Εν προκειμένω οι τρεις εξουσίες εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική συνεπικουρούμενες από την τέταρτη εξουσία των πάσης φύσεως ΜΜΕ, που στις μέρες μας λειτουργεί συχνά ως υποσκελίζουσα τις τρεις προηγούμενες, πρέπει να θωρακίζονται με ισχυρά δημοκρατικά αντισώματα.
Ας επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε την ύπαρξη των απαραίτητων αντισωμάτων στο σώμα της σημερινής δημοκρατίας.
Στο πεδίο της εκτελεστικής εξουσίας έχουμε μια κυβέρνηση με εξώφθαλμα τα στοιχεία νοσηρότητας. Η ανερμάτιστη πολιτική της συμπεριφορά κινείται στα ακραία σημεία του εκκρεμούς, τον πανικό και την αλαζονεία. Χωρίς την απαιτούμενη ψυχραιμία για την αντιμετώπιση κρίσιμων καταστάσεων, όπως του δεύτερου κύματος της πανδημίας που δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αυτοσχεδιάζει με επικίνδυνους ερασιτεχνισμούς, εναποθέτοντας την αντιμετώπισή τους στο επικοινωνιακό πεδίο. Τα 4.600 θύματα του δεύτερου κύματος της πανδημίας το καταδεικνύουν. Η καταβύθιση της οικονομίας, ιδιαίτερα στο χώρο της αγοράς το καταμαρτυρεί. Η επικίνδυνη για τα ζωτικά εθνικά θέματα διαχείριση, με τη συνεχιζόμενη διολίσθηση σε υποχωρητικές διπλωματικές ατραπούς, όλο και περισσότερο σωρεύει γκρίζα σύννεφα στο Αιγαίο.
Στο πεδίο της λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού η κατάσταση είναι εφιαλτική. Η πανδημία για τη μητσοτακική κυβέρνηση στο πεδίο της λειτουργίας του κοινοβουλίου ήρθε ως μάννα εξ ουρανού για να πραγματώσει τον σκοπούμενο ακρωτηριασμό του. Ο όρος κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα ωχριά μπροστά στην de facto κατάλυση δημοκρατικών κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Αλλεπάλληλες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, κατάθεση και ψήφιση (ν)τροπολογιών με πρόσημο την απύθμενη κοινωνική βαρβαρότητα από τη μια και από την άλλη την απροκάλυπτη εξυπηρέτηση του ακραίου σφετερισμού υπέρ των συμφερόντων ελαχίστων ομοτράπεζών τους, η fast food νομοθέτηση καίριων για την ομαλή οικονομική και κοινωνική ζωή νομοθετημάτων, συνθέτουν το οργουελικό τοπίο της μητσοτακικής μεταδημοκρατίας. Εχουμε την επίδειξη της απόλυτης κοινοβουλευτικής αλαζονείας και του ακραίου πολιτικού αμοραλισμού.
Περνώντας στον τρίτο πόλο, στη δικαιοσύνη, θα επισημαίναμε δυστυχώς την κυβερνητική επιτυχή προσπάθεια χειραγώγησής της. Εδώ πραγματικά έχουμε το πιο καίριο χτύπημα στην καρδιά της δημοκρατίας. Είναι κοινή παραδοχή πως η δικαιοσύνη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στο δημοκρατικό οικοδόμημα. Είναι η τελευταία καταφυγή του πολίτη και των συλλογικοτήτων ενάντια σε κάθε κυβερνητική αυθαιρεσία. Είναι δυστύχημα ο δημοκρατικός πολίτης να βιώνει το βιασμό της δικαιοσύνης από τους κυβερνητικούς χειρισμούς. Πώς αλλιώς να ονοματίσεις την περίπτωση της Novartis, όταν ένα πανθομολογούμενο σκάνδαλο διασπάθισης δημοσίου χρήματος, μετατρέπεται σε σκευωρία? Πώς να ξεπεράσεις την -με όρους Σικελιάνικης πρακτικής- μετατροπή των δικαστικών λειτουργών που επωμίστηκαν να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία σε κατηγορούμενους? Πώς να αποδεχτείς την ενορχηστωμένη κυβερνητική προσπάθεια να κουκουλωθεί ένα σκάνδαλο μεγατόνων στο οποίο με δικαστική απόφαση εγκαλείται ως κατηγορούμενος πολιτικό πρόσωπο που παίζει τα πολιτικά του ρέστα ποντάροντας στο φαιό της πολιτικής ρουλέτας. Δημοκρατία στερούμενη δικαιοσύνης δεν υφίσταται. Αυτό το γνωρίζουν, όσοι απεργάζονται τον ακρωτηριασμό της. Και πρώτη που το επιχειρεί και μάλιστα με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο είναι η μητσοτακική κυβέρνηση.
Κι ερχόμαστε στον τέταρτο πόλο, τη λειτουργία των ΜΜΕ. Εδώ ο εναγκαλισμός της μητσοτακικής συντροφιάς με αυτήν είναι τέτοιος που την έχει οδηγήσει σε ασφυξία. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τέτοια και τόση διαπλοκή με τα συστημικά ΜΜΕ τόσο του έντυπου, όσο και του ηλεκτρονικού τύπου. Από πού ν’αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς καταγράφοντας τις ανομολόγητες αλλά όζουσες σχέσεις του κυβερνητικού εσμού με τα κάθε είδους τρωκτικά της δημοσιογραφίας. Ταϊσμένα μέχρι αηδίας από τον κυβερνητικό κορβανά έχουν μετατραπεί σε εμετικό μέσο κυβερνητικής προπαγάνδας. Η μετάπτωσή τους σε κυβερνητικό χαλκείο τα έχουν οδηγήσει στο σημείο που ο αυτοευτελισμός και αυτοεξευτελισμός τους να γίνει τέλειος. Σε όλα τα πεδία άσκησης κριτικής στην κυβέρνηση καταβάλλουν τις πλέον (α)φιλότιμες προσπάθειες να ανταποδώσουν τα πλούσια φιλοδωρήματα στον προστάτη τους. Αυτές όμως οι αιμομικτικές σχέσεις είναι που πληγώνουν βάναυσα το σώμα της δημοκρατίας.
Η μητσοτακική μεταδημοκρατία, όπως η ίδια η λέξη το υποδηλώνει, προαπαιτεί τη θανάτωσή της.
Και το ερώτημα που γεννιέται είναι το μετά τη δημοκρατία τι?
Την απάντηση τη βρίσκουμε στα πρόσφατα γεγονότα στο Καπιτώλιο.
Προοικονομία τους έχουμε βέβαια και στη χώρα μας με τις γραφικές φιγούρες των «Μακεδονομάχων» και με τις περικεφαλαίες των υπερπατριωτών στα συλλαλητήρια ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών.
Προοικονομία τους έχουμε με την άρνηση του Σαμαρά να παραβρεθεί στο Μέγαρο Μαξίμου στην τελετή παράδοσης της εξουσίας το Γενάρη του ’15 στον Τσίπρα.
Ο Τραμπισμός δυστυχώς ως εκφυλιστικό φαινόμενο της δημοκρατίας εξακτινώνεται και βρίσκει όλο και περισσότερους πρόθυμους θιασώτες παντού.
Φύλακες της δημοκρατίας γρηγορείτε.

*Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι π. βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Καβάλας