Δύο ερευνητές, οι Κώστας Στρατής και Γιώργος Βουδούρης, συνεργάτες του γραφείου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, επιβεβαιώνουν σε εργασία τους (διαβάστε εδώ) την αποτυχία της κοινωνικά άδικης συνταγής της «εσωτερικής υποτίμησης» που επιβλήθηκε στη χώρα από τους Θεσμούς (ΔΝΤ, Ε.Ε, ΕΚΤ), την εγχώρια οικονομική ελίτ και τις ελληνικές συντηρητικές συγκυβερνήσεις.
Οι ερευνητές μας θυμίζουν ότι από το 2010 μέχρι το 2014, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία εφάρμοσαν τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της σκληρής λιτότητας και της ακραίας εσωτερικής υποτίμησης. Έτσι, παράλληλα με την εξέλιξη της κρίσης και τη συρρίκνωση της οικονομίας, συντελέστηκε μία μεγάλη αναδιανομή του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος σε βάρος της εργασίας, η οποία στα μακροοικονομικά δεδομένα καταγράφεται ως μεγάλη αύξηση του λόγου ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα (που αντανακλά το κέρδος των επιχειρήσεων κάθε είδους) προς συνολικές αμοιβές εξαρτημένης εργασίας (που περιλαμβάνουν τους μισθούς των εργαζομένων και τις κοινωνικές εισφορές των εργοδοτών). Η αύξηση του λόγου κέρδος προς αμοιβές έφτασε στο +24,6% το 2013 και το +20,5% το 2014 σε σχέση με το 2010.
Τα επίσημα στοιχεία επομένως δείχνουν ότι η ψαλίδα μεταξύ επιχειρηματικού κέρδους και εργατικών αμοιβών μπορεί να κλείσει, αφού το άνοιγμά της επί συγκυβέρνησεων Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ δεν οδήγησε στην επιδιωκόμενη ανάκτηση της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας των τιμών πώλησης προϊόντων και υπηρεσιών και τη βελτίωση της εξαγωγικής επίδοσης της οικονομίας. Καλά κάνει λοιπόν η κυβέρνηση που προωθεί μια δίκαιη λύση, με λελογισμένη αύξηση του κόστους εργασίας (μισθοί) και των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών (με αύξηση του σχετικού ποσοστού), προκειμένου να στηριχτεί το νέο ασφαλιστικό σύστημα χωρίς να μειωθούν οι καταβαλλόμενες σημερινές συντάξεις, ώστε να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και να διατηρηθεί η εσωτερική ζήτηση.
Από την άλλη πλευρά η αξιωματική αντιπολίτευση, ακολουθώντας πιστά τη γραμμή ΔΝΤ, Ντάισελμπλουμ και Σόιμπλε -σημειώνουν οι δύο ερευνητές- κάνει μια συντηρητική, δεξιά, πρόταση για μείωση των εργοδοτικών εισφορών και ταυτόχρονα συγκράτηση των δαπανών. Η αντιπολίτευση αποσιωπά ωστόσο το προφανές. Ότι μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε απώλεια εσόδων για το (δομικά προβληματικό) ασφαλιστικό σύστημα και δημοσιονομικό κενό, οδηγώντας υποχρεωτικά σε άμεσες νέες μειώσεις σε μισθούς του δημοσίου, συντάξεις και κοινωνικές παροχές, που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των πρωτογενών δαπανών του κράτους. Αυτό θέλουν, κραυγάζοντας το δήθεν λαϊκό αίτημα να μην αλλάξει τίποτα, για να κρατάνε καθυστέρηση οδηγώντας τα πράγματα σε αδιέξοδο, ώστε να έρθει σαν ώριμο φρούτο η νέα μείωση του όποιου κοινωνικού κράτους έχει απομείνει, των μισθών και των σημερινών συντάξεων, υπέρ του επιχειρηματικού κέρδους.
