μνημόνια» να δημοσιεύονται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης ή αλλού.
Είναι μια ρύθμιση που αναβιώνει τις πιο σκοτεινές εποχές της μεταπολεμικής Ελλάδας. Επιπλέον, είναι κάτι που δεν χρειάζεται σε μια υπηρεσία που έχει προορισμό να προστατεύει το κράτος από εξωτερικούς εχθρούς. Πρόκειται για απευθείας άλμα στο 1961. Και η ηχώ, η πολιτική έκρηξη, από την αποκάλυψη των -μυστικών για την ώρα- «μνημονίων συνεργασίας» όταν μετά την πολιτική αλλαγή αποκαλυφθούν, θα ακουστεί, φοβάμαι, ως το διάστημα.
Παράλληλα: με νόμο της ΝΔ - Κυριάκου Μητσοτάκη απαγορεύεται στην Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών να ενημερώνει τους πολίτες αν το τηλέφωνό τους ήταν σε καθεστώς παρακολούθησης!
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε τη δυνατότητα να παίξει το ρόλο της, ως εγγυήτρια των δημοκρατικών θεσμών και της ενότητας του λαού. Ρόλο που ιστορικά έχουν παίξει πρόσωπα στην ανώτατη πολιτειακή θέση, με ισχυρή προσωπικότητα και πολιτικό βάρος, ανεξαρτήτως της προγενέστερης κομματικής τους τοποθέτησης. Για αυτό προκάλεσε εντύπωση ότι η κυρία Σακελλαροπούλου, σε μια κρίσιμη για την κυβέρνηση στιγμή, επέλεξε να συνταχθεί μαζί της μιλώντας εμμέσως αλλά σαφώς υπέρ της αποφυλάκισης Λιγνάδη. «Ο διχαστικός λόγος αδικεί τη δημόσια σφαίρα και δεν υπηρετεί τη δημοκρατία μας», είπε. Όταν, προσθέτω, είναι ο λόγος… της αντιπολίτευσης. Ή, ακόμα περισσότερο, ο λόγος των νέων που οργίζονται με παρόμοιες αποφάσεις ή επειδή διαβλέπουν ότι το παρόν και το μέλλον τους αποκλίνει από τα όνειρα, τις ικανότητες, τις σπουδές τους.
Είναι να απορεί κανείς: αυτό που ενόχλησε την Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν η επίκληση του «κοινού περί δικαίου αισθήματος»... Κι όχι η κραυγαλέα και γενικευμένη αναντιστοιχία του πολιτικού συστήματος με το λαϊκό αίσθημα. Αναρωτιέται κανείς αν αντιλαμβάνονται στο Μαξίμου ότι το καζάνι βράζει.
